Soms kom je op de gekste manieren in aanraking met bepaalde muziek. Zo ook mijn kennismaking met Fear Factory. In 1997 kwam het computerspel Carmageddon uit. Legendarisch spel waarbij één van de doelen eruit bestaat om zoveel mogelijk mensen helemaal tot appelmoes te rijden. Maar goed, daar gaat het niet over… Het was, voor mij, de eerste keer dat mij muziek in videogames bijzonder opviel. In dat spel zitten drie nummers verwerkt, afkomstig van het album Demanufacture. Ik was verkocht en ben de band sindsdien een beetje blijven volgen.
Afgelopen vrijdag is het tiende studioalbum van deze Amerikaanse industrial metalheren uitgekomen, Aggression Continuum. En bij het beluisteren kreeg ik eindelijk weer eens dat fijne gevoel waardoor ik in eerste instantie, in de jaren 90, de band interessant begon te vinden. Bij albums als Digimortal of Transgression was ik dat gevoel helaas een beetje verloren. Het vorige album, Genexus, dat stamt uit 2015 kwam al weer meer in de richting van een album dat mij bekoorde, maar Aggression Continuum ga ik zeker nog vaak luisteren.
Op zich is dát dan best weer erg logisch. Aggression Continuum ligt eigenlijk al een jaar of vier, grotendeels klaar, op de plank. Het is een album dat min of meer tot stand is gekomen gedurende de vibe die Genexus veroorzaakt heeft. Het is dan ook niet zo gek dat het kenmerken heeft meegekregen. “Maar waarom heeft het jaren op de plank gelegen, dan?” hoor ik u vragen. Nou, ik zal er niet in verzanden om hier helemaal uit te weiden over interne problemen binnen de band. Ik zal het houden bij het resultaat: zanger Burton C. Bell is uit Fear Factory gestapt. Op de consequenties hiervan zal ik straks nog terugkomen.
Recode is het eerste nummer op het album en dat is meteen ook een van de meest catchy songs. Het begint met een computerstem die een Terminator-achtig verhaal vertelt over machines die de wereld hebben overgenomen en het verzet dat ertegen zal blijven vechten. Wat volgt is de herkenbare snelle riffs van Dino Cazares, waarna Bells stem als een baken in de duisternis de weg toont naar het ‘oude’ Fear Factory-geluid. Nieuw maar tegelijkertijd vertrouwd.
Een ander herkenbaar item uit het geluidenpallet van FF is de schreeuw van Bell aan het begin van een nummer. Ook op Aggression Continuum komt dat terug. Disruptor trapt ermee af. Het nummer levert een heuse earworm op: het refrein blijft hangen en nestelt zich in je brein en voor je het weet, betrap je jezelf erop dat je de hele dag zingt: “No regrets, follow your own way. Nothing can define you. Break off, disobey. I am the disruptor, I am the disruptor.”
Ook bij Monolith is er sprake van een feest der herkenning. Het begint met fijne, cleane zang die over gaat in de vertrouwde rauwe strot van Bell. Mijns inziens is die opbouw er een die Fear Factory kenmerkt. Vreemde eend in de bijt is dan weer Purity, dat poppy’er klinkt dan leuk is.
Albumsluiter is End of Line en het is net alsof het zo hoort te zijn, alsof het zo bedoeld is. Los van de titel die een voorspelling zou kunnen zijn van hetgeen de toekomst brengt voor FF (namelijk geen), wordt het nummer gekenmerkt door verschillende opzettelijke haperingen in het geluid en de muziek. Alsof men duidelijk wil maken dat er hier of daar iets stuk is.
En dan komen we natuurlijk ben de haast onvermijdelijke conclusie dat Aggression Continuum misschien wel het laatste album van Fear Factory gaat zijn. De vrees dat dit album het einde van deze band aankondigt. Hoe virtuoos en snel Cazares ook is op de gitaar, hoe gewelddadig Heller ook is op de drums en hoe mega-strak en loepzuiver Campos ook is op de bas, Fear Factory staat of valt bij het stemgeluid van Burton C. Bell, dat álle nummers van deze band kenmerkt. Bell IS Fear Factory. Zijn schoenen zullen onmogelijk gevuld kunnen worden door iemand anders. Ik durf daarom de uitspraak wel aan dat Fear Factory binnenkort zal aankondigen te stoppen. Helaas. Maar gelukkig hebben we de muziek nog.
