Lenteschoonmaak. Ik ben er geen fan van en heb er geen nood aan, gezien ik niets koop dat ik niet per se nodig heb of verzamel. Maar als de zesjarige van de bovenburen 5u33 een prima uur vindt om met een basketbal aan het dribbelen te slaan in hun pal boven mijn slaapkamer gelegen leefruimte, dan is vandaag een betere dag voor die klus dan eender welke andere. Om dat karwei ook enigszins vooruitgang te doen boeken is een soundtrack een must. Er zijn uiteindelijk leukere dingen. De krant of een boek van ene Joe Abercrombie lezen op mijn zonovergoten terras bijvoorbeeld. Toegegeven, er zijn tijden geweest dat ik tijdens de lenteschoonmaak ook wel een funeral doom plaat of twee heb opgegooid, maar dat betekent nog geen vlot zeilen. Een compacte thrasher op repeat zoals Reign in Blood daarentegen... Op 22 april 2022 zag echter een al even compacte uppercut het levenslicht. Enter Dawohl et en avant!
Het Franse Dawohl brengt moderne death metal uit de categorie die ook wel hondsbrutaal heet. Zo brutaal dat de lenteschoonmaak gigantisch vooruit snelt, maar dat op repeat toch net een stap te ver bleek getuige mijn beperkte drang om meteen weer op play te drukken. Want wat een klets is die Leviathan! Snelheidsbeperkingen? Geen. Met een ruime definitie kunnen we hier en daar spreken van midtempo passages, maar verder haalt deze plaat vlotjes zes keer de lichtsnelheid. Techniciteit? Zoals het moderne death metal stilaan betaamt is die in overrompelende mate aanwezig. De Fransen verdrinken echter niet in egocentrisch gekwijl. Elke song biedt ademruimte middels momenten waarop je wenst dat je haarlijn en lengte nog die van 25 jaar geleden waren. Absolute monsterriffs die menig hoofd zullen doen zwaaien en deinen dringen zich tussen al dat notengewriemel. De blackened elementen creëren dan weer sfeer op een manier die weliswaar niet dezelfde is, maar wel een resultaat levert als wat gitarist van dienst Eloi Nicod vorig jaar deed met zijn ander project, The Scalar Process. De blackened getinte delen en de melodieuze leads zorgen relatief gezien voor rustpunten in de niet aflatende pandoering die Leviathan in alle essentie is. De plaat klokt op minder dan 27 minuten en verliest nooit het welkom zijn. Dat er lang gewerkt werd aan dit album kan ik niet met zekerheid beweren. De band bestaat als sinds 2009, maar dit is als ik me niet vergis de eerste min of meer langspeler. Laat ik het dus op een vermoeden houden. Gegrond, want elke song is memorabel genoeg om te blijven kleven. Iets wat zoveel bands niet in het achterhoofd hebben in deze stijl. Het vraagt unieke competenties om moderne, brutale death metal niet enkel technisch verfijnd maar ook rete-interessant te houden. En die zijn hier in overvloed aanwezig. Ook op de afsluitende Mercyless-cover I Vomit this World.
Zo, de lenteschoonmaak of wat er voor moet doorgaan, is rond geraakt met Leviathan swingend aan mijn zijde. Nog niet op repeat. Het zou me verbazen als dit ooit gebeurt. Daarvoor is de plaat gewoon te intens. Maar de ervaring leert dat na een korte auditieve rustpauze Leviathan toch weer opgaat en niet enkel om de minder leuke dingen des levens te laten vooruitgaan, maar ook omdat de rit een adrenalinerush is als weinig andere. En zo haalt het viertal vlot onderscheiding, ook van de rest van het gigantische pak brutale death metalbands. Kudos, heren!
Releasedatum: 22 april 2022 via Dolorem Records
Luister
Vocals: Maxime Guillemain
Guitar/Bass: Eloi Nicod
Guitar/Bass: Florian Delbart
Drums: Thomas Hennequin aka Blastum
Mixed and mastered by Frédéric Gervais at Henosis Studio (Creeping Fear)
Artwork made by Business for Satan (Svart Crown)
℗ Dawohl
© Dolorem Records
