Vrijdag 13 december 2019, Trix (Antwerpen) | Video: Insomnium live op Graspop 2019, youtube.com
Als er een band is, die een speciale betekenis voor mij heeft, dan is het Insomnium. Is het mijn favoriete band? Nee, zeker niet, maar hij staat wel in mijn top 10. Wat maakt deze band dan zo speciaal voor mij? Wel, het gaat misschien heel melig klinken, maar voor mij staat Insomnium symbool voor de band tussen mij en mijn jongste broer. Ik ken niemand die deze band geweldiger vindt dan hij. Het eerste nummer dat hij me ooit liet horen was Through The Shadows. Sindsdien ben ik helemaal verkocht en hebben we elk concert van de band samen beleefd. Dit keer was het dus niet anders. Ook is Insomnium zo’n band waarvan je de nummers op CD super goed kan vinden, maar die je wel live gezien moet hebben om de muziek echt volledig te ervaren . Het gevoel dat Niilo in zijn stem legt en overbrengt naar het publiek is magnifiek.
Als voorprogramma brachten deze Finnen de Amerikaanse The Black Dahlia Murder met zich mee. Nu is er nog een ding wat je over mij moet weten. Een band die volledig of overwegend scream vocals gebruikt, moet al heel speciaal zijn voor het mij kan overtuigen. Een te hoge stem is bijvoorbeeld al niets voor mij en de hele tijd hetzelfde ritme in de muziek kan me ook niet bepaald boeien. Helaas was dit nu net hoe het voorprogramma voor mij klonk. De stem van de zanger sprak me niet bepaald aan en veel variatie in muziek was niet te merken. Sorry guys, een groot deel van het publiek heeft duidelijk van jullie genoten en ik ben er van overtuigd dat jullie geweldige kerels zijn, maar muziekgewijs heeft het mij niet kunnen overhalen.
Insomnium aan de andere kant, heeft een bangelijke show neergezet. Bij The Black Dahlia Murder was ik nog een beetje bang dat er niet zoveel mensen zouden opdagen voor het concert. De zaal was namelijk nog voor meer dan de helft leeg. Tijdens de pauze begonnen de mensen echter wel binnen te komen en tegen dat de main act begon, was de ruimte goed gevuld. Het podium werd verduisterd en op enkele blauwe lampen en hun oplichtende logo’s na was het volledig donker. De band kwam het podium op en iedereen had er meteen zin in. Valediction was dan ook een knaller van een opener. Het werd wel duidelijk dat dit de laatste avond van hun tour was, niet per se omdat ik een paar keer een verkeerde noot heb horen vallen bij de gitaren, maar omdat beide gitaristen, Markus en Ville, de hele tijd aan het spelen waren. Er was bij elk nummer wel wat interactie te merken tussen de twee. Het was echt leuk om te zien hoe ze zich aan het amuseerden.
Hoogtepunt van de avond was voor mij het vierde nummer, Through The Shadows. Al twee keer had ik de band live gezien en elke keer had ik gehoopt op dit nummer, maar het mocht niet zijn. Op Graspop had ik zelfs een klein gênant momentje gecreëerd toen ze vroegen welk nummer we nog wilden horen en ik heel luid dit nummer riep. De rest van de zaal was net iets minder enthousiast dus had de band mij gehoord. Ze keken een beetje ongemakkelijk mijn richting uit met een blik van “well… die gingen we dus niet spelen…”. Woops… MAAR! Deze keer hebben ze het nummer dus wel gespeeld! Onder het motto van: “ik moet dit ooit live gehoord hebben”, liet ik me volledig gaan.
Van het nieuwe album was het Mute Is My Sorrow dat me live het meest omver heeft geblazen. De intro alleen al kreeg de hele zaal mee en dit is ook gewoon een geweldige track. Ephemeral was ook zo een nummer waar ik enorm hard naar uitkeek. De tekst hiervan is echt machtig en de riffs tijdens het refrein maken dit nummer compleet. Uiteraard was While We Sleep ook wel een hoogtepuntje.
De verrassing van de avond, aan de andere kant, was nog een klein akoestisch intermezzootje van Markus en Ville. De twee kwamen het podium op met een cowboyhoed en hun akoestische gitaren. Het duo speelde zo enkele intro’s van hun nummers. Dit gaf wel even wat rust tussen al dat melodisch geweld.
Het concert afsluiten deed de band met de titeltrack van hun laatste album, Heart Like a Grave. Tijdens dit nummer hadden de gitaristen nog steeds hun cowboyhoeden op, tot ze beslisten dat de zanger ook wel een hoed nodig had. En daarna twee hoeden. Ondanks dit, is hij er wel in geslaagd om zijn focus en stem stabiel te houden, wat wel een mooie prestatie op zich is. Stiekem hadden we gehoopt dat hij de hoeden daarna in het publiek zou gooien, maar helaas. Wat ook wel jammer is, is dat de band geen foto heeft gemaakt met het publiek. Voor een tourafsluiter hadden we dit wel een beetje verwacht en we waren duidelijk niet de enigen. Een groot deel van het publiek bleef nog een tijdje staan nadat de band weg was, in de hoop dat ze toch nog eens terug zouden komen. Maar nee, de mannen waren gewoon zo blij dat de tour er op zat en dat ze weer terug naar huis konden vertrekken, dat hun gedachten volgens mij niet bij een foto zaten. Of misschien is dit gewoon niet iets wat Insomnium gewoonlijk doet.
Foto of geen foto, de avond zat er op. Weer een onvergetelijk concert erbij wat voor mij ook het laatste concertverslag van 2019 zal zijn. Ik heb dit jaar al enkele mooie momenten kunnen beleven op de shows waar ik over mocht schrijven en ik ben benieuwd welke bands ik in 2020 allemaal ga mogen reviewen. Only time will tell.
Setlist:
Intro Valediction Neverlast Into the Woods Through the Shadows Pale Morning Star Change of Heart And Bells They Toll Mute Is My Sorrow Ephemeral In the Groves of Death
Encore
The Primeval Dark While We Sleep One for Sorrow / Revelation / Heart Like a Grave [Acoustic] Heart Like a Grave