Ik ben nooit een grote fan geweest van instrumentale muziek. Om te bepalen of iets me kon raken, had ik steeds die stem nodig. Tot in 2018 Boundless verscheen en ik nogal hooked was. Ik leerde zo nog enkele bands appreciëren die geen nood bleken te hebben aan een stem. Bands die gewoonlijk in de postrockhoek hun ding deden en dus allemaal erg 'filmisch' met hun songs tewerk gingen. Je kent de elementen van het genre wel: prachtige soundscapes, rustige ingetogen momenten die voorafgaan aan epische uitbarstingen, gewoonlijk vrij donker van sfeer en vanzelfsprekend vrij lange nummers. Wat kan je daar uiteindelijk nog aan toevoegen? Hoe kan je dit steeds opnieuw boeiend houden? Met de opvolger How Do We Want To Live? uit 2020 gaven de vier uit Münster (D) meteen het antwoord: ondanks het geladen thema hoeft de muziek niet steeds 'zwaar' te zijn en kan het slim inzetten van elektronica een meerwaarde bieden. Opnieuw een voltreffer. Eentje die ook live, na het sublieme Stummfilm concept, brokken zou maken, tot echter ...
En zo hadden Jan (b), Janosch (d), David (g) en Florian (g) plots tijd om handen en héél wat nieuwe ideeën. Van de nood een deugd maken bleek de beste oplossing, met als resultaat de jam-ep Ghost.
In het verlengde van hun laatste lp experimenteren de heren opnieuw met een combinatie van traditionele instrumenten en strategisch ingezette elektronische toetsen. De korte opener Dullahan zou zo de begintune van een freaky tv-serie als American Horror Story kunnen zijn. Old Love gaat van start als een softrockballade, waarbij je enkel nog wacht op de stem van Lou Gramm (I Wanna Know What Love is, anyone?), om dan halfweg geleidelijk aan de post rock kenmerken te krijgen en naar het einde toe het 'soft' juk van zich af te werpen. We zijn vertrokken, denk je dan, maar Black Shuck schakelt opnieuw terug en opent ook héél ingetogen tot een donkere bas riff inzet en het geluid alsmaar grootser wordt. De gitaarpartijen zijn onmiskenbaar LDC en zijn telkens weer om van te smullen.
Seance kan je dan het meesterwerk van dit album noemen. Steeds meer evolueren deze prachtmuzikanten in de richting van een moderne Pink Floyd meets Kraftwerk. Ik heb me enkele dagen aan een stuk afgevraagd vanwaar ik dat gitaargeluid ken dat het nummer trekt. Verklaar me gek, maar het lijkt op de drie minuten durende spielerei van Ted Nugent op Hibernation, zelfde effect dat wordt gebruikt, zij het wat minder 'electrifying'. Voor het eerst gaat een nummer ook over de acht minuten en het is elke seconde intens genieten van de sferen en geluiden.
Aan Fever zou je dan spijtig genoeg voorbijgaan, zo geplet tussen twee krachttoeren, maar ga niet aan dit zalig ontspannen rustmoment voorbij, het is namelijk bijna vijf minuten heerlijk chillen. Afsluiter Negative Is The New Positive is de donkerste track op deze ep, misschien de enige die je echt onder post rock kan plaatsen. Een donkere basbeat, galmende gitaren, een compact geluid ... tot het middenstuk een pulserende (heart)beat laat horen, gevolgd door een achterwaarts afgespeeld stemfragment (hadden we nu maar een platenspeler) en dan een slot dat terug het zwaarder geluid van eerder laat horen.
Net zoals de laatste song aangeeft kan ik concluderen dat LDC geen negatief geluid laat horen, niet grossiert in doemdenken maar eerder een positief geladen sfeer laat horen. Iets wat in deze tijden méér dan welkom is. Ik had er dan ook geen moeite mee Ghost een volle week, elke dag opnieuw, te beluisteren.
Releasedatum: 26 februari 2021
luister
Lees
We shouldn’t talk too much about the multifaceted career of one of the best and most internationally successful instrumental Rock Bands from Germany. Instead, let us review the most important facts: For almost one and a half decades, Long Distance Calling from Munster have been proving how profound and versatile their sound is, without using a lot of words nor having much in the way of singing in their songs. Their last six studio records demonstrate their compositional skill, where everything easily finds its place. With that ability they construct lively images in the heads of their listeners and get people to fall for their unconventional and unique music.
The last six albums told us a vivid, artistic and personal history, which is nowhere near over yet. In fact it seems that LDC are just beginning to really experiment with new sounds in every possible angle and are fully devoted to further progression. Their live energy and artistic dedication became apparent on their latest semi acoustic „Seats & Sounds“-Tour, where the band recorded an impressive documentation entitled Stummfilm. Besides numerous chart positions, Long Distance Calling received an outstanding honor for their work on Stummfilm. The band was nominated for “Den Deutschen Musikautorenpreis 2020”. It is a highly respected award, not decided by sales, but only by artistic effort. With both Stummfilm and their tour, the quartet finished a chapter and brought an artistic era to an end – paving the way for something new.
