Onlangs nog een leuke discussie over muziek met twee jeugdvrienden waarmee ik enkele keren per jaar richting een concert trek. "Er verschijnt tegenwoordig geen goede muziek meer en er zijn geen goede nieuwe muzikanten/bands meer, toch niet zoals in onze tijd." Daar ben ik het vanzelfsprekend hélemaal oneens mee, maar ik besef vanwaar dat gevoel komt.
Enerzijds staan de meeste van mijn generatiegenoten, al dan niet onbewust, niet meer open voor nieuwe muziek/muzikanten. Ze volgen gewoon de nieuwe releases niet meer en dat is, deels, begrijpelijk: probeer maar eens tussen het bos de bomen te zien.
Anderzijds kleven ze vast aan die enkele groten uit het verleden en spuwen de playlists van de gekende streamingdiensten vooral een veelheid aan varianten hierop uit...en die kunnen vanzelfsprekend niet tippen aan de 'meesters'.
Zelf ontdek ik bijna maandelijks een nieuwe muzikant/band waarvan ik denk: "Damn, dit is héél straf." In die categorie viel eind vorig jaar de jonge Zweedse Helga. Haar EP Nebulous trok van bij de eerste klanken van de lead single Battle Song mijn aandacht. De tweede song die een video kreeg is het muzikaal en visueel intense Haunted: een klein meesterwerk! Haar unieke mix van Rock/Metal/Folk/Dark Pop/Nu-Goth/Classical met een zeer donkere ondertoon roept de sfeer op van natuurelementen die de éne keer woest tekeer gaan en op andere momenten rustgevend werken.
En dan is er nu de opvolger The Autumn Lament die naadloos aansluit bij de weg die Helga is ingeslagen en tegelijk het niveau een stuk opkrikt. De nieuwe EP is beklemmend, beklijvend, betoverend én bevrijdend. De muziek is als een storm die zich ontketent, als woeste golven die tegen een rotskust beuken, als een hevige wind die op een ijskoude najaarsnacht door hoge boomtoppen raast. Maar ook als een onweer dat ergens héél in de verte blijft hangen, de golven die zich terugtrekken en de wind die zachtjes gaat liggen. Je voelt steeds die dreiging die je in haar greep houdt en gepaard gaat met een fascinatie en daaropvolgende rust die over je neer daalt.
Mörker is zo'n storm, een wervelwind aan ritmes, een eb én een vloed. De etherische stem en chants van Helga zweven boven de tribal aandoende drums en in reverb gedrenkte gitaren. Telkens wanneer je denkt dat het nummer is afgelopen, pikt een ritmewissel de draad weer op en klinken de gitaren plots door de oude Black Sabbath geïnspireerd. Het gaat zo maar door tot er na 5'34" toch een einde aan dit prachtstuk komt en ik enkel naar méér verlang.
Into The Light en Prophecy brengen dan het soort rust dat je ervaart wanneer de storm is overgewaaid, maar nog niet helemaal voorbij lijkt. Een ontspannend gevoel overheerst en toch blijft daar ergens die intensiteit nog aanwezig, het gevoel dat die dreiging elk moment kan terugkomen, dat de golven toch weer hard zullen beuken. Helga zingt hier ontdaan van galm en laat horen dat ze over een best goede stem beschikt die ook zonder extra lagen kan boeien.
Ik heb geen idee wat ik met Worlds Apart aan moet, ik voel dat nummer gewoon niet. Een vreemde eend in de bijt of ligt het gewoon aan mij?
Sleep Well, Rest Well sluit de EP bloedmooi af. De titel spreekt in feite boekdelen: de storm is weldegelijk gaan liggen, de golven hebben zich teruggetrokken en de wind is nog slechts een zacht briesje. Het nummer is een dromerige, door klassieke muziek beïnvloede afsluiter. Violen worden aan het klankpallet toegevoegd en scheppen halfweg een wat barokke sfeer. Even zwelt het geheel wat aan en nemen de gitaren over tot de laatste adem teder wordt uitgeblazen. Prachtig!
Helga was voor mij dè ontdekking van 2018 en de jongedame bevestigd hier met glans.
Score: 87/100
Info
Release datum: 20 september 2019
Label: Icons Creating Evil Art
Producer: -
Uitgaven: Digital only
Singles
Tracklist
Mörker
Into The Light
Prophecy
Worlds Apart
Sleep Well, Rest In Peace
