zondag 22 september, Dynamo (Eindhoven) | Foto's: Femke Valks
The Bottom Line
De avond begon met The Bottom Line, een band waar ik op zich vooraf niet enorm veel nummers van kende, maar wel fan was van hun stijl. Op het einde van de avond gingen we naar huis met hun album. Veel woorden zijn er dus niet nodig om uit te leggen dat dit een geweldig voorprogramma was! Vanaf de eerste noot van Reasons was het publiek al helemaal mee en daarmee begonnen ook de eerste mosh pits van de avond. Als iemand die vrij smal is en zich dus niet erg comfortabel voelt binnen mosh-gebied... begon ik te twijfelen aan mijn keuze om op de tweede rij te gaan staan in deze redelijk kleine zaal. Maar eerlijk... de muziek en de interactie van de band met het publiek overtuigde me om bij mijn keuze te blijven en te genieten van hun show. Voor ons zat een meisje in een rolstoel en ondanks dat de security meermaals kwam vragen of ze zich niet veiliger zou voelen op het balkon, wou ze daar blijven. Als zij dit kan, kan ik het ook!
Dit was het dan ook volledig waard. De energie van de band was geweldig om te zien. En toen mijn favoriete nummer van hun begon, She Makes Me, voelde ik me weer helemaal in mijn element. Veel meegezongen, veel gedanst, veel geheadbanged, de sfeer zat goed! Terwijl ik dit schrijf, staat hun album ook op op de achtergrond en ik zou meteen terug daar, voor het podium, willen staan!
Ook was de drummer op een bepaald moment zo enthousiast aan het spelen, dat een van zijn drumsticks door midden brak, waarop de ene helft recht tegen het hoofd van mijn vriend vloog en daarna in de handen van de persoon achter ons belandde! Een beetje pech voor hem, maar wel een grappig moment!
Verdere hoogtepunten van hun optreden waren Over and Over en I Still Hate You. Met ook nog steeds non-stop mosh/circle/jump-pits vlak achter ons, wist je gewoon dat heel de zaal hetzelfde gevoel had. Ze hebben ook letterlijk iedereen aan het springen gekregen, wat ik nog niet vaak heb gezien op een concert, laat staan bij het voorprogramma. Na In Your Memory, was het dan ook jammer dat hun show er op zat. Langs de andere kant... waren we dan wel een stapje dichter bij de main act, Zebrahead!
Setlist 'The Bottom Line'
Reasons She Makes Me Gone Over and Over Insecure Like the Movies I Still Hate You In Your Memory
zondag 22 september, Dynamo (Eindhoven) | Foto's: Femke Valks
Zebrahead
Nogmaals kwam de security naar het meisje in de rolstoel, ditmaal om te vragen of ze dan op het podium wou staan tijdens de show. Zalig voor haar, maar aan de andere kant... zou wat er nog ging komen dan nog zoveel heviger zijn dan bij The Bottom Line? Zouden die mannen nu nog niet een beetje moe beginnen te worden van al dat moshen? Oh nee. De circle pits werden groter, de mosh pits heviger en er kwamen uitdagingen bij, maar hier kom ik later weer op terug. De playlist tussen de bands werd stiller, The Final Countdown begon te spelen en jawel, aan het einde van het nummer kwamen de bandleden een voor een het podium op gestormd. Samen met twee aliens vulden ze het hele podium op en het publiek werd wild! Toppunt van de avond, ze openden de show met mijn favoriete nummer van hun nieuwe CD, All My Friends Are Nobodies. Meteen begonnen ook de mosh pits weer en nu kwamen er ook crowdsurfers bij. Daar sta je dan, op die tweede rij, als persoon met een vrij grote personal bubble. Maar echt... de voeten op mijn hoofd, de handen die ik in mijn gezicht kreeg, de ellebogen in mijn rug, het bier in mijn haar, alles was het waard!
