Sorry, maar het kan niet steeds een match zijn. Ik heb het een hele week, elke dag opnieuw, geprobeerd, tijdens mijn ritten van en naar het werk. Until We Part is echter zo één van die albums die niet geschikt zijn om in de auto te beluisteren, toch niet al rijdend. Dus zette ik af en toe de wagen aan de kant, kipte mijn 'zetel' achterover, sloot de ogen en liet me meevoeren. Om de muziek van Ismena Goossen en haar boys te kunnen appreciëren én begrijpen, moet je er toch even alle aandacht bijhouden en enkel en alleen op de muziek focussen. Dat het weer momenteel al even somber is als de muziek - getuige een sporadische blik door het autoraam de verte in - was mooi meegenomen. Een korte wandeling van m'n werkplek richting de Noordzee zorgde er zelfs voor dat ik de albumcover gewoon live voor me zag. Me inleven kon ik dus op verschillende momenten en manieren.
Until We Part telt acht nummers en duurt zowat vijfendertig minuten, mooi gedoseerd. Openen en eindigen doet de band met misschien wel hun twee meest dynamische nummers die beide voor vrij stevige, sfeervolle post rock staan. Repetitieve gitaarnoten zweven boven een stuwende ritmesectie en dragen de melancholische zang van Ismena. Met Slowly krijg ik meteen mijn favoriet nummer dat een meer ingetogen en dromerige kant van de band laat horen en een ronduit prachtig refrein heeft dat ik maar niet uit mijn hoofd krijg. What Got Into Me gaat gewoon op datzelfde élan verder en zo kent het album een erg sterke start. Ook de volgende nummers wijken niet al te veel van dat stramien af: een rustige opbouw dat gewoonlijk gevolgd wordt door een meer intense passage en zo naar een slot toewerkt. Daar schuilt dan misschien wel een (kleine) tekortkoming wat mij betreft: mijn gedachten en aandacht dwalen wel eens af en ik moet die nummers opnieuw beluisteren om te weten wat ik er nu eigenlijk van vind. Niet dat de songs saai worden, er wordt ook al eens geëxperimenteerd met tempowissels die soms best uitdagend zijn en haaks op de basis staan, maar de sfeer blijft grotendeels dezelfde en misschien kan hier wel aan gewerkt worden ... of ook niet, dat is een beslissing die enkel de muzikanten in kwestie mogen nemen en dus een keuze die ik steeds zal respecteren. Van instrumenten ken ik niet veel en alles klinkt in perfectie harmonie met de algehele sfeer. Zo nu en dan heb ik wel het gevoel dat de drums iets te 'droog' klinken en een vollere, warmere sound hadden kunnen gebruiken. Allemaal makkelijk gezegd natuurlijk, dus misschien even een voorbeeld van een jonge muzikante die ik enkele jaren terug leerde kennen en waar ik zo af en toe wel een gelijkaardig sfeer bij hoor. De drumsound op Battle Song en Mörker van Helga is exact wat ik bedoel.
Los van die kleine puntjes van kritiek (wat een lelijk woord zeg) kan ik stellen dat Ismena met dit album een ferme stap vooruit maakt op vlak van songwriting en een interessant album aflevert. Er sluimert nog héél wat verscholen talent. Laat ons hopen dat dit er de komende jaren uitkomt.
De albumreleaseshow mocht er spijtig genoeg niet komen dit jaar, maar is verplaatst naar vrijdag 4 februari 2020, al houden we ons hart vast wat deze datum betreft. Ik vrees dat er in Nederland nog steeds wat te veel gegokt en/of gehoopt wordt.
Nog even die uitsekend musicerende 'biys' vermelden: Wiard Jorritsma (gitaar), Toby Weidmann (drums) en Kevin van den Burg (bas) zijn de drie toppers die Ismena omringen.
Releasedatum: 10 december 2021
luister
lees
Ismena is a singer-songwriter who performs both solo and with a band and makes melancholic Dark-Folk with a dreamy character. Themes in her music revolve mainly around love, depression and death.
