De Engelse trip-hop band Lamb zakte voor de tweede keer dit jaar af naar België. De Roma is de locatie voor de afsluiter van hun tour rond het nieuwe album The Secret of Letting Go. Al snel word duidelijk dat Lamb meer gemaakt is om in wondermooie zalen als deze te spelen dan op festivals zoals M-Idzomer in Leuven. De muziek komt nog meer tot zijn recht, de lichtshow is nog verder uitgewerkt, de rook blijft perfect hangen en ook hun violaspeler is nu van de partij. Het licht-concept is redelijk origineel met kleins spotjes vlak bij de muzikanten naast elegant ogende gloeilampen. Toch opvallend dat zowat het hele nieuwe album aan bod komt. Slecht twee van de elf nummers worden niet gebracht. Alle elf worden ze in het hoofdgedeelte van het concert verwerkt naast amper 3 oudere nummers. Merge dateert van hun debuutplaat uit 1996 en vormt na Deep Delirium een tweede rustpunt voor zangeres Lou Rhodes. Andy Barlow draagt tijdens deze twee tracks de show bijna volledig, en ja, het hoort nu eenmaal bij een show van Lamb, hij waant zich de beste DJ van de wereld, springt rond over het podium en gaat zelfs wat handjes uitdelen bij het publiek. Of het licht beschamend is of eerder charmant, daar heeft ieder zowat zijn eigen mening over, maar van mijn part mag hij het toch achterwege laten. Hij stelt ook even de band voor en bedankt iedereen een eerste keer voor een fantastische tour. Bij haar eerste terugkeer op het podium brengt Lou zeer ingetogen één van hun grootste hits, Gabriel. Een waar hoogtepunt met een schitterend a capella einde. Bulletproof vormt direct een groot contrast met zware beat en ditto samples. De nasale stem van Lou klinkt perfect in de mix. Silence in Between is wederom een geniaal rustpunt na het tweede intermezzo van Andy en voor het eerst kunnen we echt genieten van de viola die uit de mix naar boven komt. Voor de afsluiter One Hand Clapping vraagt Lou de hulp van de zaal om voor backing vocals te zorgen. Ze werkt dit wondermooi uit zonder dat het een storend effect heeft, want vaak kan gebeuren wanneer muzikanten dit soort zaken willen. De zaal gaat volledig mee en het klinkt nog echt mooi ook.
Eerste bis-nummer Angelica is weer een moment voor Andy, hij stuurt de band perfect aan bij de overgangen tussen de rustige piano stukken en stevigere delen. Lou verschijnt op het podium met een Cleopatra kleedje voor het aangrijpende As Satellites Go By. Het zo rustige nummer ontploft naar het einde toe in om dan weer a capella neergelegd te worden. Wat me op dit moment op valt is dat er bijzonder weinig telefoons de lucht in steken tijdens dit optreden, dat zouden we wel vaker willen zien. Na Backspace Unwind is het tijd om af te sluiten met twee klassiekers. Eerst krijgen we Gorecki en de traditie wil dat Andy dan even tussen Lou en vaste bassist Jon Thorne staan om op een drum te komen slaan, natuurlijk met de nodige show. Lou bedankt nog even de volledige crew voor de ganse tour, van tour manager tot de kleinste assistente. Afsluiter is hun grootste hit uit 1996 Trans Fatty Acid. Lou neemt een gitaar in de hand en de scene wordt overgoten met een zee van wit licht. Een schitterend einde van een geslaagde optreden en tour. En dat ze blij zijn dat het allemaal voorbij is bewijst de setlist waar als laatste nummer met de hand bij geschreven staat “We Go Home”.
SETLIST
Phosphorus Armegeddon Waits We Fall In Love Illumina Imperial Matters The Secret of Letting Go Deep Delirium Gabriel Bulletproof Merge The Silence in Between One Hand Clapping Angelica As Satellites Go By Backspace Unwind Gorecki Trans Fatty Acid
We Go Home
donderdag 5 december | Foto's: Sven Togni