Edenbridge is het soort band dat net als genregenoten Sirenia en Visions of Atlantis een positie in het metal landschap inneemt die zowel een zegen als een vloek is. Ruim twintig jaar reeds staan ze garant voor degelijke Symphonic Power Metal met goed uitgewerkte songs die mee evolueren met de tijdsgeest en techniek, waarmee ze zich van een trouwe fan schare hebben weten te verzekeren. Desondanks blijven ze toch steken in de subtop, onder de grote namen als Nightwish, Epica e.d. En in het geval van Edenbridge specifiek dragen ze toch ook al heel lang (en toch wel ten onrechte als u het ons vraagt, maar evengoed wanneer u het ons niet vraagt) het etiket van 'Nightwish Light' met zich mee. Sommige pestkoppen durven ook wel eens ‘Nightwish van den Aldi’ zeggen, de vlegels.
Met dit nieuwe album, Dynamind, zitten onze Oostenrijkse vrienden al aan album nummer 10 intussen en dat mogen we gerust toch wel een jubileum noemen, of niet soms? De twee bandleden die al die jaren en albums lang al het muzikale roer van de band stevig in handen houden zijn zangeres Sabine Edelsbacher en multi -instrumentalist Lanvall, die ook de meeste albums van de band producet. Het is net de stem van Edelsbacher waarmee Edenbridge zich wat van de rest van het koren kan onderscheiden. Ze is geen hoge sopraan en zingt niet op de klassiek geschoolde wijze. Haar stemgeluid lijkt eerder gebaseerd op Poprock en doet wat denken aan Fleetwood Mac’s Christine McVie. Aan de andere kant zal je haar daardoor nooit betrappen op van die magistrale, hoge uithalen of je met een hoe-doet-ze-het-verdomme gevoel opzadelen. Neen, gewoon degelijke vocale kwaliteit, niets minder, niets meer.
Op dit nieuwe album hebben Lanvall en Edenbacher er bewust voor gekozen om de symfonische orkestratie wat meer te beperken en de rockinstrumenten prominenter naar voor te laten treden. Dat is zeker geen slechte keuze gebleken. De nummers klinken daardoor wat meer gestript en zoiets laat zien dat Edenbridge echt wel degelijke songs weet te schrijven die niet al te veel tierlantijntjes of toeters en bellen nodig hebben om goed over te komen.
Op Dynamind ook geen vergezochte intro, neen, The Memory Hunter valt onmiddellijk met de deur in uw huis; een ferme riff, een dun laagje synths, een stevig tempo en een melodieuze zanglijn, alstublieft.
De keuze om Live and Let Go als eerste single uit te brengen vind ik eerlijk gezegd een beetje vreemd. Het is zeker geen slecht nummer maar klinkt als het meest stereotiepe uit heel het album en blijft niet echt hangen. Ook de videoclip oogt behoorlijk cliché. Neen, hiermee gaan ze het verschil toch niet maken. Where Oceans Collide is dan weer een rechttoe rechtaan stamper met een bijzonder goed gevonden zanglijn.
Wij zijn dan weer bijzonder te vinden in de tweede single van het album, On the Other Side.
Dat heeft een heel folky toets meegekregen. De main riff wordt zelfs bepaald door een mandoline en iets dat er voor mij uitziet als een soort middeleeuwse xylofoon met snaren. Wie de naam van het instrument in kwestie kent mag het ons altijd laten weten. Het zorgt in elk geval mee voor een bijzonder leuk, catchy nummer. All Our Yesterdays draait niet uit tot de obligate ballad die je aan de hand van de intro zou vermoeden. Het lijkt eerder op een soort van ingehouden woede met die hakkende gitaarriff en het stotende orgel. Dit nummer leunt ook het meest aan bij het vorige album. Met diezelfde bombast wordt ook wel gespeeld op The Edge of Your World. Tauerngold mag u, nadat u het één keer hebt beluisterd, bij de volgende draaibeurten gerust skippen, u zal er niet veel aan missen.
Bijzonder aangenaam om te horen is echter wel What Dreams May Come, met een intro die heel veel invloeden vertoont van de analoge synth geluiden zoals we die kennen van Mike Oldfield en Vangelis. Waar Edenbridge normaalgezien hun albums afsluit met een lange, epische track krijgen we die nu op de voorlaatste plaats. En het is ook deze keer weer een juweeltje geworden. Zo’n track van dik twaalf minuten waarbij je pas na minuten door hebt dat je eigenlijk nog steeds naar hetzelfde nummer aan het luisteren bent. Met een dikke pluim voor de koortjes die volledig opgebouwd lijken uit de stem van La Sabine.
De echte afsluiter en tevens het titelnummer is een vrij korte song die doet denken aan Bijou of Who Wants To Live Forever van Queen; een mooie zanglijn over een sober instrumentarium, gevolgd door een sobere, ‘whalende’ gitaar. Bijzonder mooi.
Edenbridge is er met Dynamind in geslaagd om bijzonder aangenaam album af te leveren waarop ze zeker niet in herhaling vallen van zichzelf en behoorlijk goed de clichés weten te omzeilen. Of dit voldoende is om een breder publiek te bereiken weet ik niet. Ik vrees zo’n beetje dat de band in die subtop zal blijven zitten. Aan ons zal het echter niet gelegen hebben.
Score: 80/100
Info
Release datum: 25 oktober 2019
Label: SPV /STEAMHAMMER
Producer: Lanvall
Uitgaven: CD/LP/Digital
Singles
Tracklist
The Memory Hunter
Live and Let Go
Where Oceans Collide
On The Other Side
All Our Yesterdays
The Edge of Your World
Tauerngold
What Dreams May Come
The Last of His Kind
Dynamind
