Begin april ontdekt een collega deze powerlady. De bluesrocker Working Woman spreekt hem erg aan en hij kijkt uit naar het full album. "Sorry John, maar dit lijkt toch niet mijn ding." hoor ik hem afgelopen week zeggen. Geen probleem natuurlijk, het kan niets steeds een voltreffer zijn op basis van één song. Opzijschuiven dan maar, of toch even zelf luisteren? Ik doe dat laatste en ben ook niet meteen overtuigd. Ik begrijp echter waarom de andere songs niet echt aanslaan bij mijn collega: op die leadtrack en opener na maakt Grace Pettis eigenlijk vrij commerciële (radiovriendelijke) countrypop en daar lig ik eigenlijk ook niet persé wakker van. Ik bijt door en begin stilaan meer en meer te voelen voor de nummers die ik hoor én ik moet toegeven dat de songs toch méér inhoud en diepte hebben dan ik aanvankelijk voelde. Meer variatie ook.
Jawel, die toegankelijke countrypop zit ertussen: Oklahoma is zo'n voorbeeld dat er vlot ingaat en toch net iets meer biedt door het grootste refrein waar je de kracht van Pettis haar stem voelt., Daarnaast hoor ik ook folk invloeden, o.a. in Landon dat ze samen met de Indigo Girls brengt. Die invloeden zijn er ook in het breekbare Paper Boat (met Mary Bragg) dat erg subtiel/intiem gebracht wordt. Pettis keert dan helemaal terug naar traditionele, jaren tachtig country in I Ain't Your Mama. Je hoort meteen dat ze hier de mosterd haalt bij Merle Haggard, maar ook Reba McEntire, Dolly Parton of (uit een latere periode) Miranda Lambert. De beide afsluitende duetten met respectievelijk Ruthie Foster (Pick Me Up) en Gina Chavez (Mean Something) mogen dan voer voor de Amerikaanse radiostations zijn, ze getuigen wel van grote klasse, zowel wat haar songwriter talenten betreft als haar vocale kunnen. Grace gaat voluit wanneer het kan, maar stelt haar stem volledig ten dienste van het nummer, alsook haar duetpartner, wanneer het moet.
Laat me nog toe te vermelden dat Grace Pettis met dit album ook een statement maakt: "The album, like the song, is not subtle. It's about recognizing and honoring the work that women do in every space in our society. It’s about claiming our own power and place in the world. This record is about the work women do and valuing that work.” Meteen voegt ze ook de daad bij het woord en schakelt in elk aspect van Working Woman vrouwen in. Het album is geproduced door Mary Bragg en Shani Gandhi, haar co-writers en duetpartners zijn allemaal vrouwen net als de muzikanten die meespelen.
“As a feminist, I can't complain that the industry is unfair to women if I'm not actively working on whatever level I'm at to change it for others. I don't feel the need to cloak my own feminism in metaphors anymore or sidle up to it with a wink so I don't offend anyone. Here in the US, women make up something like 22% of chart-topping artists, across all genres. We are 2% of the producers credited on those charts, and just about 12% of the songwriters. Less than 1% of chart-topping songs are written without men. Meaning, we are literally not hearing women. The fact is, women like me work our tails off. We have to, to carve out our place in the world. It's past time to recognize and honor women’s contributions. This is our time and we will make the rules. We are not asking for respect anymore. Now, we are demanding it."
Een voorbeeld dus voor al wie staat te roepen dat vrouwen niet aan bod komen in de muziekindustrie (of andere sectoren). Zorg zelf voor verandering door te doen i.p.v. enkel te roepen. Makkelijker gezegd dan gedaan, dat wel, maar niet onmogelijk zoals deze dame bewijst.
Wat ben ik blij dat ik dit album een kans heb gegeven. Het was méér dan de moeite waard.
Releasedatum: 7 mei 2021
luister
lees
An award-winning singer-songwriter from Austin via Alabama, Grace Pettis has been characterized as “a little bit folk, a little bit country/Americana, and a whole lot of soul,” 2020 had many silver linings. She signed with MPress Records, released three critically acclaimed singles – “Landon”, White Noise”, and “Drop Another Pin” (with “Landon” landing at #10 on The Bluegrass Situation’s year-end “The Women Who Wrote Our 2020 Soundtrack”), and recorded a new record in Nashville (forthcoming on MPress Records, May 2021).
Grace Pettis is the winner of many of the nation’s most prestigious songwriting contests, including NPR’s Mountain Stage New Song Contest, and has received grants from the Buddy Holly Educational Foundation. Grace’s songs have been recorded by other esteemed artists, including Sara Hickman and Ruthie Foster. Her highly acclaimed independently released records, Grace Pettis (2009), Two Birds (2012), and the acoustic EP, Blue Star in a Red Sky (2018), have garnered praise from top-notch magazines, newspapers, and radio. She also holds down duties as a member (along with Rebecca Loebe and BettySoo) of the Americana/folk-pop trio Nobody’s Girl.
From an early age, Grace was encouraged to speak her mind and to express herself musically. Words and music were the family heirlooms she inherited from her parents, a traveling songwriter (Pierce Pettis) and poetry scholar (Dr. Margaret Mills Harper), who were divorced by the time she was a small child. As a result of that separation, she was raised in two very different parts of the "Deep South": the suburbs of Atlanta, Georgia, and the backwoods of Mentone, Alabama. Grace's musical influences run the gamut of Southern sounds: from mountain music and gospel to country and folk to R&B and hip hop. Pierce was on the road a lot, and the albums he left for her to listen to while he was touring the country and sending paychecks home were both a way to be closer to him and a driving influence in her writing from an early age. She was writing songs as soon as she could talk and enlisting help from her mom to get them down on paper by the time she was five.
