Dit zou zo de soundtrack kunnen zijn bij films als The Village (yep, ik vond die best goed) en The VVitch (een meesterwerk). De soundtrack bij het Amerika van de 16de-19de eeuw, toen de godvrezende kolonisten en hun nazaten onder het terreurbewind van de (katholieke) kerk leefden. Alsof het leven zo al niet hard genoeg was, ging vooral de plattelandsbevolking nog eens extra gebukt onder de schaduw van het kruis. Het levert ons wel héél erg beklemmende horrorfilms op alsook muziek zoals de Windhand frontvrouw die op dit album maakt.
De thema's op Death Folk Country komen wel uit een meer recent verleden en zelfs heden, m.n. het erg conservatieve en ultra-religieuze zuiden ten tijde van haar jeugd. Muzikaal wordt de toon meteen gezet door de spookachtige intro en passend afgerond met de outtro die dezelfde onheilspellende sfeer oproepen. Harvester, Black Canyon en Family Annihilator trekken die sfeer naadloos door. Boven de windgong, de diepe bastonen (standup bass/cello en gitaar), orgel en natuurgeluiden (o.a. fluitende vogeltjes) grijpt Cottrell je bij de keel met haar bezwerende zang badend in echo's. Ik moet onmiddellijk denken aan een kruising tussen Sixteen Horsepower - vooral ten tijde van Folklore - en Marissa Nadler.
Pas op Midnight Boy wordt die sfeer lichtjes doorbroken, maakt het orgel plaats voor een elektrische gitaar en krijgen we in het refrein iets wat op ritme moet lijken. Take Up Serpents gaat dan weer helemaal de religieuze weg op en plaatst je zowaar in een omgeving die een kerk zou kunnen zijn. De zuivere tonen van een akoestische gitaar tijdens Eat What I Kill doen bijna verfrissend aan, want hoeveel sacraal leed kan een mens verdorie verdragen. De zang blijft gelaagd en vol echo, maar net iets soberder en meer melodieus dan klagend.
Death Folk Country is geen makkelijk verteerbaar album en moet eigenlijk in de juiste setting en sfeer beluisterd worden: zonder je af, sluit je ogen, open je geest en laat je meedrijven. Het is bovendien niet allemaal kommer en kwel, er is ook plaats voor een nostalgisch thuisgevoel dat geconfronteerd wordt met de gangbare imperfecties en duisternis.
Releasedatum: 21 april 2023
luister
lees
On her new album, Cottrell wards off death through creation - the most distilled form of love. The spirit of love passed on through her words will be the ultimate reward for earthly suffering. Cottrell's enigmatic presence guides listeners down a path of introspection - Death Folk Country's massive scope touches upon tales of love, loss, and so much more.
"This album to me is about painting a picture of a place where my heart lives. I've always been asked what ‘kind’ of music I play by people,” Cottrell explains. "The title Death Folk Country is partly me describing a genre that fits the sound – but it's also meant to be taken as a Naming, a coronation of the world inside me. Death Folk Country is the music and also the land where the music takes place, and the two have always been inextricable from each other."
Cottrell’s voice, a quavering alto, fills the emptiest of canyons. Singing in echoing harmony with itself, her voice is a kind of prophecy, bringing home to the present thoughts and realizations from the future, even as Cottrell buries herself in remembrance of the past.
