Ik was een jonge puber van een jaar of 14, 15 toen ik écht interesse begon te krijgen in metal. Master of Puppets van Metallica kwam rond die tijd uit en legde de basis voor een levenslange liefde voor thrashmetal in het algemeen en Metallica in het bijzonder. Crushes op Slayer, Kreator en Venom volgden daarna (ja…ik was toentertijd vaker verliefd op muziek dan op meisjes, geloof ik…)
Een paar jaar later kwam ik in aanraking met een hardere, steviger variant van thrash. Hoewel, zoals gezegd, Metallica de liefde van mijn leven blijft, is de voorkeur qua genre meer verschoven richting deathmetal en, als variant daar weer van, de grindcore. Dát is voor een groot deel te danken aan Carcass. Ik weet nog dat ik een cassettebandje had waarop Symphonies of Sickness (1989) stond dat ik op een goed moment heb moeten weggooien omdat de geluidskwaliteit zo slecht werd omdat ik het zoveel had afgespeeld in het cassettedeck van mijn eerste autootje.
Waarom vertel ik dit? Carcass is altijd een jeugdliefde gebleven die ik af en toe nog eens opzoek als ik goesting heb in nostalgie. Ik ben ze blijven volgen en afgelopen vrijdag is het waakvlammetje weer even lekker aangewakkerd bij de uitkomst van hun zevende full length album Torn Arteries.
Carcass-waardig trapt het album af met het titelnummer Torn Arteries dat begint met een heerlijk drumlick van drummer Winding. Staccato en scheurend vallen Steer en Draper hem bij op gitaar en trekt Walker zijn strot open. Hoewel de roots in thrashmetal bij Carcass nooit erg ver weg waren, worden ze wel weer heel fijn duidelijk tijdens de gitaarsolo in dit nummer.
De thrashmetal-vibe in de muziek wordt eigenlijk het hele album door voortgezet, waarbij Eleanor Rigor Mortis een van de nummers is die eruit springt. De gitaarsolo waarmee dat nummer begin, spreekt tot de verbeelding. Ook The Devil Rides Out voedt het ‘old-school-thrash-en-grindcore-gevoel’ door een opbouw volgens het boekje: begin met mooie cleane gitaarsound, vervolg met een aanstekelijk en herkenbaar scheurend deel, laat de zanger zijn werk doen, bouw een bruggetje in waarin de cleane gitaarsound weer terugkomt en herhaal dat.
Een shoutout naar Kelly’s Meat Emporium, een nummer dat zomaar op het repertoire van Slayer had kunnen staan.
Eerlijk is eerlijk: Torn Arteries voegt niets toe wat we in het verleden niet al hebben gehoord. Maar dat maakt het geen slecht album. Helemaal niet. Torn Arteries is een showcase waarop Carcass laat horen wat ze – na meer dan 35 jaar – nog in huis hebben. Het is een album dat niet misstaat in de middenmoot van thrashmetal, deathmetal en grindcore. Maar het nostalgische gevoel dat het album oproept, is goud waard.
Releasedatum: 17 september 2021
Luister:
Lees
Ferocious and uncompromising in their execution, CARCASS’ ability to intricately dissect the innards of death metal, and display them for us to sonically understand has been their point of excellence for over three decades. Last December (2019) the band released their first single in over 5 years “Under The Scalpel Blade,” followed by a 4 song EP entitled Despicable (October 2020), setting a potent precedent for the full length album to come in 2021: TORN ARTERIES. With the album title itself referencing an old demo created by original drummer Ken Own back in the 80’s, TORN ARTERIES sits as a bookend on the modern side of the CARCASS discography, connecting directly back to where everything began over 30 years ago.
The album artwork also rings reminiscent of the grotesque photography that appears on classic CARCASS album covers like Reek Of Putrefaction of Symphonies of Sickness. Artist Zbigniew Bielak traveled outside his normal wheelhouse to bring forth a time lapsed set of photos showing vegetables shaped like a heart, rotting over time upon a white plate. This form of artwork was influenced by Japanese Kusôzu, meaning: ‘painting of the nine stages of a decaying corpse.’
“It’s very clean, white, which we’ve never done before,” explains Vocalist and Bassist Jeff Walker, “it doesn’t look evil, or typically death metal, but I like how clean it is; almost like a coffee table book.” This new album presents images, lyrics, and sounds that so distinctly scream CARCASS, but ferry us into a new era of production, songwriting, and art all together.
“I think as our 7th album, it does stand out from the others both sonically and stylistically,” explains Walker. “You can definitely tell that it’s CARCASS; when you drop that needle on the vinyl, when you hear that guitar tone, you can tell it’s Bill Steer, but each album is always a product of its time.”
The general approach to writing hasn’t changed much over the years for CARCASS. “There’s no real designed method,” analyzes Walker, “no one’s writing a song, coming in the room, and saying: ‘this is how the song goes.’ A lot of these songs are written around a rhythm, or an idea: have we ever had a song with this type of intro? Have we ever had a song with this type of drumming? If we didn’t care, we’d do the same generic, verse-chorus song writing bullshit, but we don’t want to repeat ourselves. We’re always trying to remain creative and have a valid purpose in what we’re doing.”
With TORN ARTERIES, each track stands unique from the rest in its approach to guitar, bass, vocals and drumming, along with all the finer details. Filthy and dominating guitar work creates thick layers of tone and melody, piling on top of each other like the weight of dead flesh in tracks like “Kelly’s Meat Emporium.”
“The working title for Kelly’s was originally ‘Stock Carcass,’” laughs Walker “we knew that one was a real meat and potatoes track for the album.” Meanwhile the elevated speed and catchy beat in “Dance of Ixtab” tell a robust and airier story, one that is certain to get a reaction from live crowds. “We built this song around the beat,” explains Walker, “we had an approach to each song that was a definite idea. It’s all about ‘what haven’t we done before?’”
Curious about the lyrics? CARCASS bets you are, but don’t expect them to be an easy puzzle to solve. Over the years metalheads the world over have referenced CARCASS’s complex, bizarre, and gore filled lyrics with affection, humor, and fascination. This time around will require fans to actually purchase the physical album, and closely examine the artwork in order to place the lyrics in their proper order. “I’d rather people spend time actually going through the record, listening to it, taking the words out as they hear them, and from there try to draw their own conclusions of what the lyrics are, instead of delivering them on a plate,” chuckles Walker.
Recording and Production for TORN ARTERIES wasn’t as simple as sitting down for a few weeks and knocking it all out, but rather spread out over the course of approximately 1 year bouncing back and forth between England and Sweden. Initially, drummer Daniel Wilding did session work in Sweden at Studio Gröndahl with David Castillo while guitars were recorded at The Stationhouse with James Atkinson in Leeds, England. Eventually needing some form of residential location to finalize vocals, bass, and other guitarwork, the band headed back to studio Gröndahl in Sweden to continue work in a very relaxed atmosphere with Castillo. “There was no real big plan to do it this way, the process just organically grew on its own,” says Walker.
Most will find that the only real struggle when indulging in TORN ARTERIES is fighting the desire to start it over the second it finishes. It covers substantial new ground for a band with such a reputation, while still retaining that addictive, time honoured CARCASS sound that has come to represent the face of true death metal.
