Wat is dit een rijk album zeg, wow! Te weten dat ik helemaal geen fan ben van falsetstemmen, niet bij vrouwelijke zangers en dus al zeker niet bij mannen. Ik krijg er de spreekwoordelijke stenen kloten van. Wat tenor Solberg op zijn solodebuut echter met die stem doet, grenst aan het onwaarschijnlijke: noem het gerust een masterclass in falsetzingen.
Ik ben nog niet eens drie nummers ver en heb al het gevoel dat ik hier in een soort musical zit. De verhalende manier waarop de songs gebracht worden, de opbouw van de nummers en de invulling ervan - van héél erg sober tot een bij momenten overladen bombast - ze schreeuwen om een visueel sterke aanvulling of zelfs om een stage performance. Eigenlijk hoef ik maar twee liedjes op te sommen om het kleurrijke pallet weer te geven: A Beautiful Life en Over The Top. Jawel, de omschrijving ervan zit eigenlijk al in de titels gevat. Beide houden het evenwicht tussen bloedmooie ingetogen passages en krijgen dan die grootste theatrale momenten. Beide gaan van héél intieme piano (of synth) momenten tot complete orkestrale invullingen. Bij het laatstgenoemde gaat het er al eens zwaar over.
Openen doet Solberg op een subliem zachte en pure manier, alsof hij ons voorzichtig in zijn wereld wil introduceren. Helemaal geslaagd natuurlijk, temeer zijn über-fantastische Leprous collega Raphael Weinroth-Browne ruimte krijgt zijn cello kunsten boven te halen en prachtige accenten legt. Remember Me drijft dan op een electro beat en een synth badje tot viool en drums alles vooruit stuwen en Einar naar het slot zijn vocale registers opentrekt.
16 is ook een album van samenwerkingen. Weinroth-Browne krijgt op diverse nummers een plaats en dat kan ik enkel maar toejuichen. Zijn bijdragen vormen een onmisbare meerwaarde. Zus Heidi Solberg Tveitan pakt het arrangement van Where All The Twigs Broke aan en voorziet die van synths en, als ik het goed hoor, ook een korte vocale bijdrage. In duel gaat Solberg tot viermaal toe, waarbij ik vooral Splitting the Soul met Ihsahn opmerkelijk vind door het contrast in de stemmen. Then again, apart is natuurlijk Ben Levin die even gaat rappen op Home en het mooie duet met Asger Mygind (VOLA) mag er ook zijn. Had ik al vermeld dat ook het Praags Filharmonisch Orkest werd aangetrokken? De man spaarde in elk geval noch kosten noch moeite en dat voel je op elk moment.
Ongeveer halfweg is het opnieuw de oren spitsen wanneer een synthloopje en het repetitief gezongen 'Get Me Out Of Here' je meepakken op een tripje dat na inbreng van cello, basgitaar en drums een pompend ritmische finale krijgt. Metacognitief is een ronduit schitterend tussenstuk dat ik helemaal bij een strijkersensemble zie passen.
Hoe mooi subtiel Einar Solberg zijn album opent, zo veelzijdig bombast zet hij er uiteindelijk een punt achter. Kan ook niet anders wanneer je de IJslandse componist Tóti Guðnason aantrekt om het slotstuk te kruiden.
Ik kan jullie verzekeren dat alles in één ruk beluisteren héél wat van je zal vergen. Ondanks dat 16 minder heavy is dan wat de man bij Leprous realiseert, blijft het een erg zware brok om te verteren. Het verschil tussen pseudo-intellectueel spierballengerol en 16 zit hem in de kracht van oprechte emoties en de dynamische manier waarop Einar Solberg die in zijn zang - en muziek in het algemeen - weet te uiten. Neem gerust zelf de proef op de som.
Releasedatum: 2 juni 2023
luister
lees
In 2023, Einar Solberg (Leprous) commences his solo career with the release of “16” – a collection of intimate but extravagant collaborations with an impressive array of like-minded songwriters and composers, and a large number of musicians helping him achieve this very ambitious album. Wildly diverse but spiritually rooted in Einar’s well-established musical world, “16” is an album that brims with surprises and spinning curveballs. Collaborating with everyone from modern prog contemporaries like Bent Knee’s Ben Levin and Agent Fresco’s Toti Gudnason, to experimental cellist (and regular Leprous live musician) Raphael Weinroth-Browne and Magnus Børmark, best known as a member of Norwegian alt-folk troupe Gåte. He also once again collaborates with Ihsahn and Starofash. The sound of a restless spirit in his absolute element, “16” is an extraordinary first foray into solo waters for Einar Solberg.
Einar Solberg is as renowned for the tender honesty of his lyrics as he is for the eccentric majesty of Leprous’ music. But even by his usual standards, “16” is an extremely emotional and dynamic piece of work. Einar describes the record as “the closest I’ve ever come to writing a concept album” and explains that the new songs are about a very specific and transformational period in the musician’s life.
“It’s called 16 because that’s when the first really, really bad things started happening to me in life. From 16 to 19, there were a lot of very life-defining moments that happened to me, and that changed me,” he says. “That’s when I kind of lost my innocence and I started realising that life is serious and bad shit can happen. A lot of pretty drastic things happened within those three years. But this album is not only about the bad things. It’s also about some of the career-defining moments, like the moment I started playing with the band and began to find a community to belong to. Emotionally, I’m a bit of everything, so it covers the entire emotional spectrum!”
With its underlying themes echoing the intense peaks and valleys of Einar’s wildly diverse collaborations, “16” is an emotional and sonically sumptuous rollercoaster. Nonetheless, the Norwegian insists that he stayed true to his original goal of having fun and learning something new. Despite its many dark and tumultuous moments, rendering these often traumatic past events in such vibrant musical colours has been a wholly positive experience.
