Clutch dropt een bommetje, eentje dat hun ondertussen legendarische sound nog maar eens in de verf zet, maar tegelijkertijd enorm boeit door nieuwigheden die subtiel in enkele songs verweven zitten. Na méér dan dertig jaar samen in dezelfde bezetting en met album nummer dertien onder de arm nog steeds verrassen, dat getuigt van grote klasse.
Toen de eerste songs de wereld werden ingestuurd, had ik een gevoel van 'same old, same old'. We Strive For Excellence, Red Alert (Boss Metalzone) en zelf in iets mindere mate de titelsong lieten de rechttoe-rechtaan Clutch horen die we kennen van minstens de laatste vijf albums. Tim fuzzt erop los, de ritmesectie met Dan en JP stuwt de nummers retestrak vooruit en Neil spuwt/blaft zijn woorden en zinnen er bezwerend en met de vinger wijzend uit. Een gekend concept dat het ook live héél erg goed doet en de fans tot waanzin drijft. Ook Three Golden Horns slaat die vertrouwde weg in, al zet JP het nummer op een vibrafoon in, wat best grappig is.
Voor het eerst kijk ik even op wanneer Tim Sult een ander gitaargeluid laat horen op Mountain Of Bone, meer galmend enerzijds maar ook een pak 'cleaner', minder op zijn typische manier verstoord. Verder werken Dan Maines (basgitaar) en JP Gaster (drums) hier mooi samen om alles de juiste drive te geven. Nosferatu Madre ligt me niet zo, hoewel het opnieuw de ritmesectie is die de aandacht trekt en voor dat ietsje meer zorgt.
Dan komt echter de grootste verrassing, al zit het hem eerder in de details: Mercy Brown laat een Fallon horen die als het ware zingt op een meer traditionele manier, t.t.z. door zijn noten langer te laten klinken en meer melodie in zijn zang te steken. Sult laat ook hier de fuzz weg en laat zijn gitaar nog eens galmen. In de laatste minuut krijgen we dan een vette knipoog naar The Great Gig In The Sky (Pink Floyd): backup zangeres(sen) Deborah Bond en/of Frenchie Davis ronden vocaal sfeervol af. Ook Skeletons on Mars laat dat 'nieuwe' gitaargeluid horen, misschien nog prominenter dan op de andere tracks. Opkijken doe ik hier door het geluid van een theremin (bespeeld door producer J. Robbins) die heel passend spacy accenten legt. Yep, het geeft een oertypisch Clutch nummer toch weer net een andere insteek. Afsluiter Jackhammer Our Names doet qua sfeer denken aan Ghost (van het magistrale Blast Tyrant uit 2004) en wijkt in deze dus helemaal af van de rest van het album.
Clutch is een band die ik ergens rond 2003 heb leren kennen. Ik viel helemaal voor Blast Tyrant en Robot Hive/Exodus, greep terug naar hun eerder werk en viel van de ene verrassing in de andere. Nadien raakte ik dat gevoel wat kwijt tot ze met Earth Rocker precies de juiste vibe terug hadden gevonden (imho). Met deze dertiende worp binden de mannen uit Germantown (Maryland) hun fans nog nauwer aan zich, maar winnen ze volgens mij er ook een pak nieuwe bij. Dat je dit na éénendertig jaar kan flikken zegt alles over hun kwaliteiten.
Of zoals Fallon het zelf zegt wanneer hij de levensduur/duurzaamheid van de band vergelijkt met het verhaal van de drie biggetjes: “You can quickly build a house with sticks, but it falls apart. It takes a lot longer to build it out of stone. I feel like that’s what we’ve done. This has been a marathon. It took a long time to build, but it’s gonna be here for a long time.”
Releasedatum: 16 september 2022
luister
lees
CLUTCH shares more in common with The Grateful Dead, Rush, and the Allman Brothers than their heavy riffs and heady twists-of-phrase might suggest. Because like those bands, the supporters who adore CLUTCH are there for the experience, community, and authentic connection.
To love CLUTCH is to feel a sense of ownership, membership, and belonging.
Seneca Valley High School classmates Neil Fallon (vocals), Tim Sult (guitar), Dan Maines (bass), and Jean-Paul Gaster (drums) share an unshakeable musical and personal bond now three decades strong. Shaped by the same region which birthed Bad Brains, Minor Threat, and Rites Of Spring, CLUTCH crafts hyper-literate and libertine jams informed by hardcore fury and fuzzy, athletic, stoner rock.
A worldwide cabal of fans and critics cherish the band’s dense and diverse catalog of underground classics, released through major labels, indies, and since 2009, Clutch’s own Weathermaker imprint. Sunrise On Slaughter Beach, the band’s thirteenth studio album, is a slamming summary of everything that makes the band great and another giant leap forward into career longevity.
“There’s no question that Clutch etched themselves a name in the pantheon of great rock bands,” Lambgoat wrote in 2004. Classic Rock Magazine counted 2013’s Earth Rocker and 2015’s Psychic Warfare among the 50 Best Rock Albums of the 2010s. Rolling Stone described 2018’s Book of Bad Decisions as “bathed in the grit and liberal fuzz tone that have made their live shows legendary.”
Those live shows over the years include tours with Slayer, System Of A Down, and Marilyn Manson, and more recent co-headlining treks with Dropkick Murphys, Killswitch Engage, and Mastodon. Like Slayer or Iron Maiden, CLUTCH outlasted rock bands anchored to “hit songs” and the pressure of replicating them. The foursome from Germantown, Maryland, isn’t bound by trends. Across 13 studio albums and assorted releases since 1991, they’ve earned a reputation as one of the best around.
LINEUP
Neil Fallon - Vocals/Guitar Tim Sult – Lead Guitar Dan Maines – Bass Jean-Paul Gaster – Drums
SELECT DISCOGRAPHY
Sunrise on Slaughter Beach (2022) Book of Bad Decisions (2018) Psychic Warfare (2015) Earth Rocker (2013) Strange Cousins from the West (2009) From Beale Street to Oblivion (2007) Robot Hive/Exodus (2005) Blast Tyrant (2004) Pure Rock Fury (2001) Jam Room (1999) The Elephant Riders (1998) Clutch (1995) Transnational Speedway League: Anthems, Anecdotes & Undeniable Truths (1993)
