Ik ga niet pretenderen dat ik over de muziek van Bobbi Lu een (technisch noch inhoudelijk) hoogstaande review kan pennen, daarvoor ken ik véél te weinig van bepaalde genres die aan bod komen in haar nummers. Ik grijp dus gemakshalve terug naar een gevoel dat ik bij de eerste singles had en dat na het beluisteren van Arrow, Four noch steeds relevant, zoniet versterkt is voor mij.
Lucy Ryan is één van de meest boeiende muzikanten in België - en wie weet ook snel ver daarbuiten. Je weet nooit welke richting ze zal uitgaan bij een volgende song. Maar ook binnen elk nummer blijft ze verrassen. Jawel, het is grotendeels elektronische (pop) muziek met hier en daar analoge instrumenten als piano en gitaar, maar er een genre op plakken is verschrikkelijk moeilijk en eigenlijk ook totaal overbodig. Verweven in haar nummers zitten invloeden van indie (folk), prog, triphop, dreampop en nog zoveel meer. Alles weliswaar met een serieuze scherpe kant. Vervang alle kille elektronica door een akoestische gitaar en piano en je krijgt indie folk. Een stap verder? Zet er distorted gitaren onder en je flirt regelmatig met shoegaze. Dat dit uiteindelijk niet gebeurt, maakt haar debuutalbum uniek.
Wat overduidelijk is, is wat een straffe songwriter de jonge Britse is. Laat je meezuigen in haar verhaal, je lichaam en geest zwevend in een dystopische wereld die ze op een mysterieuze manier creëert.
Releasedatum: 25 oktober 2024 via Mayway Records.
luister
lees
Bobbi Lu is het alter ego van Lucy Ryan, geboren en getogen in Oxfordshire in het VK, maar enkele jaren geleden in het spoor van de liefde in Brugge beland. Als DIY bedroom producer bracht ze al een handvol singles uit en nu heeft ze een debuutalbum klaar ‘Arrow, Four’.
Met invloeden die reiken van Radiohead, FKA Twigs en Jockstrap tot Saya Grey, creëert Bobbi Lu een dystopische en mysterieuze sound waarbij ze piano verstrengelt met diepe knisperende bassen, elektronica en samples. Daarmee maakte ze op het podium meteen indruk, en van support voor onder meer The Haunted Youth en Sylvie Kreusch ging het snel naar eigen headlineshows en coole festivals als The Great Escape (UK). Singles als Metapwhore en Vacuum deden het erg goed op radiozenders in België, Nederland, Frankrijk en het VK, oogsten lovende reviews en werden enthousiast ontvangen door het publiek.
Nu is er ‘Arrow, Four’, een collectie van tien songs die in de loop der jaren zijn ontstaan, elk op hun eigen manier. “Ik veronderstel dat elke track zijn eigen verhaal heeft, maar in mijn hoofd is elk verhaal maar een symptoom van een groter thema, vooral geïnspireerd door het boek Future Shock van Alvin Toffler. Daarin vertelt hij dat er in wezen grenzen zijn aan het aanpassingsvermogen van de mens. En dat we, naarmate de groei versnelt, overbelast kunnen geraken en een ‘toekomstschok’ kunnen ervaren. Wellicht is dat al zo, met name in de vorm van mentale gezondheidsproblemen.”
“Het deed me denken aan hoe vooruitgang nieuwe uitdagingen creëert, waarbij een pijl die de ene kant op wijst wordt tegengewerkt door een pijl in de andere richting. Een onderwerp dat volgens mij relevanter is dan ooit, zeker nu met AI. En ik denk dat ik dat onderwerp in mijn teksten vooral integreer als manier om mezelf en anderen te vergeven wanneer we het moeilijk hebben en fouten maken. We doen ook allemaal maar ons best om te proberen gelijke tred te houden met een omgeving die razendsnel verandert.”
Dat komt ook terug in het artwork van Maarten Derous. “Het vat alles een beetje samen. Toen hij de plaat had gehoord, vertelde hij me dat hij er een zekere breekbaarheid uit haalde. Zo had ik het tot dan nog niet bekeken, maar het klopte helemaal. Het is oké om kwetsbaar te zijn en het even rustig aan te doen. Dat lijkt me een redelijk goed antwoord op het feit dat de wereld soms doordraait.”
jvdm: Mijn 'albumrecensies' - als je dat woord nog kan gebruiken - leggen sinds half 2024 het accent zo goed als volledig op de muziek en niet meer op de blabla. Waarom? Dat kan je hier lezen.