Op zaterdag 14 augustus strompelde ik La Morgue in met best hoge verwachtingen, ging na een dik halfuur buiten met gemengde gevoelens. Waarom? Lees het er hier gerust nog eens op na indien nodig.
Na de uitstekende EP Tannhauser Gate - min of meer mijn kennismaking met de West-Vlamingen uit de stal van PolderRecords - behoort Darqo nl. tot één van mijn favorieten. Opnieuw een band die de grenzen van genres doorbreekt, maar wel op zo'n manier dat ze een vrij uniek én geslaagd brouwsel creëren en hierdoor boven het straffe pack dat we bij ons hebben, weten uit te steken. Ik denk aan bands als Pothamus, Wolvennest en Rook, die elk op hun eigenzinnige manier plukken uit wat o.a. post metal, doom, ambient, noise, industrial, sludge, ... te bieden hebben.
Darqo laat zoals verwacht een immens zwaar, donker en deels loom geluid horen dat op verschillende moment in functie van de nummers humeurige soundscapes verwerkt, industrial/drone geluiden en sferen laat horen of het ritme een ruk vooruit geeft met tribal drumwerk. De ene keer schiet het allemaal voor geen meter op en lijkt het alsof ze tegen een hevige stormwind in musiceren, waarna die wind plots gaat liggen, het tempo omhooggaat en er een emotionele storm losbreekt. Intens bezwerende passages gaan vooraf aan of volgen op geweldige woede-uitbarstingen. De soms klagende zang gaat op de juiste momenten over in getormenteerd geschreeuw zoals in feite enkel een zekere Colin H van Eeckhout dat kan. Op het ene moment dein je met gesloten ogen mee op golven van lava, de andere keer worden je nekspieren op de proef gesteld en springen je ogen bijna uit hun kassen omwille van de druk die je ervaart. Je voelt de pijn, de ontgoocheling, weemoed, frustratie en woede in zowat elke noot. Want de rode draad tussen al het auditieve mag je gerust een continue stroom aan emoties noemen. En dat is misschien wel wat Darqo en de andere bands, die ik eerder vernoemde, zo onderscheidend maken. De nummers grijpen je bij de keel en laten je gewoonweg niet meer los.
DawnOfTheMeek - neen, ik ben de spaties niet vergeten - is een bijna vijfenveertig minuten durende trip die je in één keer uit MOET zitten om er maximaal van te kunnen genieten en het allemaal ook een beetje te snappen. Denk ik dan zo.
Releasedatum: 23 september 2022
luister
lees
This second full album by noise-doom-sludge monster Darqo sizzles and swirls like musical magma straight to your ears, leaving a scorching trail behind. A healthy combination of noise, gaze and sludge. The entire process of writing and recording took no less than 4 years! Abruptly interrupted by a pandemic, they managed to turn this negative news into something beautiful.
During this musical lockdown, they released an EP in 2021 under the name Tannhauser Gate. When freedom gradually came closer, the new record was slowly but steadily finished. Cisco recorded the guitars in his attic. Thomas went to Wannes in his home studio. Jelle recorded the drums with Brecht and Bjørn finished the vocals at home. All this was put together and eventually headed to Sweden at Redmount Studios to get the final stamp.
The result: a low and slow, but at times melodic and dreamy album that grabs you emotionally by the throat and doesn't let go until the last note.
