Donderdag 12 december 2019, De Roma (Antwerpen) | foto's: Peter Verstraeten
We schrijven 2018. Het was zover. Ik voelde me oud en out of touch. Ik was zo ontgoocheld in de muziek op de radio dat ik me Grandpa Simpson begon te voelen. (I used to be with ‘it’, but then they changed what ‘it’ was. Now what I’m with isn’t ‘it’ anymore and what’s ‘it’ seems weird and scary. It’ll happen to you!) StuBru blèrde vrolijk popmuziek alsof dat altijd hun ding was geweest. Hun nieuwe lichting 2017 leverde ons nog het kwelend konijn dat zichzelf de nieuwe Jeff Buckley doopte. (Spoiler alert: de echte Jeff draaide zich om in zijn graf en deed snel oordopjes in.) In 2018 was er terug licht aan de einder. Toen bracht de lichting ons SONS. Het volume van StuBru knalde plots weer vrolijk hard de hoogte in.
We schrijven eind 2019 en staan in de Roma. Psych 44 opent de avond en warmt onze trommelvliezen al op voor wat er ons nog te wachten staat. Het publiek geniet zichtbaar van hun heavy en ritmische stonerrock. Elk nummer op zich staat als een dijk. Alleen heb ik, net zoals vaak met stonerrock, het gevoel dat er weinig variatie in zit. Hard, leuk en gaan, maar vooral nog even wachten op SONS.
Wanneer SONS het podium betreden moet ik terugdenken aan een passage uit ‘Life’ van Keith Richards. Richards zegt er tegen John Lennon: ‘You wear your guitar too high. It’s not a violin. No wonder you don’t swing. No wonder you can rock, but not roll.’ De bassist van SONS draagt zijn gitaar bijna tegen zijn nek, de gitaristen bespelen hun exemplaar niet veel lager. Ik kan u zeggen, Keith was full of shit. Als de Beatles al niet roll’den, bewijzen SONS wel dat de roll niet in de vrijheid van spelen zit. De vier vormen een belachelijk dansbare wall of sound die ze heel het optreden vasthouden. Alles moet kapot! Het voelt bijna als heiligschennis in een prachtige art deco zaal als de Roma. De brutale kracht die van het podium barst verspreidt zich als een virus en zorgt voor een schokgolf bij de toehoorders.
De muzikanten voeren een energetisch gevecht met hun instrumenten en verliezen zich volkomen in hun muziek. Niet te veel geleuter in bindteksten tussendoor, gewoon gaan. De hevige opzwepende drum bezweert de loeihard snijdende gitaren. Doorheen al dat rumoer zou een mens nog vergeten vermelden dat verdomd goede muzikanten zijn. Slimme gasten ook die simpele riffs voor zich laten werken en veel meer van minder maken. Tijdens Ricochet krijgen ze jong en oud in het publiek even op de knieën om daarna weer uitgelaten te exploderen wanneer het nummer zijn climax bereikt. Zelfs chronische gewrichtspijnen worden even vergeten het bijzijn van de SONS. Bewijs genoeg dat deze vier Oost-Vlaamse toptalenten de moeite zijn om een avondje voor vrij te houden! Setlist