woensdag 20 november, Trix (Antwerpen) | Foto's: Wim Wilms (Maassilo, Rotterdam)
Het gebeurt al eens dat een voorprogramma helemaal niet in dezelfde lijn ligt als de hoofdact, wat af en toe interessante combinaties kan opleveren die verrassend genoeg toch prima bij elkaar passen. Dat dit die avond het geval was, is al snel gebleken wanneer de 3 leden van Demon Eyes met een agressieve blik vanachter hun opzettelijk smerig geschminkte gezichten hun korte maar stevige set aansneden om hiermee het publiek op te warmen voor Baroness. Een missie waarin ze zonder enige twijfel geslaagd zijn.
Het trio uit Amsterdam en Den Haag heeft het warme water niet uitgevonden en pretendeert dit ook niet te hebben gedaan. Waar Baroness draait om complexe composities die luisteraars even moeten verteren alvorens te kunnen genieten draait Demon Eyes om no-bullshit, onversneden, rauwe Metal. Ze rijgen een reeks stevige riffs aan elkaar die al snel aan Motörhead en Black Sabbath doen denken maar dan wel met een serieuze laag Doom erover gesmeerd. Het old school-gegeven werd daarbovenop nog sterk benadrukt door de ietwat overdreven echo op de heerlijk vuile vocals die op hun beurt perfect aansloten bij de riffs en het groovy slagwerk. Na een goede 40 minuten hakken op hun gitaren liet het trio een lichtjes doof en traag maar zeker warmgedraaid publiek achter.
Nekken werden opgewarmd, oorsmeer werd aangemaakt en de koude van buiten was uit ieders botten weggetrokken wanneer de leden van Baroness in hun eigen kleurrijke lichtshow verschenen.
Complexiteit en harmonie zijn 2 sleutelwoorden die voor de geest komen wanneer men probeert om het veelzijdige fenomeen dat Baroness geworden is te omschrijven. Deze complexe harmonie is tot stand gekomen na ettelijke prachtige concept-albums die thematisch elke kleur afgingen tot ze allemaal op waren. Op dezelfde manier dat de, door de frontman John Dyer Baizly zelf ontworpen, rijkelijk versierde albumcovers even tijd nodig hebben om door te dringen is de muziek ook zodanig gedetailleerd dat een gepaste appreciatie pas voelbaar wordt na meerdere luistersessies.
Na de ietwat agressievere Red en Blue, de meer ingetogen Yellow & Green en Purple kozen de rasechte prog-veteranen ervoor om hun nieuw album Gold & Grey aan Antwerpen voor te stellen in de ietwat intiemere setting van de Trix Club in tegenstelling tot de vorige keren wanneer ze moeiteloos de hoofdzaal uitverkochten.
In het begin van de show trapten ze de deur werkelijk plat met A Horse Called Golgotha waarin John en Gina Gleason zowel hun gitaren als hun stemmen prachtig harmoniseren. Zij neemt de hoge zanglijnen, gemengd met het al eerder bekende monotoon oergebrul creëren ze op elk mogelijk vlak de volle en doordachte sound die al sinds het begin eigen is aan Baroness.
Zowel de progressieve, soms polyritmische percussie als de onvoorspelbare licks en riffs houden het publiek bij elk nummer weer geboeid. De prog-locomotief is met een succesvolle kick start vertrokken, heeft ontelbaar veel bochten en zijwegen genomen en is ook voor een dik uur en half niet meer gestopt.
Omdat de muziek natuurlijk voor zich spreek en deze kunstenaars tamelijk ingetogen en bescheiden zijn, is er tussen de nummers door niet veel gezegd. Naar het einde van de set toe is er wel even toegelicht dat hun tournee al een dikke 60 dagen bezig was en dat ze het zelf aangenaam vonden om, in plaats van 3 kwartier te moeten volproppen met hits, hun tijd te nemen en de zware beukers af te wisselen met hun brozer en meer opbouwend werk. Dit is de setlist absoluut ten goede gekomen en dat ze bijna een half uur over hun limiet zaten vond helemaal niemand erg.
Het lijkt elke keer opnieuw alsof het 4-tal is geboren met drumsticks, gitaarnekken en plectrums als extensies van hun handen. Dat er zorg is gekropen in zowel hun artwork, de sound en de belichting als in de de show zelf is zeker niet onopgemerkt gebleven. Met Gold & Grey zijn de fans nog even zoet en de wereld wacht vol spanning op de volgende kleur of tint die deze artistieke duizendpoten zullen kiezen.
Volgende keer dat ‘The Baroness’ met haar tourbus een pitstop maakt in een Belgische stad, zullen mijn mogelijke avondplannen er gegarandeerd opnieuw voor moeten wijken.
Setlist:
Throw Me an Anchor
A Horse Called Golgotha
March to the Sea
Borderlines
Seasons
Green Theme
Tourniquet
Can Oscura
Eula
Little Things
If I Have to Wake Up (Would You Stop the Rain?) / Fugue
Shock Me
Chlorine & Wine
The Gnashing
Encore:
The Sweetest Curse
Isak
Take My Bones Away