Haar tweede album kreeg de titel Storm Queen, terwijl ze net als op haar debuut vrij intimistisch tewerk ging, nummers gebouwd rond haar uiterst krachtige stem en een akoestische gitaar, voorzichtig aangevuld met drums en bas. Cummings was steeds bezorgd dat ze te emotioneel, dramatisch of over-the-top zou overkomen, dus hield ze alles - op hier en daar een uitzondering, m.n. songs als Storm Queen en vooral Heaven - bewust klein.
Voor Ramona heeft ze die bezorgdheid van zich afgeschud: "I wanted everything and the kitchen sink on this record." En, beste lezers, dat is inderdaad wat ze heeft gedaan. Haar nieuwe album barst van de dramatiek, heeft een orkestrale invulling en dan is er nog maar eens die bovennatuurlijk krachtige stem die alles en iedereen omver blaast. Is het over-the-top? Bij momenten flirt Cummings weldegelijk met die grens, maar over het algemeen gaat ze er net niet of juist maar eventjes over. Het stoort niet, het doet mijn haren overeind komen en het bezorgt met kippenvel.
Van bij het openingsnummer is het al raak. Something Goin' Round laat het brede spectrum horen waar ik het hele album van zal genieten. Een zachte aanzet gedrapeerd rond piano en orgel, de stem met de ingehouden kracht van een aankomende storm, om dan steeds grootser en meer kamer vullend te worden. Kamer vullend? De productie is zo alsof alles in een kathedraal - of toch tenminste héél ruime zaal - is opgenomen. Strijkers vullen aan en vocaal gaat Cummings even rauw snijden. On and On laat de blazers meer aan bod komen en baadt in een donker geluid. De castagnetten zetten de derde song in die op zich erg laid back is. Gaat ze toch even een sneer op het woord 'war' leggen en afsluiten met een stomende, psychedelische finale: ik veer terug recht. Het gaat zo op een erg hoog niveau door, met songs die zich afwisselend vlotjes in het oor nestelen, terwijl andere scherper binnenkomen door een immense dramatiek, vocaal de ene keer wat meer ingetogen, een volgende keer overweldigend uithalend. Op Everybody's Somebody roept Cummings een heus gospelsfeertje op. Daarvoor heeft ze niet eens een heel koor nodig, oh neen, ze vult vlotjes heel de ruimte alleen met haar strot
Drie verdere songs kwamen reeds eerder bij ons aan bod, m.n. Ramona, Common Man en het adembenemende A Precious Thing. Stuk voor stuk knappe nummers, al piekt dat laatste er toch wel een stuk bovenuit omwille van de intense dynamiek: van soulvol gezongen en door piano begeleidt tot orkestrale bombast met een rauwe, getormenteerde zang.
De twee liedjes die het dichts bij haar vorige album staan zijn de afsluiter Help Is On Its Way - een pianoballad met vanzelfsprekend de nodige power en geladenheid - alsook Without You, waar Grace Cummings toch even de akoestische gitaar ter hand neemt.
Angel Olsen omschreef de stem van Cummings '... alsof een orkaan door de kamer raasde... het voelde alsof mijn lichaam tegen de muur geduwd werd.' The Guardian vond dan weer dat haar stem sterk genoeg was om graniet tot stof te verbrijzelen. Tweemaal de nagel op de kop.
Ik voeg daar graag eentje aan toe: één van de krachtigste stemmen in de geschiedenis van muziek, op de piek te vergelijken met een drukgolf bij een explosie.
Hoe graag wil ik Grace Cummings in de intieme setting van een kleine club beleven, al zal Vorst Nationaal (op woensdag 15 mei in het voorprogramma van KG&TLW) misschien wel de veiligste optie zijn.
Releasedatum: 5 april 2024
luister
lees
Ramona is a work of raw truth rendered in its most beautiful form. In a departure from the self-produced approach of her 2019 debut Refuge Cove and its 2022 follow-up Storm Queen—the Melbourne-based artist dreamed up a lavishly orchestrated sound that fully accommodates the depth and scope of her vocal prowess. With its visceral reflection on grief and self-destruction and emotional violence, Ramona brings a stunning new grandeur to Cummings’ music while refusing to soften or temper its humanity.
Recorded at Wilson’s Fivestar Studios in Topanga Canyon, Ramona came to life in collaboration with a stacked lineup of musicians that includes harpist Mary Lattimore and string arranger/multi-instrumentalist Drew Erickson (Weyes Blood, Mitski, Lana Del Rey). “I wanted everything and the kitchen sink on this record, to make it as big and dramatic as possible and show a whole range of colours,” says Cummings. “Jonathan and all the other musicians are so incredibly good at what they do, and so considered in their approach, but there was also a sense of fun and lightness in the studio that allowed me to be myself.” Featuring Cummings on guitar and piano and Wilson on guitar, drums, banjo, and organ, Ramona ultimately serves as a dazzling showcase for the voice once hailed byThe Guardian as “powerful enough to pound granite into dust.”
Also an accomplished stage actor, Cummings imbues all of Ramona with an unbridled theatricality—an element on glorious display in the album’s title track. “I wrote that at a time when I wasn’t doing well and had the sense that other people saw me as a weak little bird,” says Cummings, who mined inspiration from Bob Dylan’s 1964 song “To Ramona.” “I didn’t want to be myself so I decided to be Ramona instead, full of intensity and melodrama. For me there’s a lot of safety in putting on a costume or a mask; sometimes it feels like the only way to express any true honesty or vulnerability.”
Cummings hopes that Ramona might provide her audience with a similar sense of relief and release. “A lot of the time the only way for me to process what’s happening in my life is to write about it,” she says. “So it’s a deeply personal record. But I hope that people come away from this album feeling like the songs were written just for them. Because they were, in a way. Watching the deeply personal evolve into something that’s shared by so many different people makes me feel less lonely in this world."
