Mark Lanegan, de man met de goddelijke stem, brengt deze week zijn 11e (solo) album uit, Somebody’s Knocking.
Een album dat klaar was in zeven dagen al waren er stukken die voordien al bestonden. Zo bijvoorbeeld Penthouse High dat oorspronkelijk bedoeld was voor het vorige album van Mark Lanegan Band, Gargoyle. Hij omschrijft het nummer als één versie van het verhaal van zijn bestaan.
De bedoeling was om eindelijk een dubbelalbum te maken. Eerdere pogingen om dat te doen waren steeds uitgedraaid op twee aparte albums, Here Comes That Weird Chill en Bubblegum, of een langer album en een EP in het geval van Phantom Radio.
Met Somebody’s Knocking wilde hij een echt catchy album maken, een beetje in navolging van Aural Sculpture van The Strangles, het album met hun grootste hit Skin Deep. Maar een catchy album is misschien wel het laatste wat we van Mark Lanegan verwachten of willen. Onder invloed van zijn vrouw die full time in de muziek gestapt is krijgen we meer synths en drumcomputer te horen op dit album. Vooral op de eerste nummers heerst er het gevoel dat de zangstukken ook ergens in een garage opgenomen zijn en kunnen we niet ten volle genieten van wat Mark zo speciaal maakt, zijn graveyard stem. Na paar nummers krijgen we gelukkig toch zijn handelsmerk te horen.
Traditioneel stelt Mark zijn albums samen door eerst het eerste en laatste nummer op te nemen en dan de gaten in te vullen. Teksten schrijven doet hij ook al jaren lang op de smart phone op de bus of het vliegtuig. Disbelief Suspension is inderdaad wat hij beoogde, catchy as fuck! Letter Never Sent is jaren 80 goth met 4/4 basslijn en drums. Night Flight To Kabul en Dark Disco Jag doen ons hopen dat Andrew Eldritch ooit zijn band van de jaren 80 terug uit het graf haalt om te tonen hoe het echt moet. Met Stitch It Up komen we terug bij het begin, weer een catchy track waar zijn vrouw de synths en backing vocals voor haar rekening neemt. Playing Nero brengt ons dan weer naar het tijdperk van Joy Division terwijl Gazing From The Shore dan weer herinneringen aan Siouxsie’s Dear Prudence. Gedurende het album wordt ook duidelijk dat Mark ook geïnspireerd is door zijn oude liefde voor New Order en Depeche Mode. Al bij al een zeer degelijk album, maar geen hoogvlieger zoals Bubblegum of Blues Funerals. Al bij al vreemd dat we zo veel referenties naar andere bands maken voor zo'n gevestigde waarde en muzikaal monument als Mark Lanegan.
Score: 70/100 Release Datum: 18 oktober 2019 Label: Heavenly Recordings Producer: - Uitgaven: Download, CD, Vinyl website
Singles:
Tracklist:
1. Disbelief Suspension
2. Letter Never Sent
3. Night Flight To Kabul
4. Dark Disco Jag
5. Gazing From The Shore
6. Stitch It Up
7. Playing Nero
8. Penthouse High
9. Paper Hat
10. Name And Number
11. War Horse
12. Radio Silence
13. She Loved You
14. Two Bells Ringing At Once
