Beeld je in dat je staat op een verlaten strand in Japan met een grijze lucht, wapperende haren en golven zo wild als een Slayer moshpit. Natuur maar toch grijs. Rustgevend om naar te kijken vanop een afstand maar toch overweldigend en onvoorspelbaar als de oceaan. Joggen in de regen, een warm soort donkerheid. Dat is het gevoel dat dit album afgeeft.
Neige heeft niet overdreven toen hij zei dat dit album misschien wel het zwaarste Alcest album ooit is. Denk Oiseaux de Proie maar dan een heel album lang. Neige en Winterhalter zijn als peanut butter en jelly en zitten duidelijk op dezelfde wavelength. Dit zorgt voor muzikale pret-explosies in mijn oren. Je hoort de zorg en aandacht dat in de gitaarmelodieën gestoken is. Neem de delay en reverb weg en het klinkt nog altijd als een degelijke riff.
Ik denk dat dit album nog altijd het makkelijkst te beschrijven is als post-rock. Neige gebruikt screams en blast beats als details. Net genoeg om het geheel up te spicen, maar niet teveel om het geheel te overladen. Hun eerste uitgebrachte single Protection leek eerst wat braafjes voor hun doen maar het is het soort muziek dat je een paar keer moet luisteren voordat je ermee weg bent. Elke keer hoor je nieuwe details en accenten waardoor het replay-gehalte erg hoog ligt. Initieel wordt je er niet door weggeblazen maar hoe meer je luistert, hoe meer je ontdekt.
Toch gaf het tweede uitgebrachte nummer Sapphire een instant klik. Dit nummer is geschreven in de zelf uitgevonden brabbeltaal van Neige, die hij ook gebruikt in Deliverance en Untouched. Het betekent helemaal niks en hierdoor betekent het simultaan ook alles dat je maar wilt dat het betekent.
Het nummer L'Ile Des Morts - dat ook negen minuten lang is - heeft zo'n kwaadaardige titel dat je al een voorgevoel krijgt over hoe het nummer gaat zijn. Toch klinkt het niet evil. Spiritueel en melancholisch zijn termen die er beter bij passen. Toen Neige jong was had hij visioenen naar een andere planeet. Hij is er altijd van uit gegaan dat dit normaal was, maar toen hij er iemand over vertelde merkte hij dat dit niet zo was. Zo onder de indruk van deze dromen ging hij op zoek naar allerlei manieren om dit weer te geven in muziek. Voor dit soort zaken hebben we een gebrek aan woordenschat, dus het is een logische oplossing om het gevoel te illustreren met geluid. Elk album bezit dat soort magie, die 'otherworldly' vibe die toch telkens weer op een geheel andere manier gebracht wordt.
Le Miroir is een kunstwerk en bezit een paar samples dat in synthwave zouden kunnen thuishoren. Toch klinkt alles onmiskenbaar als Alcest. Dit album gaat waarschijnlijk een doorbraak brengen naar een nog grotere fanbase aangezien het grotendeels klinkt als makkelijk luisterbare postrock, maar tegelijkertijd ook veel magische, Alcest-specifieke eigenschappen bezit.
Voor mensen die houden van IJslandse landschappen en in touch zijn met hun emoties. Neem je tijd, zet je in die schommelstoel met uitzicht op een regenachtig landschap of cityscape, staar naar het voorbijgaand verkeer vanuit een warme omgeving. Spiritual Instinct is het perfecte album om je hierbij te vergezellen.
Score 92/100
Info
Release datum: 25 oktober 2019
Label: Nuclear Blast
Uitgaven: CD/LP/Digital
Singles
Tracklist
Les Jardins De Minuit
Protection
Sapphire
L’Ile Des Morts
Le Miroir
Spiritual Instinct
