vrijdag 04 oktober, Biekorf (Brugge) | Foto's: John Van de Mergel
Als voorprogramma stond Fvnerals op het schema. De KVLT spelling van hun naam indiceerde al in wat voor duistere sferen we terecht gingen komen.
Fvnerals is een trio bestaande uit een gitarist, een drummer en een bassiste dat ook zingt. Origineel zijn ze van Brighton maar recent zijn ze verhuisd naar Brussel om hun Doom imperium verder te ontwikkelen.
Ze gingen van start met ambient sounds maar schakelden al snel over naar rasechte Doom. Ze zijn creatief aan de slag gegaan om hun tracks zo gelaagd mogelijk over te brengen. Tiffany Ström (vocals) zong over een opgenomen backing track. Dit zorgde voor een akelig stem-effectje wat uitstekend pastte bij de vibe van deze band. Het is moeilijk om op te sommen met hoeveel verschilende stemtechnieken ze aan de slag is gegaan om het geheel interessant te houden. Hoewel dit grotendeels lukte, mistte je ongeveer halverwege de show toch een klein beetje variatie. Af en toe eens afstand nemen van hetzelfde tempo dat ongeveer 45 minuten lang aan bleef houden had zeker een meerwaarde kunnen geven.
Hoe dan ook was ik onder de indruk van de 'sound of impending doom'. Moest de dood een geluid hebben, dan was dit het. Dit trio klinkt als Sisyphus die net terug begonnen is met zijn steen de berg op te rollen. Of net als jij die op een donkere ochtend de moed probeert te vinden om vanonder je warme deken te komen en de koude buitenwereld te trotseren.
Emma Ruth Rundle is gekend om duistere Americana/Post-rock te schrijven. Hoewel dit niet metal genoemd kan worden, trekt ze steevast een hoop heavy en black metallers naar haar show.
Haar live shows zijn telkens uniek in de zin dat ze de nummers altijd anders zingt dan dat ze op het album staan. Elke keer zijn er kleine dingen veranderd, tierlantijntjes toegevoegd of weggehaald. Wat opvalt is hoeveel van zichzelf ze in haar liedjes steekt. Elk nummer brengt ze met zoveel emotie dat ze soms zelfs vergeet om nog te articuleren. Het lijkt alsof er voor haar niets anders bestaat dan die zaal op dat moment. Wat je niet ziet, bestaat niet. Je vergeet al je zorgen, doet je ogen toe en dwaalt even af in puur genieten. Geen gedachten, de muziek is je enige focus en niet focus tegelijkertijd. Het concert wordt een ongeadvoceerde meditatiesessie zonder dat je hebt moeten proberen om niet aan je problemen te denken.
De emoties voelen echt en rauw aan. In plaats van plaatsvervangende schaamte voel je plaatsvervangende cosmische clusters aan allerlei soorten gevoelens. Volgens mij treed zij op voor een zaal van 400 man op dezelfde manier als ze dat blootvoets in haar slaapkamer zou doen, en dat is deel van wat haar als artieste onderscheid.
De bandleden van Jaye Jayle hebben haar vervoegd sinds haar album On Dark Horses. De afwisseling tussen Emma’s riffs en die van haar gitarist leken alsof ze voor die specifieke opstelling geschreven waren. Ook hier zijn er weer kleine details aangepast in vergelijking met de studio albums. Op deze manier kan ik het volledig verantwoorden dat ik telkens dat ze naar Belgie komt, ik kan gaan kijken want ja, het is dan ook telkens helemaal anders.
Als ze je op dit punt nog niet genoeg verbaasd had, nam ze aan het eind van de show een strijkstok en begon ze daarmee haar gitaar aan te vallen. Bij het slotnummer Real Big Sky was iemand haar aan het filmen met een smarphone en heeft ze heel erg beleefd gevraagd om de telefoon aan de kant te leggen. Terecht ook, want bij dit nummer heeft haar band het podium al verlaten en staat ze er alleen voor om een intiem einde aan de show te knopen. Hoewel ik de mannen van Jay Jayle enorm apprecieer, zit er ook enorme kracht in de nummers die ze op haar eentje brengt.
Emma Ruth Rundle neemt je mee in haar duister wereldje en biedt muzikale knuffels voor heel de zaal. Een aanrader voor alle soul-searching muziekliefhebbers die graag eens een meer introspectievere show beleven.
Setlist:
Fever Dreams
Apathy on the Indiana Border
So, Come
Protection
Darkhorse
Control
Marked for Death
Dead Set Eyes
Medusa
Light Song
Real Big Sky