Jon Lord startte in 1968 met een band onder de naam Roundabout, door het weinige succes verlieten enkele bandleden de groep. De groep wijzigde hun naam in Deep Purple. De doorbraak in Europa kwam met het album, Deep Purple in Rock. Vele bandleden veranderden in de geschiedenis van Deep Purple. In 1980 vormde oorspronkelijke zanger Rod Evans met enkele andere muzikanten een nieuwe band met de naam Deep Purple. Vanzelfsprekend liep dit niet goed af. Na hun woelige geschiedenis zijn we nu toe aan hun nieuwe album Whoosh!, voor de derde keer gaan ze de samenwerking aan met producer Bob Ezrin, die al heel wat internationale supersterren onder zijn vleugels heeft gehad. Ik ben alvast benieuwd wat de heren nog presteren, want laat ons hun klassiekers zeker niet vergeten.
Het nieuwe album opent met Throw My Bones, een herkenbaar midtempo nummer die me in de stemming brengt om te genieten van het volledige album.
Drop The Weapon is dan weer een verhaal om als persoon toleranter de wereld in te staan, gebracht op een bedje van Deep Purple sounds.
Met We're All The Same In The Dark krijgen we een portie zachte klinkende rock te horen.
Nothing At All start met een leuke intro, het nummer omarmt me van het eerste moment tot het laatste. Dit zou best wel eens een hit kunnen worden. Hmmm toch nog even de rewind knop indrukken, want ik krijg er blijkbaar niet genoeg van. We schroeven dan het tempo wat op met No Need To Shout.
Bij Step By Step, terwijl het kerkorgeltje rustig z'n ding doet, krijg ik een onverklaarbaar gevoel dat ik een gewichtloze wandeling op de maan aan het maken ben. Volgt a bit of rock 'n roll met het nummer What The What, waarschijnlijk de meest dansbare sound van het album.
We laten met The Long Way Round de instrumenten even knallen en we krijgen meteen een sterk energiek nummer. Veel energie ook in The Power Of The Moon en Remission Possible, ik krijg een flashback naar de serie Flash Gordon. Een rustige dromerige start, waarna de volledige groep terug aan het rocken gaat in het nummer Man Alive, dit herhaalt zich gedurende de volledige song om dan te eindigen met een lange zachte outro. En als voorlaatste krijgen we met And The Adress een instrumentaal nummer voorgeschoteld.
Dancing In My Sleep sluit het album rockend af.
Een lekker te beluisteren album, maar of er weer een klassieker in zit... dat zal de tijd moeten uitwijzen.
releasedatum: 7 Augustus 2020
luister
lees “Deep Purple is putting the Deep back into Purple,” was the half-joking motto in the studio after the first songs created made it clear that Ezrin and Purple were on a path to creating an album pushing the boundaries of time, while voicing their resentment about the current situation of the world and addressing all generations.
“We've included everything that made the whole band smile, including Bob Ezrin. We've always enjoyed making music and having the incredible luxury of a loyal audience.”
– Steve Morse
