Bovengetekende en instrumentale rock, eigenlijk ging dat nooit samen. Ik moest en zou er een stem bij hebben en de zanger was meteen ook een bepalende factor of me een band lag of niet. Plots ontdekte ik echter bands als Earthless en Monkey 3, vervolgens een resem postrockbands (Long Distance Calling, onze eigen The Compleat Angler, Bruit, ...) en ik was hooked! Bij momenten was ik zelfs erg blij dat er geen stem te horen was, zo'n bepalende factor die de boel evengoed had kunnen verkloten.
Brengt me bij Atomic Vulture, oerdegelijke (psychedelische) stoner rock van eigen bodem. Dat is dan toch weer even wennen voor me. Omdat ik bij de eerdergenoemde bands grotendeels val voor de sfeerschepping, het filmische, de gelaagdheid, inventiviteit door bv. inbreng van elektronica en/of instrumenten die je bij rock niet zou verwachten. Stoner rock is, nu ja, simpel: rechttoe-rechtaan, in-your-face power ... en dan zit ik terug te wachten op een brulboei die me overtuigd. Ik geef echter niet snel op en oordeel ook niet na één luisterbeurt. Geleidelijk aan begonnen de nummers bij me binnen te komen en begon ik te ontdekken hoe rijk bepaalde songs wel waren, ondanks het feit dat de heren de klus slechts met hun drietjes klaren. Pascal David (gitaar), Jens Van Hollebeke (drum) en Kris Hoornaert (bas) zetten er weldegelijk de beuk in, maar nemen ook de tijd om interessante 'bruggetjes' in te bouwen. Het is op die momenten dat Atomic Vulture echt boeit. De lekker lange Oosters aandoende intro van Eclipse bv., waarna de song compromisloos vooruit dendert om de begingeneriek op het einde te hernemen. Mashika Deathride (een nieuwe attractie in Walibi?) pakt het dan net andersom aan en gaat verschroeiend hard van start, krijgt een psychedelisch middenstuk, een best 'funky' vervolg en sluit terug full power af. En zo kan ik nog wel even doorgaan wat de volgende tracks betreft, want we krijgen meer van hetzelfde en dat is geen slecht nieuws. Wat mij opvalt is dat de mannen hun sound niet doorlopend proberen vol te proppen en - vooral tijdens de rustigere passages - ruimte geven aan de drie instrumenten. Jens (d) hakt er stevig op los maar laat ook zijn veelzijdigheid horen waardoor er leuke ritmewissels ontstaan. Kris (b) legt een potige basis, maar laat hier en daar een moddervette dreun of lead horen. Pascal (g) heeft toch wel een aparte stijl/sound en doet me bij elk nummer wel uitkijken welke richting hij nu weer uitgaat en dat zonder navelstaarderij, alles mooi ten dienste van de song en in lijn met wat zijn kompanen doen.
Goh ja, bij Spinning The Titans lijken de ideeën even op. Het (veel te lange) nummer voelt voor mij aan alsof iedereen maar wat doet zonder elkaar echt te vinden. Tijdens Space Rat komt het gevaarte geleidelijk aan weer op koers. Afsluiter Astral Dream nodigt je op schitterende wijze uit je verbeelding de vrije loop te laten en dat twaalf zalige minuten lang. Wat een manier om de reis tot een einde te laten komen ... of gewoon terug opnieuw te laten beginnen.
Releasedatum: 14 mei 2021
luister
lees
You’re moving through the silence of outer space.
A giant shuttle brings you to your destination.
Halfway there when you need to refuel.
Pull up to the gas station and stock up on supplies.
In the back you hear “Intergalactic Takeoff”, a song from Atomic Vulture’s latest offspring: “Moving Through Silence”. They have been pleasing listeners since 2011 and even some bumps on the road didn’t slow down the space probe that is Atomic Vulture.
Three stoned astronauts explore the outskirts of the outer universe with their high energy instrumental stoner rock.
This fifth studio effort, containing eight tracks, will be officially release on May 21st, 2021 digitally as well as on CD and multi-colored vinyls.
