Weet u nog waar u was en wat u deed op 22 januari 2018?
Geen nood, ik weet het ook niet meer hoor (wat u deed op 22.01.18 bedoel ik dan). Wat ik wel nog weet is dat we die dag via allerhande sociale en andere media het bericht binnen kregen dat die van Slayer aankondigden dat ze er mee gingen ophouden. Nog één grote, lange afscheidstournee en dan zouden ze op metalpensioen gaan. Ik ga niet beweren dat het nieuws als een donderslag bij heldere hemel kwam maar ik werd er toch even stil van moet ik zeggen.
Mag ik u even meenemen naar een belangrijke jeugdherinnering van mijzelf? Eind jaren tachtig, ik zal een jaar of 14-15 zijn geweest en ik had mijzelf net als rocker ge-out. Maar ik spreek dan wel over de hardrock die op dat moment ook in de hitparade stond. Bands als Bon Jovi, Europe en andere van die shampoorockers, als u begrijpt wat ik bedoel. Totdat de oudere broer van een klasgenootje ons daar dik mee begon uit te lachen. Hij zou ons wel eens kennis laten maken met èchte metal. En dus kreeg ik van hem een cassette met daarop Master of Puppets van Metallica op de ene kant en Reign In Blood van Slayer op de andere kant. Ik verloor op slag mijn ziel aan Thrash Metal (en volgens mijn oma ook aan de Duivel) en de posters van Bon Jovi en co werden ritueel verbrand. Maar eerlijkheidshalve moet ik wel bekennen dat die eerste kennismaking met Slayer mij wat verward achter liet. Het klonk gevaarlijk, ruig, spannend maar ik werd er tegelijkertijd ook doodsbang van. Dit was op dat moment het hardste wat ik ooit gehoord had en met Tommy Aray die gilde, krijste en schreeuwde over bloed en engelen des doods leek het voor mij of dit inderdaad rechtstreeks uit de hel over ons heen werd gespuwd. Enkele jaren later, met de release van Seasons in the Abyss (1990) was ik zelf ook al wat meer zwartgeblakerd en werd Slayer mijn favoriete band. Ik vergeet ook nooit de uitsprak van mijn vader: “Slayer? Slayer? Klinkt als een cirkelzaag van den Aldi, ja”. Ik vond het eerder de kwaliteit van een Black & Decker dus dat bewees toch de generatiekloof. Nu ja, Slayer heeft ondertussen ettelijke miljoenen platen verkocht en mijn papa niet, dus wie heeft er dan gelijk? Aha, ik dacht het ook … (love you dad!)
As we speak is de afscheidstournee aan zijn laatste hoofdstuk toe met een rondreis door de USA. Om bij de fans elders ter wereld de pijn toch al enigszins te verzachten is er nu deze The Repentless Killogy, een live registratie opgenomen in de Los Angeles Forum (een zaal vergelijkbaar met ons Vorst Nationaal qua vorm en capaciteit) op 5 augustus 2017. Er is ook een kortfilm aan verbonden die sommigen onder jullie misschien gaan kijken zijn op 6 November jl en naast de vertrouwde geluidsdragers zullen film + concert ook op Blu Ray verschijnen.
Slayer is bijna vier decennia lang een band geweest met een bijzonder sterke live reputatie. Vreemd misschien dat dit in al die jaren dan nog maar de derde officiële live plaat is (OK, ze staan ook op het album/DVD van The Big Four Live From Sofia, Bulgaria samen met Anthrax, Megadeth en Metallica).
Eerlijk is eerlijk, die live reputatie had de laatste jaren toch een beetje een deuk gekregen, wij herinneren ons teleurstellende passages op Graspop en in Vorst Nationaal. Het afscheid van de Belgische fans, afgelopen zomer op GMM kan echter gerust onder de noemer memorabel geplaatst worden. Het bleek een enorm emotionele gebeurtenis te zijn voor zowel de fans als de band.
Beweren dat de band op The Repentless Killogy klinkt als het Slayer van weleer is wellicht een brug te ver maar we horen hier toch duidelijk een band die er verdomde veel zin in had en voldoende van het Heilige Vuur had weergevonden om er een fan’fuckin’tastic feestje van te maken. Tom Araya die er met zijn forse grijze baard ook uitziet als een bad Santa from Hell beschikt nog steeds over strot waarmee hij de hellepoorten rechtstreeks lijkt te kunnen openen. De solo’s van Kerry King en Gary Holt flitsen over en weer en Paul Bostaph geselt zijn drumvellen en houdt de boel zo strak als een shirtje in maat ‘S’ dat over een ‘EE’ cup getrokken werd.
De set is opgebouwd zoals we dat van Slayer gewoon waren de laatste jaren. Beginnen met een paar nieuwe nummers uit Repentless (2015), afgewisseld met een paar minder evidente oudere songs, om vervolgens klassieker per klassieker op te bouwen naar de absolute apotheose, bestaande uit South of Heaven, Raining Blood, Chemical Warfare en uiteraard Angel of Death. Op dat vlak geen verrassingen dus.
Je hoort het aanwezige publiek compleet uit hun dak gaan. Vanaf noot één brullen ze alle lyrics woord voor woord mee en de schaarse bindteksten van Aray worden steevast op uitbundig gejuich onthaald.
Met dit album/film neemt Slayer op passende en waardige manier afscheid van de fans. De beslissing om te stoppen vinden wij Slayerfans weliswaar droevig maar we kunnen er wel respect voor opbrengen. Zij waren immers de echte architecten van de Thrash Metal. Mucho R.E.S.P.E.C.T. !!! Hail to the SLAAAAAYYYYYEEERRRRRRRRR !!!
Score: 99/100
Info
Release datum: 8 November 2019
Label: Nuclear Blast
Producer: -
Uitgaven: CD/LP/Digital
Website
Singles
Repentless
Tracklist
Delusions of Saviour
Repentless
The Antichrist
Disciple
Postmortem
Hate Worldwide
War Ensemble
When the Stillness Comes
You Against You
Mandatory Suicide
Hallowed Point
Dead Skin Mask
Born of Fire
Cast the First Stone
Bloodline
Seasons in the Abyss
Hell Awaits
South of Heaven
Raining Blood
Chemical Warfare
Angel of Death
