De kettingzaag genaamd HM2. Er zijn minder smakelijke manieren om de buis van Eustachius te dissecteren. Voor de ene zal het een oubollige, meer dan dertig jaar oude sound zijn die helemaal uitgehold werd. Toegegeven, de bands die de knopjes op het wonderlijke pedaaltje helemaal open draaien zijn al een eeuwigheid niet meer te tellen. Maar naast de vernoemde ene, heb je natuurlijk ook de andere voor wie dat knarsende geluid een weinig schadelijke verslaving betekent en voor wie de sound op zich bij wijze van spreken al het halve werk is.
De meeste praktiserende aanbidders houden cultus in het Hoge Noorden. Toch duiken overal ter wereld kleine tempels op, zo ook in het bolwerk van de Christelijke geloofsleer dat Rome nog steeds is. Helslave veredelt aldaar sinds 2009 old school death metal die grotendeels gestoeld is op de Zweedse school. Hun debuut An Endless Path uit 2015 en de EP Divination, die dateert van twee jaar later, brachten al behoorlijk wat luisterplezier, maar het is natuurlijk de uitermate belangrijke tweede langspeler die van tel is. Met From The Sulphur Depths is die eindelijk gearriveerd. En wat een verheven aanbidding is het album geworden! Veel swedeath uiteraard, maar het klinkt alles behalve oubollig. Het is een verdomd dynamische plaat met constante tempowissels. Kudos aan drummer Francesco Comerci voor het uitermate beheerste, functionele slagwerk en het in het gareel houden van de songs. Daarnaast zijn er snel afwisselende en stuk voor stuk memorabele riffs, behoorlijk wat groove – warm die nekwervels vooral op! – geweldige, van diep opborrelende vocals en een beperkt, maar bijzonder vernuftig gebruik van melodie. De plaat kenmerkt zich vooral door fantastisch geschreven songs die zowel de talenten van de bandleden doen schitteren én ook nog eens fris overkomen. Helslave heeft niets minder dan een old school (swe)death metal plaatje gedropt waarop werkelijk elk moment “moderne klassieker” uitschreeuwt . Het beste energie gevende entertainment in tijden, jandorie!
Het is moeilijk om op een quasi perfecte plaat hoogtepunten te noemen, maar laat ons toch een poging doen. Last Nail In The Coffin, een betere headbanger ga je niet snel horen. Die openingsriff en dat ritme alleen al zorgen voor een zaalgrote moshpit. De energie spat alle richtingen uit. Brutaliteit was zelden catchier. Thrive in Blaspemy knalt de ene na de andere riff door de speakers en hijst zich met gemak naast dertig jaar oude klassiekers, er hier en daar eentje brutaal en nietsontziend uit de weg ruimend. Dat ze zoveel afwisseling ook nog eens tot een dijk van een song weten te kneden, is een huzarenstukje op zich. Desecration raast van bij de start en sloopt alles op zijn pad – inclusief uw opgewarmde nekwervels – maar heeft dan weer die fantastische solo die niemand kon voorspellen, waarna de song zich loodzwaar groovend naar zijn einde beukt. Ook de vijf minuten durende afsluiter The Sentence of the Living benadrukt nog eens hoe sterk dit album wel niet is. Afwisseling troef, geen seconde die verveelt. Het is misschien gemiddeld het traagste nummer, maar het boeit van begin tot eind door zijn opbouw en efficiënt gebruik van schaarse melodie.
Voor wie zich afvraagt of het ook allemaal goed klinkt, heb ik twee begrippen: Dan Swanö en Unisound Studios. Swanö stond in voor mix en mastering. U weet genoeg, neem ik aan? Helslave levert met From The Sulphur Depths een fenomenale plaat af die mijn pols doet verkrampen van onbedwingbare air guitar escapades. Het is een exquise tweede langspeler geworden voor deze Romeinen, gehuld in traditioneel maar daarom niet minder prachtig artwork van Juanjo Castellano. Tot ergens hoog in mijn jaarlijstje, heren!
Releasedatum: 23 april 2021
Luister
