donderdag 28 november, Ancienne Belgique (Brussel) | Foto's: Magali Decamps
Zoals de Dead Reckoning truck aan 100 km/u karkassen op z’n roeste voorpinnen rijgt, zo maaide ook Celeste zonder stoppen het publiek in de Ancienne Belgique op 28 november tot pulp. De band ademde een soort brutale kwaadaardigheid. Een pracht-combinatie om samen met STAKE het podium te delen maar in vergelijking een pak duisterder en subtieler in melodie. Hier werd duidelijk een beetje meer ‘black’ in de mix gegoten. De bloedrode balkons werden bloedrood verlicht, zij het niet door de massieve schijnwerpers die de 4 leden tot zwarte schimmen omvormden, dan was het wel door de bloedrode hoofdlampen waarmee ieder lid de duisternis doorboorde. Dat Celeste niet collectief al hun snaren, cimbalen, plectrums, drumstokken en vellen deden breken begon me na verloop van tijd meer en meer te verwonderen. Terwijl de gitaristen het ene dissonante akkoord na het andere van hun stalen kabels raspten, gingen de baspedalen van drummer Antoine Royer met de snelheid en intensiteit van een klopboor door beton tekeer. En dit alles non-stop.
Even abrupt als het begon kwam de show ook weer ten einde en de 4 zaklampen verloren gloed wanneer ze zonder terug te keren in het duister verdwenen.
De trilharen die er in slaagden om tijdens de vlotte wissel terug recht te komen werden al snel door STAKE terug neergemaaid. 12 jaar geleden stonden er piepjonge versies van het viertal, toen nog Steak Number Eight, allicht onwennig op hetzelfde podium dat ze zich nu met schijnbaar alle zelfvertrouwen van de wereld eigen maakten. Na 12 bewogen jaren is de attitude STAKE nog steeds nederig en is hun passie, overgave en dankbaarheid om te kunnen doen waar ze goed in zijn enkel toegenomen.
De opkomst was dan ook massaal. Hun heroïsche terugkomst was in het kader van hun nieuwe album Critical Method waarop de band zich onder hun nieuwe naam heruitvonden. Hoewel ze vroeger besloten geen Steak Number Eight-nummers meer te spelen en bijna verontschuldigend aankondigden dat ze dit toch gingen doen, vond helemaal niemand dit erg. Integendeel. De band verklaarde even geleden dat het ingaan van een nieuw hoofdstuk enorm geholpen had op vlak van inspiratie en songwriting en dat is beslist geen leugen, maar nummers als Your Soul Deserves to Die Twice en het bombastische Gravity Giants lijken nog even te mooi om te laten liggen. Zoals ze de show met de intro van hun nieuwe plaat openden gingen ze er naar het einde toe gewoon mee verder, want parels als The Absolute Center en het agressieve machinale tempo van Careless zetten de zaal zo mogelijk nog meer op stelten.
Waar sommige bands er bijna principieel bij blijven geen encores te doen deed STAKE dit beslist wel. Na teruggejuicht te worden hadden ze maarliefst 3 bisnummers in petto, beginnende met een piano-intro van Human Throne en de disclaimer : ‘’Dit is de eerste en de laatste keer dat ik dit doe.‘’
Brent’s blikje Jup werd naar het klavier geplant en na enkele seconden vertrokken te zijn viel de boel stil en kreeg een roadie enkele komische verwijten naar z’n hoofd geslingerd omdat er iets met de zangmicro scheelde. Dankzij de familiale sfeer die STAKE in de zaal bracht werd er eens goed gelachen en werd het nummer gewoon hervat. Hierna werd het tijd om nog een laatste keer alles open te smijten met de outro van Pyromaniac als passend slot van een optreden dat van het begin tot het einde barstte van rauwe energie.
Na een uitvoerig afscheid gingen de lichten aan en luisterde iedereen die net uit de kolkende massa lichamen was gekropen naar ‘Geen wonder dat ik ween’ dat door de speaker zoemde. Dit keer niet van Paul Severs maar zeker wel de cover-versie van STAKE. En inderdaad, plakkend van andermans zweet, met hier en daar een losser tandje en vol blauwe plekken kan een mens al eens beginnen wenen. Desondanks een absoluut monsterlijke show.
STAKE blijft een organisch wezen dat niet bang is om een andere weg in te slaan wanneer zij dit zelf nodig achten en dat wordt zeker geapprecieerd!
Setlist :
Devolution
Catatonic Dreams
The Return of The Kolomon
Everybody Knows
The Absolute Center
Doped Up Salvations
Eyes For Gold
Your Soul Deserves To Die Twice
Gravity Giants
Critical Method
Careless
Encore:
Human Throne (Piano intro)
Black Eyed
Pyromaniac (outro only)
Encore 2:
Geen wonder dat ik ween (Paul Severs cover)