zaterdag 7 december 2019, TivoliVredenburg (Utrecht) | foto's: Ashley Oomen
Na de euforie van de avond ervoor - een prachtig 2u durend optreden - was het eerste waar ik de volgende ochtend aan dacht: "FUCK, hoe houd ik dit opnieuw 2u vol? Hopelijk zitten er wat andere songs in de set." Want hoe goed het ook is geweest, concerten van 2u en langer zijn voor deze jongen tegenwoordig eerder een foltering dan een zegen, puur fysiek dan.
Toen ik, voor de eerste keer ooit, de grote zaal van TivoliVredenburg binnen stapte kon ik mijn ogen bijna niet geloven. Het gebouw ziet er van buiten reeds modern machtig uit en die lijn wordt binnen doorgetrokken. Een hypermodern Colosseum, maar dan eentje waar de kaart van nabijheid tot het podium wordt getrokken door de zitplaatsen stijl de hoogte in te laten gaan. Ik sta paf: dit is gewoonweg subliem en tijdens het concert zal ook duidelijk worden dat zowel het geluid als lichtshow hier maximaal tot hun recht komen. Ik kies zoals gewoonlijk een plaatsje dicht bij de P.A., waar gewoonlijk de akoestiek het best is. Let the show begin. Laat me het deze keer vooral over de verschillen hebben en niet opnieuw door elke song gaan. De zaal, dat was meteen duidelijk, doch wat met de setlist? Jawel, 4 songs eruit en 4 andere erin. Een verbetering? Laat me stellen dat You're Gone een ferme upgrade was t.a.v. Separated Out en verder de kwaliteit behouden bleef. Afraid of Sunlight is een mooi nummer dat bij aanvang wat kabbelt en dan aan kracht toeneemt. The Space (een tweede nummer uit Seasons End) is Marillion op haar best en mag deze keer de reguliere set magistraal afsluiten. Het nummer start met een klassieke intro door het sextet en op het einde wordt zoveel moois beloond met een staande ovatie. Terecht!
Ocean Cloud tot slot opent de bisrondes en is bloedmooi: een rustige aanzet, een adembenemend mooie solo van Rothery, een intermezzo waarbij een verstelstem begeleid wordt door de geluiden van de zee/zeemeeuwen en een dreigende finale met een tweede machtige solo van Rothery. Het waargebeurde verhaal trouwens van Donald Edward Allum die als eerste mens de Atlantische Oceaan over roeide, in beide richtingen. Na deze 18 minuten durende emotionele storm had ik nooit verwacht dat opnieuw This Strange Engine het doek finaal zou doen vallen, met een tweede staande ovatie tot gevolg en dat na....2,5u!
Het geluid was minstens even goed als in Nijmegen, maar de lichtshow én de projecties kwamen hier in Utrecht een pak beter tot hun recht.
En dan moet ik het vanzelfsprekend over meneer Hogarth hebben. "Ik had gisteren wat te diep in het glas gekeken en stond wat onsamenhangend te brallen bij momenten, waarvoor mijn excuses." Really? Ik had nochtans het gevoel dat hij deze avond een serieus stuk in zijn voeten had, of dronken was van de energie die hij uit de reacties van het publiek putte? Bij momenten dartelde hij het podium op en af als een jong, speels veulen, ging hij erbij zitten, zelfs liggen met een enorme smile op zijn gezicht (einde van de show). Gevat grappig was hij zeker: “Ik was iets beter vanavond, de band was goed, het sextet was goed en jullie ook. Leuk om zoveel bekende gezichten te zien..... dat was rubbish....geen idee wie jullie zijn." Hij stelde deze keer mooi iedereen voor en bij de string sectie ging dit als volgt: "Op viool (...), op viool (...), op viool (...) en op de uitermate grote viool (...)." Op een ander moment lijkt hij het dan serieus te willen houden, wat vanzelfsprekend niet lukt: "We hebben ons door de jaren heen steeds proberen heruit te vinden, durfden risico's te nemen, of zoals David Bowie het omschreef: If you feel safe in the area you’re working in, you’re not working in the right area. Always go a little further into the water than you feel you’re capable of being in. Go a little bit out of your depth. And when you don’t feel that your feet are quite touching the bottom, you’re just about in the right place to do something exciting." Na een korte stilte volgt een lachje: "Hah, where did that come from?" Met dank aan 'statistician' Mark Kelly komen we ook te weten dat Marillion blijkbaar reeds 24 maal hier hebben gespeeld. Het publiek geniet met volle teugen, of het nu om de muziek gaat of om een korte babbel tussen de nummers door, het gaat er allemaal in als zoete broodjes. Een publiek trouwens dat voor 90% bestaat uit muziekliefhebbers geboren in de jaren 60/70 voor zover ik kan inschatten. Conclusie? Voor een tweede avond op rij een schitterend optreden in een prachtige zaal met een uitstekende akoestiek! Wat wil een mens nog meer? Nog zo'n avond natuurlijk, maar dan met totaal andere muzikanten, een totaal andere stijl en in een totaal andere zaal.
Setlist
Gaza You're Gone * Seasons End Estonia Fantastic Place The New Kings The Sky Above the Rain Afraid of Sunlight The Space...* encore1 Ocean Cloud* encore2 This Strange Engine