Opgelet! Wat volgt is geen 'oordeel' over 'goed' of 'slecht', want een dergelijke arrogantie is ons bij BIR totaal vreemd. Muziek raakt ons of raakt ons niet. Enkel in dat eerste geval nemen onze medewerkers de tijd en moeite een nummer of album aan bod te laten komen.
Dan zijn er zo van die songs die een album vooraf gaan die ons doen watertanden, maar van het album zelf worden we warm nog koud. Het vingertje gaat dan net iets teveel naar die beruchte 'skip' toets, ondanks dat er toch weer zaken op staan die we graag helemaal uitzitten. Wat hiermee te doen dan? Simpel: een nieuwe rubriek lanceren en deze albums toch even kort aan bod laten komen.
King Woman, Celestial Blues
30 juli 2021, Relapse Records
In juni werd ik betoverd door het nummer (en de video bij) Morning Star. Waarom? Daar kan je hier meer over lezen. Ook de opvolger Psychic Wound pakte me hard bij de ballen en dus moest en zou ik het album aan enkele grondige luisterbeurten onderwerpen. Wat er dan is gebeurd, komt eigenlijk veel voor bij sludge/doom, ook al sluipen er bij King Woman invloeden uit shoegaze en drone in: de nummers lijken allemaal nogal erg veel op elkaar en dus begint het luisteren snel te vervelen. Mits de juiste sfeer en setting echter ben ik ervan overtuigd dat ik nog steeds kan genieten van Kristina Esfandiari en haar band/muziek.
White Stones, Dancing Into Oblivion
27 augustus 2021, Nuclear Blast
Ik was vol lof over de eerste single Chain Of Command en zag de band rond (Opeth bassist) Martin Mendez geleidelijk aan aansluiten bij de metaltop. Ook New Age Of Dark ging er nog vlotjes in, al begon ik daar stilaan te voelen dat er voor mij toch iets niet helemaal goed zat. Enkele nummers verder op het album kwam ik er dan achter waar ik over struikelde: de stem. Yep, muzikaal zit alles voor mijn oren helemaal snor, maar ik knap af of de vocals. Die zijn voor mij simpelweg te ... ehm ... gewoontjes voor iemand die graag grunt. Wat meer afwisseling, m.n. enkele cleane partijen of screams hadden hier mogelijks het verschil kunnen maken.
Jinjer, Wallflowers
27 augustus, Napalm Records
Ik sta al een tijdje versteld van het fenomeen Tatiana Shmayluk. Wat deze dame uit haar strot perst, grenst aan het onwaarschijnlijke. Ik doel dan vooral op de combinatie van de uncleane en cleane zang, die bij haar beide op een zéér hoog niveau zitten. Ook live! Muzikaal brengt Jinjer progressieve, alternatieve en technisch hoogstaande groove metal. Na Vortex, Mediator en Wallflower (een nieuw Pisces) was ik benieuwd of het nieuwe full album mij meer zou kunnen binnentrekken in hun wereld. Net als bij Macro ging mijn vinger echter erg snel richting die 'skip' toets, alsof elke nummer véél te lang duurde om te kunnen blijven boeien, ondanks dat alle nummers op één na onder de vijf minuten blijven. Technisch allemaal zéér sterk en toch ontbreekt er voor mij iets.
Pil & Bue, The World is a Rabbit Hole 3 september, Indie Recordings
Het vette, volle geluid dat de twee Noren neerzetten is zalig om horen. "Oerkrachtige, rauwe (hard)rock met door merg en been snijdende monstervocals! Heavy shit." Zo omschreef ik de eerste single Everyone's Just A Kid. Ook Select Two Players ging grotendeels die richting uit. De eerste twijfels doken echter op bij nummer drie True Disaster: zou die best jong klinkende stem mij kunnen blijven boeien, zeker wanneer een song de vijf minuten overschrijdt? Nu, zolang de heren hun nummers niet nodeloos lang, en vooral complex, maken zoals op The Resonator (ook iets te emo naar mijn zin) en het afgrijselijke (sorry guys) titelnummer, zit het allemaal snor. Rocken dus, vlammen, de 'punk' erin houden en afronden binnen de vier minuten. Ik blijf benieuwd hoe ze dat live gaan aanpakken.
Voetnoot
De titel van het artikel (skip toets) klinkt misschien wat negatief, alsof deze albums geen enkel nummer bevatten dat ik volledig kan beluisteren, waar ik integraal van kan genieten. Zo is het echter niet bedoeld. Het is eerder dat losse nummers mij veelal wel kunnen raken/boeien, maar een full album in één ruk uitzitten een héél pak moeilijker is. Vond ik er geen zak aan, dan stak ik er ook geen tijd in en kwamen ze helemaal niet aan bod.