Göteborg. Los van het feit dat ik er heel graag Springsteen eens had meegemaakt in het Ullevi-stadion, zal het altijd synoniem blijven voor de geboorte van een stroming in de metal waarin top zijn aartsmoeilijk is. De albums die geboorte gaven aan melodieuze death metal blijven ook meer dan 25 jaar na hun releases met gemak overeind. De als jonge tiener ervaren magie van weleer blijft er ook aan hangen. Among Ashes and Monoliths, het vijfde album van het uit Falkenberg afkomstige Ablaze My Sorrow, kenmerkt zich door flarden van deze magie.
Ablaze My Sorrow ontstond in 1993. Ze worden door sommigen wel eens gezien als één van de wagons die zich aankoppelde aan de trein. Ik begrijp waar dat vandaan komt, maar wie dat luidop zegt doet de band tekort. In 1994 zag hun eerste demo For Bereavement We Cried het levenslicht. De muziek die de jonkies toen creëerden lag meer in de hoek van de gothic/dark metal. Voor wie geïnteresseerd is, de demo is te vinden op Youtube. Bij hun volwaardig debuut If Emotions Still Burn was van gothic of dark nog weinig te merken, van melodieuze death metal des te meer. Vandaar de wagon. Het debuut van deze Zweden is echter een plaatje dat zijn weg nog steeds vindt naar mijn playlist en zou verplicht voer moeten zijn voor elke fan. Het is een miskende klassieker. De band zou echter niet oogstten waar het eigenlijk recht op had. Ook met de twee daaropvolgende platen zou Ablaze My Sorrow helaas nooit het succes genieten dat collega's wel ten deel viel. De groep splitte uiteindelijk in 2006.
In 2012 kwamen de heren echter opnieuw bij elkaar. Comebackalbum Black verscheen vier jaar later. Het is mijns inziens hun minst goede album, voornamelijk door de weinig overtuigende wijze waarop de moderne melodieuze death metal gebracht werd. Het klonk allemaal wat te gemaakt, te weinig doorleefd en authentiek. Nu is er dankzij Black Lion Records Among Ashes and Monoliths en laat ik dat album meteen een verademing noemen. De band valt terug op haar begindagen en de sound van de jaren negentig maar blijft tegelijkertijd ook eigentijds klinken. De klik tussen oud en nieuw is er deze keer wel en Ablaze My Sorrow klinkt als herboren. De riffs pakken je emotioneel in en wekken sentiment op aan de vroege dagen die het genre kende. De songs zijn dynamisch opgebouwd en variatie is meer dan voldoende aanwezig. De vocalen van het enige nieuwe lid, Jonas Udd, zijn ronduit geweldig en vormen een meerwaarde. Met Her Cold Embrace knoopt de band ook enigszins aan met hun gothic/dark metal verleden. De gastvocalen van Jonna Enckell zorgen met de rasps van Jonas op dit nummer voor een harmonisch samenspel tussen rauw en elegant.
Perfect is het album echter niet. Het thrashy Nonextence voelt wat misplaatst, terwijl het korte instrumentaaltje March of the Eldritch Spawn eigenlijk overbodig is. Je zou kunnen stellen dat er wat vet op de soep drijft door deze twee songs. Ik stel echter vast dat ik bij herhaald luisteren geen enkele track skip, wat ik op Black bijvoorbeeld wel deed. Het zijn dus minpuntjes die niet overdreven storen. Wie verslaafd is aan melodieuze death metal sluit Among Ashes and Monoliths zeer waarschijnlijk meteen in de armen. En voor wie enkel de absolute toppers in het genre weet te appreciëren, wil ik aanraden het album een kans te geven. Feit is dat ik de voorbije dagen met veel enthousiasme opnieuw op play drukte wanneer het einde van de plaat bereikt was. Het zou me verbazen dat ik dat niet op regelmatige basis blijf doen.
Releasedatum: 12 februari 2021
Luister
Lees
Het Zweedse Black Lion Records ontstond in 2012 en heeft als thuisbasis Lycksele, Lapland. Het specialiseert zich in de extreme subgenres black, doom en death metal. Doorgaans kenmerken de releases zich door het in hoge mate aanwezig zijn van melodie. Ondanks alle rotzooi beleefde het label in 2020 een droomjaar. Het is namelijk verantwoordelijk voor het uitbrengen van twee absolute knallers, Met The Funeral Pyre van het Zweedse Kvaen en The Negationist van het Spaanse Aeolian heeft het zijn plaats niet enkel in de jaarlijstjes bemachtigd, maar ook definitief in het brede metallandschap.