Releasedatum: 18 juni 2021
Luister:
Lees
Fear Factory was one of the first bands to fuse the loud, crushing intensity of death metal with the cold harshness of industrial electronics and samples, producing a more varied sonic palette with which to express their bleak, pessimistic view of modern, technology-driven society. The band's mastery of subgenres reached an apex on the 1998 concept LP Obsolete, which became a mainstream hit thanks to a steely cover version of Gary Numan's "Cars." Despite enduring myriad lineup changes over the decades -- vocalist Burton C. Bell was the group's sole constant member before departing in 2020 -- Fear Factory has remained both relevant and potent, issuing unrelenting and forward-thinking efforts like The Industrialist (2012) and Aggression Continuum (2021) that continue to push at the boundaries of extreme metal.
Soul of a New MachineThe group was formed in Los Angeles in 1990 by vocalist Burton C. Bell (formerly of Hate Face), percussionist Raymond Herrera, and guitarist and ex-Douche Lord Dino Cazares. Following their contribution of two tracks to the L.A. Death Metal compilation, Fear Factory signed to Roadrunner Records and released their debut album, Soul of a New Machine, in 1992, which featured new bass player Andrew Shives, added to allow Cazares to play guitar on tour. The following year's Fear Is the Mind Killer EP showed Fear Factory's willingness to experiment with their music and broaden its scope by placing tracks from their debut in the hands of remixers Rhys Fulber and Bill Leeb of Front Line Assembly; the EP also marked the debut of keyboardist Reynor Diego, who along with Fulber joined the band as a touring keyboardist. Shives was fired in 1994 and replaced by Christian Olde Wolbers.
DemanufactureIn 1995, Fear Factory released their second full-length album of new material, Demanufacture; it was followed two years later by another remix project, Remanufacture (Cloning Technology), which this time featured contributions from a number of different remixers, including many techno-oriented artists, as well as more input from Fear Factory themselves. Steve Tushar replaced Diego in 1996. The members of the band have performed in a number of side projects, the most notable of which is Cazares' and Herrera's Brujeria; others include G/Z/R (Bell) and Nailbomb (Cazares). Fear Factory reconvened in 1998 for Obsolete, a record that found the band's well-established style fitting seamlessly into the growing alternative metal boom. As such, it became the band's biggest hit yet, hitting the Top 100 on the album charts. Fear Factory's profile was further boosted by appearances on several film soundtracks and on the 1999 Ozzfest tour. Their next album, 2001's Digimortal, entered the charts in the Top 40, but by the next year vocalist Bell decided to leave the band. Cazares was the one who eventually left the band, however, while Wolbers moved to guitar and Byron Stroud (Strapping Young Lad) was hired for the bass spot.
ConcreteAmidst the lineup changes, Roadrunner dropped the band and, in 2002, issued their original 1991 recordings on the compilation Concrete. Fear Factory moved to Liquid 8 for 2004's Archetype. The equally merciless Transgression followed in August 2005. Disappointed with Transgression and feeling that they had been pressured into rushing the album out, Fear Factory went on hiatus while the bandmembers pursued other projects. Eventually, Bell and Cazares reconciled their friendship, and in 2009 the pair re-formed Fear Factory with Byron Stroud on bass and Gene Hoglan (who also played with Devin Townsend, Death, and Dethklok, among others) on drums, much to the surprise of Herrera and Wolbers. Fully operational yet again, Fear Factory began manufacturing records, releasing Mechanize in 2010, followed by the 2012 concept album The Industrialist. In late 2014, the band announced that they had signed with Nuclear Blast and would be releasing their ninth studio album, Genexus, later that year. Tony Campos (formerly of Static-X) replaced Stroud on bass, and Malignancy's Mike Heller took over the drum stool. The album, produced by longtime collaborator Rhys Fulber, dropped in August 2015. A barrage of legal issues and creative and personal differences preceded the arrival of the band's tenth studio LP. Released in 2021, Aggression Continuum was recorded over a five-year period and was the last outing for longtime vocalist Bell, who left the group in 2020.
(Bron: allmusic.com)
