Wanneer een stel klassebakken (muzikanten) de krachten bundelen, dan duikt de term 'supergroep' op en dat is niet noodzakelijk goed nieuws. Zelden of nooit voldoen dergelijke projecten aan de verwachtingen en ze zijn dan ook gewoonlijk geen lang leven beschoren. Zit het dan muzikaal toch helemaal snor, dan staan opgeblazen ego's een succesvolle toekomst in de weg.
Sons Of Apollo is anders en ook weer niet. Niemand in deze band voelt zich verheven boven de rest. Op Mike Portnoy na gaat het trouwens stuk voor stuk om topmuzikanten die vooral als 'hired hands' hun naam en faam gemaakt hebben. Hun solo projecten bleven ook meestal onder de radar: voer voor kenners en critici. Hun toekomst hangt dus niet af van deze band. Is de fun eraf of komt iemand met een meer lucratief voorstel, dan is het boeken toe voor de zonen van de God van (o.a.) de muziek.
In 2017 stonden ze daar plots met Psychotic Symphony. Je zou van deze combinatie aan achtergronden een Prog/Symphonic Metal album verwachten met erg lang uitgesponnen nummers waarbij de focus op virtuositeit ligt. Verrassend genoeg wisten de heren al dat kunnen te bundelen binnen vrij compacte, melodieuze, klassieke Hard Rock nummers, op een drietal tracks na die tegen of boven de 10' klokken. Ik kon het album best smaken, doch na enkele luisterbeurten verdween het in de archieven om daar nooit meer uit te geraken. Goede songs en met véél klasse gebracht, jawel, maar niets dat echt blijft hangen.
MMXX bewandelt verder de uitgestippelde weg: ik hoor opnieuw véél Rainbow, zowel uit de periode met Dio, Bonnet àls de beginperiode van Turner. Vooral de zang van Soto, de keys/synths van Sherinian als de songstructuren knipogen hard naar het geesteskind van Richie Blackmore. Luister maar eens naar Resurrection Day en vertel me dat je daar niet Gates Of Babylon in hoort, compleet met intro. Openingstrack Goodbye Divinity zet je de eerste anderhalve minuut wel op het verkeerde been: dan toch meer Prog? Nope, want verder hoor je vooral stevige, melodieuze Hard Rock. Wither To Black pikt daar mooi op in al schakelen we een versnelling hoger. Beide songs, net als verder nog een pak andere, mooi volgens het stramien 'intro, couplet, couplet, refrein, solo, couplet, refrein'. Hier en daar breekt een 'bridge' wel eens dat stramien, zoals op King Of Delusion, een riffmonster in de beste Zakk Wylde traditie. Deze song had op eender welk Black Label Society album kunnen staan, ware het niet van een proggy bridge met een schitterende electric piano solo. Desolate July is de obligate power ballad: geen slecht liedje, maar ook niet meer dan dat. Het enige nummer dat boven de 10' gaat - en dat is misschien wel het grootste verschil met het debuut - is afsluiter New World Today. Een adembenemende, drie minuten durende instrumentale intro doet een episch Prog Metal nummer verwachten, doch net als bij de start van het album wordt je bij de neus genomen en dat is hier wel spijtig. Ook al komen de Prog invloeden op een fantastische wijze terug, het contrasteert net iets teveel met de simpele Hard Rock én het blijft dan ook allemaal niet hangen.
Wat met Portnoy, Sheehan en Thal? Wel, Sheehan doet op schitterende, functionele wijze zijn ding en mag hier en daar eens uit de achtergrond treden, wat leuke bass solos oplevert. Thal daarentegen mist duidelijk een eigen geluid en hangt constant tussen de vingervlugge virtuositeit van een Steve Vai, de klassiek geïnspireerde melodieën van een Richie Blackmore alsook de riffs van een Zakk Wylde, zonder ook maar ergens aan deze voorbeelden te kunnen tippen. De duels die hij met de regelmaat van een klok uitvecht met Sherinian zijn bovendien erg voorspelbaar: gitaar solo gevolgd door keyboard solo, dan keyboard solo gevolgd door gitaar solo gevolgd door.... Bij Sherinian hoor ik ook duidelijk invloeden, maar de man doet er iets mee en blijft boeien.
Over Mike Portnoy moeten we niet teveel woorden vuil maken zeker? Ook al moet hij zich hier soms inhouden, de klasse die uitgaat van zijn drumpartijen zijn van zo'n hoog niveau maar steeds in functie van het nummer. Wat mij betreft maken hij en Sherinian dit album. Neen, niet Jeff Scott Soto met zijn typische, krachtige Hard Rock strot, want hoe technisch goed de man ook is, nooit treedt hij uit de schaduw van de hier eerder genoemde iconische zangers (ik doel vooral op Dio en Turner dan). Vooral live worden zijn beperkingen duidelijk trouwens. MMXX is zo'n album waar niets mis mee is en waarop uitstekend gemusiceerd wordt en toch zal ook dit werk ergens in de archieven belanden en daar blijven. Fans van Psychotic Symphony hoeven echter niet te twijfelen: aanschaffen dat ding!
Score: 77/100
Info
Release datum: 17 januari 2020
Label: Inside Out Music
Producer: -
Uitgaven: Gatefold 2LP+CD, Limited Edition 2CD, Standard CD Jewelcase & Digital Album
Singles
Tracklist
Goodbye Divinity Wither To Black Asphyxiation Desolate July King Of Delusion Fall To Ascend Resurrection Day New World Today
