16 nov 20192 minuten om te lezen

Albumbespreking | Tindersticks, No Treasure But Hope

Tindersticks brengen reeds hun 12e album uit, maar ze hebben daarnaast een hele reeks soundtracks op hun naam staan.

Zanger Stuart Staples heeft daarnast trouwens ook nog vier solo platen gemaakt.

De hoeveelheid soundtracks die ze de laatste jaren geproduceerd hebben laat duidelijke sporen na op dit album. Het is allemaal iets sfeervoller, iets theatraler dan het vorige werk.

De invloed van Stuarts verhuis van Nottingham naar Frankrijk zijn ook duidelijk hoorbaar. Muzikaal stapt Tindersticks op dit album iets meer uit de schaduw van Nick Cave en leunen ze nu meer aan bij een band als Lambchop.

Centraal thema is de schoonheid van het leven dat tevens zo vreselijk kan zijn, bij momenten een zwaar contrast. Een mooi voorbeeld hiervan is See My Girls waar vertrokken wordt van fotos van meisjes in New York, Parijs en London om dan te gaan naar dode meisjes in Cambodia, Yemen, Israel of de Vlaamse velden van de Wereld Oorlogen om dan weer te eindigen tussen palmbomen en dolfijnen. Een zeer atypische Tindersticks song met dronerige ondertonen. Het metafoor van verloren ledematen in The Amputees doet ons vrezen voor Pinky In The Daylight, maar dat laatste is gelukkig een zeer traditioneel warm liefdesnummer. Afsluiter en titeltrack No Treasure But Hope is een pianoballade met de baritone gezangen van Stuart, een voorbeeld van hoe minder toch weer meer kan zijn. Enkel de uiterst essentiële elementen die met de nodige ruimte zo een grote meerwaarde bieden.

Tindersticks blijven met dit album trouw aan waar ze voor staan maar evolueren toch subtiel.

Staples liet verstaan dat de band met dit album betrachtte om “to make something meaningful”, mission accomplished.

Tindersticks starten hun tour op 29 en 30 januari 2020 in het NTGent. Op 28 april keren ze terug naar België en staan ze in de AB en 30 april spelen ze op de oude steenkoolsite C-Mine in Genk.