Het is dan eindelijk zover! Na de vier eerder gereleasete singles krijgen we nu het volledige Dance Devil Dance van Avatar. Vanaf het eerste nummer dat ik ooit hoorde van deze band, zo'n vijf jaar geleden, hebben deze Zweden een stevige indruk op mij weten te maken. Het heeft dan ook niet lang geduurd voor dit een van mijn favoriete bands werd en sindsdien heb ik geen enkel concert van hen gemist. Hun nieuwe album was dan ook iets waar ik enorm hard naar heb uitgekeken, zelfs met hun drastische verandering in stijl. Die nog ietwat vrolijke deuntjes met duistere ondertoon zijn met Dance Devil Dance veranderd in donkere muziek. Dit maakte mij alleen maar meer benieuwd naar het eindresultaat.
Het is dan ook met die geweldig stevige titel track dat het album van start gaat en waardoor je meteen wakker geschud wordt. Bij Chimp Mosh Pit aan de andere kant, sloeg mijn enthousiasme een klein beetje om. Johannes kan heel veel met zijn stem, dat weten we ondertussen al wel. Die hele hoge, schelle vocals aan de andere kant, zijn niet echt mijn ding en enorm gezond klinkt het ook niet. Het was dan gelukkig enkel bij dit nummer dat ik dit gevoel had, want vanaf Valley Of Disease ging het weer helemaal de goede kant op.
Verder krijgen we ook nog wat chille vibes (bij) On The Beach, dansen we in onze Hazmat Suit en pakken we tot slot nog efkes de Train naar de laatste track van het album. Deze Violence No Matter What is een geweldige afsluiter; zo'n krachtig nummer met een al minstens even krachtige boodschap.
Al bij al weer een heel stevig album van onze Zweedse vrienden. Ondanks dat de stijl drastisch veranderd is tegenover de vorige albums, is dit wel een typisch Avatar album. Bangelijke vocale uithalen, stevige riffs en teksten met een duistere (onder)toon. Ik kijk er dan ook enorm hard naar uit om hen volgende maand nog eens aan het werk te zien in 013 en ben enorm benieuwd hoe deze nummers live gaan overkomen.
Releasedatum: 17 februari 2023
Luister
Lees
There are no weapons on this planet that can challenge might of the electric guitar. For decades metal has been the most powerful force known to man. Its sonic teeth have gnawed through the status quo over and over, pushing the boundaries for what can be created in the marriage between blood and machine. If a Mount Rushmore were to be carved for all the titans of the genre, it would span the entire globe many times over. It’s a burning beacon, the misfits and rebels.
As time has passed, much of the scene has become divided in two equally stale camps. The first is forever stuck in the past, no longer seeking to lead. The second are those who have forgotten the most important ingredients to what made metal what it was and must remain. They’ve lost touch with the devil. They’ve forgotten how to move. In a genre best experienced with your whole body, they’ve lost the lust.
We grew up together. John and Jonas started the band when they were just 15 and 14 years old. Johannes joined at the age of 16, as did Henrik and finally Simon, who left to be replaced by Tim, a longtime friend of ours, in 2012. While constantly redefining what we do and why we do it, we are among a select few who have remained a true band of brothers. Metal has been our key to the kingdom, our way to see the world. Self-financing our debut when we were between 18 and 19, we have never waited for anyone’s approval or permission. With DANCE DEVIL DANCE we are adamant to give something back for all we’ve received.