De band speelde zowel klassiekers als nummers van hun nieuwe album, met de nodige drank tussendoor. Er werden mensen op het podium gevraagd om mee te drinken met de band, maar daar stopte het dus niet. Hier begonnen de uitdagingen! De eerste was nog vrij simpel, omdat gitarist Dan Palmer jarig was die dag, moesten er zoveel mogelijk mensen crowdsurfen. De kleine dame voor mij en ik maakten oogcontact, we dachten beiden hetzelfde: "help!". Ja, We're Not Alright indeed! Constant mensen over je heen helpen om op het podium te geraken en doorgeven aan de mannen in alien pak, een unieke ervaring, dat kan ik je wel vertellen! Maar ik zeg het, al mijn innerlijke paniek terzijde, de sfeer zat zo goed dat dit allemaal niets meer uitmaakte.
Tweede uitdaging: de circle pit zo groot mogelijk maken en iedereen die zou crowdsurfen op die circle pit, mocht op het podium een shotje komen drinken. Uiteindelijk stond er maar twee man op het podium. Dan de laatste uitdaging, voor de koppeltjes: ga op elkaars schouders zitten en maak een zo groot mogelijke circle pit! Als je er in slaagt om zo elkaar te kussen krijg je ook een shotje. Al heb ik hierna wel niemand op het podium zien klimmen. Vreemd genoeg, is een ook maar een iemand tegen de grond gegaan in die circle pit.
Dan kwam het nummer wat ik volledig kan meezingen/rappen, Hello Tomorrow! Terwijl een van de rapstukjes bezig was en ik dus heel enthousiast meedeed, gaf Ali handjes aan mensen uit het publiek. Toen het mijn beurt was en hij zag dat ik aan het meerappen was, kreeg ik ook nog een goedkeurende thumbs-up van hem. Klein magisch momentje daar! Hierna kwam het stukje waar de band over de grens van aangeschoten naar dronken ging. Let's Do Shots, op het ritme van Baby Shark. Niet enkel was Dan jarig die dag, ook bassist Ben had iets te vieren. Hij was namelijk diezelfde dag vader geworden van zijn derde kindje. Dit moest dus uitgebreid gevierd worden met... shotjes! Heel de band moest een shotje doen en Matty deed er nog een schepje bovenop door er meteen drie te drinken. Hierna ging het een beetje fout.
Niet alleen begon hij af en toe vals te zingen, maar hij vergat ook gewoon zijn teksten. Bij Rescue Me was ik nog aan het twijfelen of ik zelf de tekst door elkaar haalde, maar later wist ik dat het niet aan mij lag. Na Falling Apart ging de band het podium af, om dan na de vele "we want more" klanken uit het publiek nog twee bisnummers te brengen. Who Brings a Knife to a Gunfight was een complete verrassing voor mij, maar echt top! Het concert afsluiten deden ze met Anthem. Een echte klassieker waar ik elk woord van kan meezingen. Matty aan de andere kant, duidelijk niet meer. Hij haalde elk refrein keer op keer door elkaar. De sfeer zat dus duidelijk niet alleen vóór het podium goed!
Na Anthem zat de setlist dus op, maar de show nog niet! I Will Always Love You begon op de achtergrond te spelen en Matty begon het nummer te zingen voor de hele zaal, waarop wij het uiteraard luidkeels terugzongen voor hem. Hierna was het nog steeds niet gedaan, Bohemian Rhapsody was de echte afsluiter. Uiteraard kon ook hier weer de hele zaal meezingen. Dan en Ben waagden zich er zelfs aan om in het publiek te springen en te crowdsurfen op deze gekke menigte. Eerlijk waar, op een punkconcert kan je alles meemaken. Kortom, een geweldige, onvergetelijke avond!
Setlist
Intro: The Final Countdown
All My Friends Are Nobodies Call Your Friends Running With Wolves Drink Drink Save Your Breath We're Not Alright Mike Dexter Is a God, Mike Dexter Is a Role Model, Mike Dexter Is an Asshole Wake Me Up Sirens Worse Than This Hell Yeah! When Both Sides Suck, We're All Winners Hello Tomorrow Let's Do Shots (Baby Shark Song) Keep It to Myself Rescue Me Falling Apart
Encore:
Who Brings a Knife to a Gunfight? Anthem
Outro: I Will Always Love You, Bohemian Rhapsody