Mijn eerste kennismaking met deze band was toen op half november de tweede single van het nieuwe album mijn aandacht trok. The Problem Of Other Minds had een zéér knappe, bizarre video en muzikaal hoorde ik complexe, melodieuze prog metal. Monomyth liet twee maand eerder een lekkere fusie tussen prog en djent horen. Derde worp Gordian Naught zorgde voor uiterst strakgespannen zenuwen met een geweldige relax na de laatste noot. Met een dergelijke variatie aan nummer moest het album gewoon geweldig worden, ik zou genieten van elk subliem moment dat de drie uit hun instrumenten zouden persen.
Na een volle week, vijf dagen op rij, op weg naar het werk te luisteren, zinder ik nog na van de adrenalinestoten die ik kreeg. Zonder tegengewicht na afloop van mijn dagtaak, op weg terug naar huis, had mijn grijze hersenmassa dit waarschijnlijk niet overleefd, was ik dit nooit bij volle verstand doorgekomen. Over dat tegengewicht later meer.
Maar hoe moet ik die beleving nu verwoorden? Hoe kan ik duidelijk maken wat ik telkens opnieuw ervaren heb? Een poging volgt nu.
AAL heeft nu vijf studio- plus één live album op de teller staan, maar voor mij is dit een eerste kennismaking en ik heb bewust (nog) niet naar het eerder materiaal geluisterd. Parrhesia komt bij mij over alsof drie muzikanten plots beslisten om eens lekker los te gaan, geen grenzen, geen limieten en dat volledig afgezonderd van elkaar zonder enig contact tijdens het creatieve proces. Na enkele weken (maanden? jaren?) komen de heren bij elkaar, laten ze hun hersenpinsels aan elkaar horen en beginnen ze aan een immens puzzelwerk. Het resultaat: acht songs (of wat hiervoor moet doorgaan) die slechts één keer de grens van vijf minuten doorbreken en één kort intermezzo. Een knettergekke, instrumentale mix van prog en djent die zoveel bochten en wendingen neemt dat je er duizelig van wordt.
Momentje, ik ga een vergelijk proberen maken dat misschien totaal van de pot gerukt is: de muziek op Parrhesia is als een rally! Ik verduidelijk.
Twee personen (sorry, de derde past niet in de wagen) bereiden zich voor op hun volgende rally (wegrally of woestijnrally, kies zelf maar), piloot en copiloot/navigator. Daags voor de wedstrijd rijden ze het parcours af, een eerste kennismaking waarbij ze geleidelijk aan hun grenzen verleggen en afbakenen, op elkaar ingespeeld raken, finetunen, scherpstellen, ... you know the drill. (Red Miso, The Problem of Other Minds, Thoughts and Prayers)
Na een goede nachtrust staan ze klaar aan de startlijn, alle zintuigen op scherp, de blik strak vooruit gericht, navigatieplan en stuur omklemd, laten ze hun motor ronken en al eens lichtjes brullen, de brandstof en olie komen op temperatuur en de druk wordt opgevoerd. (Monomyth)
Het startsignaal volgt, de wagen schiet met een enorme kracht vooruit en de race is begonnen. Het parcours is aanvankelijk nog rechtlijnig, maar al snel komen de eerste uitdagingen en kan het 'team' aan de slag. De copiloot blaft zijn commando's door en de piloot reageert en anticipeert. De wagen scheurt door bochten die alsmaar scherper worden, hellingen die alsmaar steiler worden. Om dan vooruit te schieten op de rechte stukken en geheel abrupt terug een volgende bocht in te duiken. Slippen en slingeren doet de bolide, schijnbaar oncontroleerbaar, maar niets is minder waar. Aan het stuur zit een meester in focus, concentratie en stuurmanskunst. Telkens wanneer je het gevoel krijgt dat het hier misloopt, dat de heren nu toch uit de bocht zullen gaan, slagen ze erin op het pad te blijven ... of er terug op te komen. (Conflict Cartography, Gestaltzerfall)
Plots toch het onvermijdelijke, bewust of per ongeluk, de wagen schiet over de rand van een steile helling, de piloot probeert de controle te bewaren en grond onder de wielen te houden. Tevergeefs, het ding begint als een razende te tollen en rond zijn as te spinnen en davert (schijnbaar?) oncontroleerbaar die helling af in een steeds dikker wordende stofwolk. Het lawaai van metaal dat gedeukt wordt en scheurt is oorverdovend. (Micro-Aggressions, Gordian Naught)
En dan is het stil. Er daalt een zaligmakende rust over de plaats van het gebeuren, het stof zet zich en stilaan zien we de contouren van het vehikel opduiken. De deuren worden van binnenuit opengeduwd en onze twee piloten kruipen uit wat nog rest van hun machine, ongedeerd en totaal niet van slag. Ze vegen even het stof en vuil van hun pakken en beginnen langzaal aan de klim naar boven, met elkaar overleggend en al denkend aan hun volgende race. (Asahi) Kunnen jullie er een beetje inkomen?
Releasedatum: 25 maart 2022
luister
lees
It might sound strange to associate “storytelling” with instrumental music. But Animals As Leaders jettisoned the rules, limitations, and boundaries of conventional rock music from the start. Armed with palette-expanding eight-string guitars, rich synths, and pummeling percussive grooves, the trio is beloved by metalheads, aspiring virtuosos, jazz fanatics, and casual listeners alike. As Pitchfork observed, “Animals As Leaders have walked the tightrope between sheer technical virtuosity and actual emotional resonance.” Even without vocals, this is intimate, mythmaking music.
Animals As Leaders began as a solo outlet for guitarist Tosin Abasi, whose creative partnership with classically trained guitarist Javier Reyes and Berklee-educated drummer Matt Garstka is built on a shared love of everything from fusion to technical death metal. Garstka graced the cover of Modern Drummer in 2015. In one of his many appearances on their cover, Guitar World named Tosin among the Guitarists of the Decade. Rolling Stone featured him as part of their “Young Guns” series. The Chicago Tribune declared him “the closest thing prog-metal has to an Eddie Van Halen.” Quickly ascending beyond the traditional confines of instrumental rock, Animals As Leaders owe much to their unique blend of precision and feel, both in abundance on album five, PARRHESIA. The trio remain connected to their fiercely engaged audience via captivating shows and projects.
Kerrang! included Weightless among its Best Albums of 2011. The Joy of Motion entered the Billboard 200 at No. 24 in 2014, and The Madness of Many cracked the Top 20 in 2016. Now more than a decade into their career, a quick look at the bands they’ve toured with demonstrates the consistently diverse appeal of Animals As Leaders. It’s a list that includes Korn, Deftones, Dance Gavin Dance, Thrice, Meshuggah, Underoath, TesseracT, and Circa Survive as well as major festivals with the likes of Linkin Park, Avenged Sevenfold, and Slipknot.
Animals As Leaders offer more than clinic-ready musicianship and proficiency. A focus on mood, texture, and emotive power elevates the material past any preconceived notions, resulting in a fascinatingly unique phenomenon, with an unlikely and profound appeal across multiple subgenres. “We all know how talented the guys in Animals As Leaders are. Absurdly talented,” declared MetalSucks. “[T]hey are one of the finest, most interesting units in modern music.”
