Laat me meteen duidelijk zijn: Khemmis is GEEN doommetalband, verre van. Luister gerust naar de oude Black Sabbath, naar Candlemass en meer recente en erg gevarieerde takes op het genre en vertel me dan met de vinger uit het oor dat dit drietal uit Denver aanleunt bij eender welke grootheid (of mindere Goden) die we in dat duistere vakje proppen. Khemmis brengt heavy metal, of zoals ze het zelf graag omschrijven, doomed heavy metal. De songstructuren, gitaarlijnen, ritmes, het tempo, de zang én vooral de solo's zijn pure heavy metal. Zo nu en dan zakt het tempo en klinken de riffs een toonaard lager en dan leunt een deel van de songs absoluut aan bij doom. Wanneer Ben Hutcherson (gitaar, grunts) dan zijn stembanden teistert, dan gaat de feel zelfs even richting death metal zoals Opeth in hun beste dagen liet horen. Maakt dat nu allemaal veel uit? Natuurlijk niet, want Khemmis is zo'n band die sinds hun debuut (Absolution, 2015) erg goede six-track-albums uitbrengt (ok, Hunted uit 2016 telde slechts 5 nummers) die steevast rond de veertig minuten afklokken én voorzien zijn van prachtig artwork door fantasy artist Sam Turner. Khemmis blijft ook steevast onder de radar en is vooral actief in de V.S. Europese tours zijn uiterst zelden, maar daar hopen ze, nu ze bij Nuclear Blast zitten, snel verandering in te brengen.
Ook al wordt vermeld dat deze nieuwe worp misschien wel hun meest gevarieerde werk zou zijn, moet ik dat toch tegenspreken. Deceiver blijft trouw aan hun gekende stramien, wat wil zeggen dat we opnieuw een album krijgen dat laveert tussen sublieme songs en nummers waarvan je denkt, 'Damn, hier zat meer in' of 'Miljaarde, wat duurt dit nummer lang zeg.'
In lang vervlogen tijden, toen muziek nog niet online beschikbaar was en je binnen dit genre wel een volledig album (vinyl of cd) moest kopen, zou Khemmis de band zijn die je met pijn in het hart in de rekken liet of die je een buddy probeerde aan te smeren zodat jij de beste tracks op een cassette kon overnemen. De start is nochtans veelbelovend met een drieluik dat eigenlijk wel de aanschaf rechtvaardigt. Avernal Gates knalt, na een korte intro, met een rotvaart uit de speakers, kent leuke tempowissels en knappe solo's en laat een Phil Pendergast horen die vocaal steeds sterker lijkt te worden. De zeven minuten vliegen voorbij. House Of Cadmus pikt mooi in op het afsluitend geweld, loodzwaar en met de welgekende prachtige melodieuze zanglijnen van Pendergast. Met iets meer dan vijf minuten is Living Pyre het kortste nummer én het bewijs dat je niet noodzakelijk die duur hoeft te overschrijden om een boeiende song te maken. Dan komt echter de kentering. Shroud Of Lethe begint nochtans veelbelovend en het gevoel besluipt me dat Deceiver misschien wel eens het beste van de vier full albums zou kunnen worden, eentje zonder ook maar één zwak moment. Ergens geraak ik het nummer echter kwijt, verslapt mijn aandacht en voor ik het besef zit bij Obsidian Crown en wordt het luisteren vermoeiend. Ik skip, geniet van de eerste tonen van The Astral Road en merk dat uiteindelijk toch opnieuw moeite moet doen om mijn aandacht erbij te houden. Het beste wat je in zo'n situatie kan doen is alles even on hold plaatsen, er een dag over laten gaan en dan met frisse oren aan een nieuwe luisterbeurt beginnen. De reden trouwens waarom ik me probeer te beperken tot één albumrecensie per week: ik luister namelijk een volle week naar datzelfde album.
Dag twee, drie en zelfs vier brengen echter geen soelaas, mijn gevoel blijft hetzelfde: Deceiver gaat van start met een oerkracht die je meesleurt om dan tijdens de rit te verzanden in een sleur waar je uit wil. Ook het beluisteren van die laatste drie nummers, één per één, maken geen verschil. Ook al gaan ze nu iets vlotter binnen, mijn vinger blijft de neiging hebben ze te skippen om zo snel mogelijk terug te keren naar de drie nummers die het album openen. Is Deceiver nu een plaat die je best overslaat? Zeker en vast niet! Daarvoor maakt Khemmis véél te goede muziek en wie weet, zit jouw gevoel wel helemaal anders dan dat van mij?
Releasedatum: 19 november 2021
luister
lees
Restlessly awakening from the depths of a feverish slumber, doomed heavy metal masters Khemmis return to reveal their fourth full length studio album, Deceiver, arriving via Nuclear Blast Records in November 2021. Six tracks of desolate, soul-awakening heaviness encapsulate a project that has been nearly three years in the making.
With a title that reflects the internal struggles that many of us battle in our daily lives, Deceiver is a ferociously honest and appetizingly raw piece of musical artistry.
“Thematically, all of the songs are about the many ways that we are tricked into believing these stories about ourselves–that we are broken, that we are not good enough, that our genetics determine our fate. This title is the label that we put on our minds as a force that tricks us into believing these stories,” describes vocalist and guitarist Phil Pendergast.
“The record’s lyrical trajectory is similar to Dante’s descent into an Inferno of his own making. It is our darkest album to date.”
“While our minds and hearts are responsible for this kind of deception, so too is the world around us. There is this dialectic between the two that produces suffering. Anyone who has struggled with mental health or suffered any sort of trauma will tell you that there were times that the mind is its own beast that has to be wrangled,” explains guitarist and vocalist Ben Hutcherson. “In that sense, we become the deceivers ourselves; we believe we deserve to
be the vessel for this pain and this suffering that is being inflicted on us both externally and internally.” While the lyrical themes of Deceiver - sorrow, pain, longing for hope - will no doubt be familiar to longtime fans, these six songs display a broader collection of musical influences than on any other Khemmis record to date. “It being our 4th album, especially after the transition between the last two albums, it felt really freeing. We felt that we could really do anything on this record,” explains Coleman. “There’s a lot here that we’ve never done before,” adds Pendergast. “In some areas it gets darkly psychedelic. I think we found a cool way to mutate things using transitions that feel really natural. There is a subtle symmetry between the first and last songs which is one of the things that makes listening to the full album a satisfying holistic experience. It builds from almost nothing, becomes
very dark, and then you slowly crawl out of that lowest circle of hell.”
Khemmis’ Deceiver is a beautiful, musically ambitious journey from beginning to end drenched in impassioned melody and complex, unrestrained variations of sonic savagery adorned with chilling, intensely tragic cover art by frequent collaborator Sam Turner.
