Mijn eerste live kennismaking met Slow Crush was op 13 oktober 2018 (Dutsfest II, Brugge). Net als bij het pas uitgebrachte album Aurora werd ik meegezogen in de onaards mooie contrasten die de band weet te creëren. Het deed me een misschien wel van de pot gerukte uitspraak doen (lees hier) en ik durf na het optreden in de AB Club nog een stap verder gaan: Slow Crush bouwt een brug tussen de fantastische melodieën van een Hooverphonic/Novastar en het verwoestende geweld van een Amenra/Oathbreaker.
Ik keek eigenlijk wel uit naar de 'calm ambient sad girl shit' van opener Many Rooms, vertrok echter te laat en miste de Houstonian op een haar na.
Soft Kill dan maar om de avond in te zetten. De sfeer is helemaal Joy Division en consoorten. Darkwave met die typische zware donkere bassen, monotone repetitieve drumritmes een klagend stemgeluid en die typische lichte gitaarklanken. Af en toe overgoten met een sausje keyboards. Ik ben er nooit fan van geweest maar heb dit de afgelopen jaren toch meer leren waarderen. Leuk trouwens om een band te horen die een ander genre brengt dan de main act en toch een perfecte fit is. Getuige het feit dat Isa Holliday tijdens het laatste nummer het podium op zweeft om de bass partijen te spelen. Om stipt 21u30 kan ik een tweede maal genieten van Slow Crush. Ook hier vormen drums en bassen de basis en galmen de gitaren erover. De kenmerkende ijle zang van Isa zit nog steeds diep in de mix. Maar wat blijven die melodieën sterk en getuigen ze van een ongelooflijke schoonheid. Laat me even mijn introductie nuanceren: het gaat hier niet om 'verwoestend geweld' maar een 'scheppende kracht'.
De set wordt geopend met één van hun absoluut sterkste nummers: ik noemde Aurora ooit de perfecte popsong omwille van de goed in het oor liggende melodie. Het rustige ritme en tempo doen je mee wiegen en wegdromen. Geleidelijk aan gaat het tempo omhoog tijdens Sway en Dizzy, dat wel dromerige bridges bevat en uiterst heavy eindigt. Het blijft stevig beuken tijdens Drift, waarna Tremble een passende link vormt tussen beuken en zalven, tussen eb en vloed, oorverdovend en oorstrelend.
Het tweeluik Aid and Abet, met zijn meeslepende drive en pakkend refrein ("Tomorrow's Not The End") en het aansluitende zwevende Collide ("Sowly We Collide") vormen voor mij een absoluut hoogtepunt. Subliem met elkaar verweven in een contrasterende schoonheid. Beter kan je het niet doen. Opdat we niet allemaal in een trance zouden blijven plakken, worden we met Beached terug met de voetjes op de grond gepoot en stuwt Glow ons compromisloos richting de merch stand. Wie nog geen album van Slow Crush heeft én deze leegte nu niet invult, die heeft het duidelijk niet begrepen. Tenzij het lezen van deze review hier nog verandering in kan brengen?
Setlist
Aurora
Sway
Dizzy
Drift
Tremble
Aid and abet
Collide
Beached
Glow zondag 1 december 2019, Ancienne Belgique (Brussel) | foto's: Sven Togni