Soms heb je van die bands waarbij je eerst even moet goed luisteren voor je het voelt. Dat was bij mij het geval bij Doodseskader, toen ze in 2020 hun eerste single Lepers los lieten op de wereld moest ik toch eens een paar keer luisteren. Ondertussen zijn we twee jaar verder en is het één van mijn favoriete bands. Doodseskader kan je best omschrijven als een voorhamer die alle definities van genres en hokjes denken compleet aan gort slaat. Hun nieuwe langspeler Year One is daar het ultieme bewijs van.
Eerder dit jaar liet Doodseskader ons al kennis maken met een paar nieuwe singles, een voorproefje van hoe hun sound geëvolueerd was. De twee heren van Doodseskader weten een perfecte mix van hardcore, hip-hop, metal en grunge neer te zetten. Zelfs elektronica en techno zitten verweven in de sound. Je zou denken dat een mix als dit niet werkt als je het zo leest, maar geloof me, het werkt. Och wat werkt het goed. Die heerlijke cocktail van genres begint meteen al bij opener 1745 waar een dreigende duistere beat meteen je aandacht grijpt, en die aandacht laat de band niet los door al snel om te slaan in een loodzware riff die je compleet van je sokken blaast. Weet je nog die voorhamer waar ik het over had? Bloemen Noch Kransen volgt een zelfde stramien, rustig beginnen om dan gewoon lompweg alles omver te blazen. Doodseskader is niet voor de tere zieltjes. Als je aandachtig luistert naar de lyrics kom je al snel tot de conclusie dat de heren best wel wat te verwerken hebben.
Ik ga hier geen opsomming maken van elk nummer want daar ben ik geen fan van, wat ik wel kan zeggen is dat elk nummer perfect de aandacht weet te houden. Elke track heeft zijn eigen punten waar de band je iets serveert dat je niet verwachte. Al wil ik wel zeggen dat Blood Feud een perfecte afsluiter is van de plaat, ik krijg nog zelfden kippenvel bij een nummer maar deze doet het wel even. Year One bestaat uit zeven nummers die garant staan voor een kleine veertig minuten luistertijd, maar wat gaan die minuten snel voorbij. Te snel eigenlijk, ik betrap me telkens gewoon opnieuw te beginnen. Dat basgeluid van Tim De Gieter is gewoon te verslavend, eigenlijk is de sound van heel de plaat een heuse injectie van dopamine. Year One is het resultaat geworden van twee muzikanten die perfect weten wat ze willen, grenzen verleggen en zich niet laten beknotten door vastgeroeste genreconventies. Je ziet aan alles wat de band doet hoe serieus ze dit nemen, hoe ze die trippy videoclips produceren of hoe ze artiesten die niemand echt kent een kans geven door ze als support act mee te pakken op hun live shows. Doodseskader is nooit zomaar een zijproject geweest om de pandemie te doorstaan. Het is een statement, een uitlaatklep, een oorlogsverklaring. Ze mogen dan nog een jonge band zijn maar ze zijn zeker één van de Belgische toppers. Until all is 45.
Releasedatum: 18 November 2022
Luister
Lees
Though still a relatively young band, Year One opens a new artistic chapter for
Doodseskader. They are a hip-hop act in one moment and a grunge band in the following, just to transform into a full-blown sludge or hardcore steamroller next. Sometimes they are all and sometimes none of the above – there’s no way to pin them down. “Being able to draw from different musical genres makes us who we are. There's no specific genre we’re looking at. Great songs are great songs. It’s craftsmanship.”
Further expanding their unique sonic palette, Doodseskader did not only look back to the great bands of the past for inspiration, but also made a conscious effort to discover fresh artists from all corners of the musical realm, sharing an open mindset with genre-defying trailblazers like Show Me The Body, Ghostemane, and Ho99o9. While they kept their trademark reverb-drenched bass sound, they incorporated more production details, many of them found in techno – adding even more depth and dynamic to their crushing mix.
Written in late 2020 and once again recorded by Tim De Gieter in Much Luv Studio (Amenra, Brutus, Absent In Body), Year One is as much a declaration of war as it is a declaration of independence: Doodseskader are here to cut their own path – and you better not stand in their way.
