Het was een klein jaar op voorhand aangekondigd en in een mum van tijd helemaal uitverkocht. Wat zou je willen, wanneer twee zulke grote namen in de metalwereld besluiten om gezamenlijk op tournee te gaan en daarbij ook nog één van de meest belovende moderne metalacts mee op sleeptouw nemen. Eluveitie en Lacuna Coil behoeven geen introductie. Beide bands staan al jaren aan de top maar spreken elks ook een ietwat ander type van metalheads aan. Hoewel er natuurlijk ook genoeg mensen zijn (en ik durf mijzelf daar in alle bescheidenheid toe rekenen) die fan zijn van beide bands. En van de Moldavische metalcore van Infected Rain ook.
Infected Rain
Elena "Lena Scissorhands" Cataraga en haar kornuiten van Infected Rain hadden de moeilijke taak om de avond te openen. Want hoewel het een Zondag was bleek zaal Trix rond 18h45 nog niet eens half gevuld. Daar trokken de heren en dame zich echter absoluut niets van aan. Vol overgave storten ze zich op hun korte maar krachtige set die uit slechts zes nummers bestond en iets minder dan een half uur in beslag nam. Hoe overtuig je in zulks een kort momentum de massa? Simpel, door 4 van de beste songs van je jongste album (Endorphin) samen met twee pareltjes uit je vorige album (86) op de mensen los te laten. En dat met een grootse power. Elk zieltje gewonnen is er eentje bij, zo zullen ze geredeneerd hebben. Vanavond werden er ongetwijfeld een flink aantal bij gewonnen.
Lacuna Coil
Lacuna Coil lijkt de afgelopen jaren bijna onoponthoudelijk aan het touren te zijn geweest. Waar ze de tijd hebben gehaald om het meesterwerkje, Black Anima, in elkaar te boksen is mij een raadsel. Door dat vele touren is Lacuna Coil een machine geworden. Zo één van de perfecte, goed geoliede soort. Wanneer ik de setlist voor vanavond bekeek leek het mij eerst als dat ze op veilig speelden. Maar dat is het niet, integendeel zelfs. Lacuna Coil beschikt over zoveel ‘hits’ dat ze het zich perfect kunnen veroorloven om bijvoorbeeld een Our Truth als derde nummer in de set te steken. Uiteraard waren de kleppers uit het nieuwe album van de partij. Layers of Time en Reckless gaven inderdaad de vonken die wij er van verwacht hadden. De bevallige frontdame Cristina Scabbia liet de Antwerpse fans letterlijk uit haar hand eten. Ze kon het zelfs met een feilloos accent uitspreken, “Ant-wer-pen”. Onze Italiaanse vrienden beschikken over zoveel goede songs dat ik mij afvraag waarom zo’n Enjoy The Silence steeds maar weer opnieuw gespeeld moet worden. Heaven’s A Lie is daarentegen nog altijd de ultieme meezinger. Terecht ook dat nieuw nummer Veneficium bijna op het einde mag gespeeld worden en met Nothing Stands In Our Way beschikken ze over het ultieme fan anthem om elke avond mee af te sluiten.
Eluveitie
Ook Eluveitie speelde al vele malen eerder de Trix plat. Voor onze Zwitserse vrienden is dit dan ook een plek waar veel goede herinneringen aan vast hangen. Ook al speelde Eluveitie in Juni van dit jaar nog een briljant concert in de Marquee tent van Graspop, toch zou frontman Christian "Chrigel" Glanzmann ons tot drie keer toevertrouwen dat het veel te lang geleden dat ze nog eens in Antwerpen speelden. Met zulke uitspraken win je uiteraard zonder enige moeite de harten van de fans. Verbind daar dan nog eens een bijzonder sterke setlist aan vast en je kunt spreken van veni, vidi, vici. Net als hun collega’s van Lacuna Coil beschikt ook Eluveitie over zulks een rijk oeuvre dat ook zij het zich kunnen permitteren om een publiekslieveling als The Call of the Mountains zeer vroeg in de set te steken. Glanzmann gaf de fans de keuze tussen de originele versie of de in het Zwitsers gezongen. Antwerpen koos massaal voor het Zwitsers (dat dan De Ruef vo de Bärge heet). Bij Eluveitie staat er steeds zoveel goed musicerend en bijzonder mooi ogend volk op het podium dat je vaak niet weet waar eerst naar te kijken of te luisteren. Uiteraard heb je coole dude Ginzmann zelf met zijn muts en verweerde mandoline. De prachtig mooie zangeres/harpiste Fabienne Erni is op korte tijde uitgegroeid tot een fantastische medeboegbeeld die het vertrek van Anna Murphy bijzonder goed heeft weten op te vangen. Wanneer zij met het akoestisch vertolkte Artio een bomvolle Trix dik vijf minuten lang weet te begeesteren zal ik heus niet de enige zijn geweest die kiekenboebelen over heel mijn lijf kreeg. Klepper na klepper kregen we daarna nog over ons heens gekieperd. Epona, Havoc, Kingdom Come Undone, noem ze maar op. Als toegiften kregen we Rebirth en het onoverkomelijke maar oh zo vrolijk herkenbare Inis Mona over ons heen. Met een fantastisch gevoel liet Eluveitie ons ook dit jaar weer achter in de Trix. Hopelijk tot zeer snel weer?
zondag 10 november, Trix (Antwerpen)