De meeste van jullie weten het waarschijnlijk al, maar ‘July’ en ‘geduldig afwachten’ zijn geen termen die hand in hand samen gaan. De laatste keer dat ik zo ongeduldig zat te wachten op een albumrelease was enkele maanden geleden toen de nieuwe van Wiegedood uitkwam. Nu, met het debuutalbum van Absent In Body mocht ik diezelfde ongeduldigheid opnieuw ervaren. Best lastig. (Ik wil niet weten hoeveel keer ik mijn mailbox heb gerefresht.)
Absent In Body; even wat voorgeschiedenis: Een band met (ex)leden van Amenra, Neurosis en Sepultura. What?! Jawel, je leest het goed! Een verhaal dat zo’n vijftal jaar geleden begon toen Mathieu Vandekerckhove en Scott Kelly met het idee kwamen om hun muzikale krachten te bundelen. Zo werd in 2017 Absent In Body in stilte geboren en het duurde niet lang voor het duo werd vergezeld van Colin H. van Eeckhout. In 2014 kondigde Hypertension Records een reeks aan van vijf split-releases, genaamd The Abyss Stares Back. Op die laatste EP ‘The Abyss Stares Back, Volume 5, die in 2017 uitkwam, is Absent In Body te horen. Voor hun laatste werk gingen ze nog een stapje verder, want met Iggor Cavalera vond het drietal het ontbrekende deeltje om van een kunstwerk, een waar meesterwerk te maken. Al omver geblazen nog voor iets van ze gehoord te hebben. Het is een kunst als een ander.
Vandaag het langverwachte moment voor vele. Dé albumrelease van ‘Plague God’ van Absent In Body. Vijf nummers, goed voor ruim een halfuur aan keiharde experimentele sludge metal.
Openen gebeurt met Rise From Ruins, een nummer dat met onheilspellende klanken begint waardoor ik een wat afwachtende houding aanneem. Er wordt duidelijk een spanning opgebouwd, zodanig dat ik het afwachten op wat zal komen spannend vind. Ook al zit ik hier rustig in de tuin; deze intro houdt me op een bepaalde manier op m’n hoede. Terecht, want na enkele minuten barst het nummer zodanig los dat ik opschrik (ja, ik was het nochtans verwachtende). Deze kan wel tellen als albumopener. Zware sludge waarin ik me maar al te graag laat meeslepen. Ik betrap mezelf erop dat ik tijdens dit eerste nummer al wegdroom naar hoe het zou zijn om deze vier mannen eens live te horen. Ja, ik droom al hardop van een Absent In Body liveshow.
In Spirit In Spite, geen idee hoe het komt maar telkens ik dit nummer beluister, komt op minuut vijf de gedachte in me op: "Tiens, wat een rustig nummer is dit...". Terwijl niets minder waar is. Dit acht minuten durend nummer heeft wel degelijk heel wat kracht en razernij, maar het zijn toch vooral de rustige passages in deze track die telkens m'n aandacht trekken. Na In Spirit In Spite kondigen opnieuw onheilspellende klanken de volgende intro aan, al is deze stukken korter nu. Alweer een nummer die heel donker en zwaar aanvoelt, maar de riffs en de ritmische screams zorgen ervoor dat Sarin heel krachtig klinkt. Tussendoor blijf ik maar denken wat een geniaal album dit is! Het eerste geluid van The Acres/The Ache, een nummer dat samen met Rise For Ruins misschien wel één van m’n favoriete nummers van dit album is. Een lied dat zoveel verschillende lagen kent. Van zacht zwevend tot diep sleurend. Het zit er allemaal in.
Wanneer het volgende en tevens ook laatste nummer van ‘Plague God’ aanvangt, krijg ik onmiddellijk weer het gevoel dat ik wat op m’n hoede moet zijn. Terug die spanning, ondanks de erg rustige intro. Het duurt maar een paar seconden voor ik me volledig laat meeslepen doorheen die (best langdurende) intro. Maar wát een opbouw! Daarna breekt The Half Rising Man volledig los.
'Plague God' is een album dat ik ondertussen al verschillende keren heb beluisterd. Eerst zonder lyrics, tot ik na de derde keer luisteren de lyrics erbij nam. Die lopen gelijk met hoe de nummers klinken. Zwaar, donker en ze weten te raken.
Ik kan enkel nog maar zeggen dat dit album een echt meesterwerk is! Het resultaat van erg veel gebundeld talent.
Releasedatum: 25 maart 2022 via Relapse Records
Luister
Lees
Featuring current and former members of Amenra, Neurosis and Sepultura, Plague God is bound by the same ideals of unity and fearlessly uncompromising honesty of expression that have driven their respective bands to imperious heights of reverence and groundbreaking sonic deliverance. Plague God is by turns devastating and sublime, drawn from musicians for whom life and art are inextricably bound.
Initially the brainchild of Amenra guitarist Mathieu J. Vandekerckhove and Neurosis vocalist/guitarist Scott Kelly, ABSENT IN BODY formed in 2017. Immediately recognising their kinship, and with Amenra frontman Colin H. Van Eeckhout brought in on vocals and bass, what emerged is a reflection of the intervening years of turbulence, extending it's scope as it navigates across five stretches of unstable terrain.
From the opening Rise From Ruins with Sepultura drummer, Igor Cavelera’s tribal beat emerging from foreboding, near-subsonic oscillations to explode in a tide of corrosive riffs and feral howls, through Sarin’s steadfast, procession-through-purgatory groove, to The Half Rising Man’s matrix of organic/mechanic evolution, it’s an album in constant dialogue between the animalistic, the human and the industrial, and a hunger to distill a truth, something unpolluted from the fray.
Plague God doesn’t just give voice to these moments of truth, but in the band’s deep kinship integral to every claustrophobic judder, every stretch of atmospheric dread and helpless alias assumed, lies a freedom we both forget and attain at our peril.
(bron: Relapse Records )
