De aankondiging van het vijfde studioalbum van Emma Ruth Rundle ging gepaard met het nieuwe nummer Return, een gebroken gedicht gedreven met een zachte pianolijn die de toon zal zetten voor de rest van het album, een album waar zang en piano centraal staan.
De tweede single voorafgaand aan het album was de akoestische gitaarballade Blooms Of Oblivion. In de videoclip zien we Emma zweven in een oversized jacket, waarmee ze een belastende ervaring voor het kleine meisje wil vertegenwoordigen, het gevoel vrij te vallen in chaos en geen controle te hebben over de omstandigheden.
Hiermee wou ze de gevoelens aantonen die ze had als klein meisje en hoe die haar gevormd hebben tot wie ze nu is geworden door zelfliefde en zelfopvoeding.
Het album telt acht nummers, heel persoonlijke nummers met herinneringen gebalanceerd op de rand van het gezond verstand zoals Emma het zelf omschrijft.
In het nummer Body vertelt Rundle een jeugdherinnering van het zien van een overleden familielid weggereden door vreemden. Misschien wel het eerste nummer dat er uitschoot bij mijn eerste luisterbeurt.
Dancing Man lijkt het meest sombere nummer, maar heeft toch een positief doel.
Het doet haar denken aan dansen met een vriend, een herinnering die ze nodig heeft op haar sombere dagen.
In My Afterlife ligt de definitieve verklaring van Engine Of Hell, ongebonden naar het verleden kunnen teruggaan.
Engine Of Hell is een krachtig album, emotioneel misschien overweldigend.
Maar voor iedereen die trauma en verdriet heeft doorstaan, kan dit een mooie troost zijn die pijn te horen verwoorden en vermenselijken.
Niet alleen met haar woorden, maar ook met de specifieke mysterieuze taal van timbre en melodie.
- Caroline Delobel -
Releasedatum: 5 november 2021
Luister
Lees “I don’t know what to reveal about this album,”Emma Ruth Rundle responds when pressed to talk about her latest record, the stark, intimate, and unflinching Engine of Hell.“I feel like I want to be left alone for a little bit… it doesn’t feel like it’s time to wave the ‘look at me’ flag.” It’s an understandable position given the heavy lyrical content of the record and the naked and exposed nature of the accompanying music. Even the most cursory listen of the album is sure to elicit some questions. Rundle has opted to forego the full-band arrangements of her last two albums—Marked For Death and On Dark Horses—in favour of the austerity of a lone piano or guitar and her voice, putting every word under the microscope. Engine of Hell was recorded almost entirely live with minimal overdubs, and the effect is an extremely up-close and personal confessional with an ASMR-level focus on the rich subtleties and timbre of Rundle’s graceful performances. Much like Nick Drake’s Pink Moon or Sibylle Baier’s Colour Green, Engine of Hell captures a moment where a masterful songwriter strips away all flourishes and embellishments in order to make every note and word hit with maximum impact. But it’s also a record that leaves little to hide behind.
Emma Ruth Rundle has always been a multifaceted musician, equally capable of dreamy abstraction (as heard on her debut album Electric Guitar: One), maximalist textural explorations (see her work in Marriages, Red Sparowes, or Nocturnes), and the classic acoustic guitar singer-songwriter tradition (exemplified by Some Heavy Ocean). But on Engine of Hell, Rundle focuses on an instrument that she left behind in her early twenties when she began playing in bands: the piano. In combination with her voice, the piano playing on Engine of Hell creates a kind of intimacy, as if we’re sitting beside Rundle on the bench, or perhaps even playing the songs ourselves. “I really wanted to capture imperfection and the vulnerability of my humanity,” Rundle says of the album’s sonic approach. “In some small way, there is this tiny punk rock feel of ‘well, fuck this perfect, polished, produced, and rehearsed thing that we are so pressured to do. Here are some very personal songs; here are my memories; here is me teetering on the very edge of sanity dipping my toe into the outer reaches of space and I’m taking you with me and it’s very fucked up and imperfect.’”
