Ik pin me niet graag vast aan één bepaald muziekgenre. Hoewel ik heel vaak teruggrijp naar het iets hardere, kan ik evenwel genieten van klassieke muziek, of maakt niet uit welk genre. Als het goed klinkt (en er inhoud in zit) trekt het mijn aandacht, ongeacht het muzikale kader of de taal waarin wordt gezongen. Zo ontdekte ik enkele maanden geleden een nummer van de mij toen nog niet gekende IKRAAAN. Ik weet nog dat tranen over m’n wangen rolden de eerste keer dat ik het nummer Dode Bloem hoorde. (Iets wat eigenlijk niet anders was de keren die daarop volgden.) Toen werd aangekondigd dat eind april haar debuutalbum zou verschijnen, wist ik dat dat zeker iets was wat de moeite waard zou zijn om op te volgen. Wanneer dan bekend werd gemaakt dat het album ‘Geestelijke Gezondheidszorg’ zou heten kreeg ik al helemaal kippenvel.
Ikzelf ben 31 jaar en kamp sinds een jaar met een depressie. Een jaar van pijn, onverwerkte trauma’s, dieptepunten en het (over)leven van therapie naar therapie. Heel vaak te veel woorden in m’n hoofd. Chaotische flarden van gedachten. Pijnlijke herinneringen, door elkaar verweven. Verstrikt, moeilijk te ontwarren. Soms onduidelijk voor mezelf. Hoe kan ik dan aan iemand anders overbrengen hoe ik me voel? Wanneer iedereen rond me gelukkig lijkt en me probeert te overtuigen van de schoonheid in het leven, maar zelfs zonnige dagen donker aanvoelen. Wanneer ik in overlevingsmodus ben en de grootste opgave is om de lange dagen en slapeloze nachten door te komen.
“Wat heb je nu nodig?” “Hoe kunnen we je helpen?” Goedbedoelde vragen waar ik meestal zelf geen antwoord op weet. De openheid die in de vragen schuilt doet me blokkeren. Ik kan nog niet eens zeggen hoe ik me voel? Hoe zou ik dan een antwoord moeten weten op zo’n ingewikkelde vragen? Ook al lijken ze nog zo simpel… ‘Geestelijke Gezondheidszorg’ is dus een album dat me persoonlijk heel erg raakt. In elk nummer ligt voor mij zoveel herkenbaarheid.
De eerste poging om deze recensie te schrijven liep niet zoals gepland. Tijdens de eerste luisterbeurt was ik zo hard geraakt door de inhoudelijke intensiteit van de nummers dat ik wat overspoeld werd door emoties waardoor schrijven onmogelijk was. Nu die grote emotiegolf ietwat in kracht is afgenomen onderneem ik graag nog een poging, want dit is een album dat de wereld moet gehoord hebben! Ik was begonnen met alle verschillende nummers op een kladblad te schrijven met naast elk nummer het gevoel dat bij me naar boven komt. Conclusie: dat gaan we niet zo doen.
Om verschillende redenen. Het zou waarschijnlijk erg monotoon worden, want ik vind elk nummer oprecht steengoed. En mijn woorden zouden toch te kort doen aan de individuele nummers die allemaal Nederlandstalig zijn. Daarom lijkt het me beter om voor dit album mijn ‘algemene’ bevinding te delen.
Het album bestaat uit zestien nummers, die elk op hun manier omschrijven hoe het is om met een depressie (of andere psychische aandoening) te moeten leven. Ja, ik gebruik hier bewust het woord ‘moeten’. Het is iets waar je weinig tot geen controle over hebt. Iets wat je moet leren aanvaarden als een deel van jezelf. Wel kun je het wat sturen. Richting geven. Kiezen welke kant je uit wil in de toekomst. Zodat er ruimte ontstaat voor licht en hoop. Hoop op beterschap. Hoop op genezing. Het album wordt geopend met het alleszeggende Dissociatie. Een kort stukje waarin IKRAAAN ons toespreekt. Een korte voorstelling van ‘Geestelijke Gezondheidszorg’.
Vanaf dan komen alle nummers even hard binnen. Onverbloemd en onomwonden weet IKRAAAN op de meest eerlijke en breekbare manier een bikkelharde realiteit in woorden te brengen. Donkere gedachten gezongen door een zachte en o zo lieve stem. Het contrast tussen de twee werkt.
Een album dat woorden geeft aan onuitlegbare gedachten.
Een album dat herkenning biedt aan lotgenoten.
Een album dat aantoont dat er ook op donkere dagen ruimte kan zijn voor licht.
Een album dat laat voelen dat er begrip is.
Hoe donker en lang de weg ook is, hoe eenzaam het ook voelt, je bent nooit alleen.
Ik sluit deze recensie graag af met een stukje poëzie (want IKRAAAN haar teksten lijken allemaal gedichten die je met harde puurheid weten te raken.) Een ‘gedicht’ dat ik samenstelde door van elk nummer van het album een zin te schrijven die me persoonlijk raakte. Een ‘nieuw’ gecreëerd verhaal dat voor mij de rode draad doorheen het album weerspiegelt.
Geestelijke Gezondheidszorg
ik ben uitgeput
sluit me op, ik kan niet functioneren
tegen de stroom in waar ze me niet zien
denkend aan het graf waar ik lag, compleet verdoofd
levend, toch bevind ik mij tussen de doden
geef me nog een kans
van het verleden naar het heden
we zullen genezen van al onze pijn
van pijn ontstaat leven
ik dirigeer mijn verleden, heden en toekomst
kom, schrijf het in een gedicht
al de pijn hoef ik niet meer te dragen
wandelend door het bos, nog steeds op zoek
vind me, zie me, red me
ik doe echt m’n best om normaal te zijn
releasedatum: 22 april 2022 via Top Notch
luister
lees
Met dit album wilt IKRAAAN de aandacht vestigen op geestelijke gezondheidszorg. Ze bespreekt hoe onze maatschappij de rug keert naar mentale kwetsbaarheid. IKRAAAN wilt een toekomst waarin psychische hulp toegankelijker is. Zodat mensen weten waar ze met hun pijn terecht kunnen. Ze schenkt dit album aan zij die vergeten zijn door deze maatschappij. Aan zij die lijden in stilte. Zij diens pijn in onmeetbare zwaarte als een schaduw dragen.
Op haar debuutalbum "Geestelijke Gezondheidszorg" uit IKRAAAN onverbloemd haar emoties en houdt ze zichzelf een spiegel voor. Bij het beluisteren van de nummers krijg je een inkijk in haar diepste verlangens en mislukkingen.
(bron: persbericht Top Notch)
