Blink-182 is terug met hun achtste album, dat de titel NINE draagt. Het is de opvolger van California dat inmiddels alweer uit 2016 stamt. Voor diegenen die de laatste jaren in een soort winterslaap zijn beland en het nieuws van de Pop-Punk wereld hebben gemist: co-frontman Tom DeLonge maakt niet langer deel uit van het bekende trio. Op het nieuwe album horen we dan ook Mark Hoppus zijn stem en basgitaar, drummer Travis Barker en zanger/gitarist Matt Skiba.
De jongens tonen met NINE een duidelijke evolutie. De oldschool fans herinneren zich ongetwijfeld nog liedjes zoals Blow Job en Fuck a Dog. Hun vierde studio album kreeg ook de naam Take Off Your Pants and Jacket, een humoristische remake van de zin take off your pants and jack it. Met NINE wordt er voor meer mature content gekozen. Het grootste deel van het album focust dan ook op de donkere kant van de hedendaagse wereld (denk maar aan politieke events), alsook op Hoppus’ zijn problemen met depressie.
Met de begintonen van The First Time toont Blink-182 meteen aan dat ze terug zijn. Je herkent van in het begin de Pop-Punk en Rock vibes die alomtegenwoordig waren op hun self-titled album. Ze gaan sterk verder met Happy Days, waar de sombere songteksten voor het eerst prominent aan bod komen en dit gaat verder met Heaven. Om tijd te besparen: dit gaat basically het hele album zo door. Met Darkside verdwijnt de Pop-Punk wat naar de achtergrond en horen we even een andere kant Blink-182, waarbij naast de melodie ook de tekst aangemoedigd wordt. Gelukkig kan ook deze ons bekoren. Blame It On My Youth begint met tonen die aan alien life doen denken maar slaat al snel over op een goeie drum. Met Generational Divide schakelen we een versnelling hoger. Een kort liedje met een hoog energiegehalte. Een perfecte tune om een circle pit op te doen.
Bij Run Away horen we Hip Hop invloeden terugkomen en zo zijn we alweer bij de helft van het album aangekomen. We gaan verder met Black Rain, waar het geweld van de gitaren en drums in eerste instantie uitblijft. De overgang naar hun gebruikelijke instrumenten is dan wel wat minder, helaas. Met I Really Wish I Hated You komt hun tiener zelve weer even naar boven en horen we teksten die doen denken aan het gebroken hart van een tiener. We herkennen Blink-182 hier vooral door de tekst, eerder dan door de melodie.
Pin the Grenade en No Heart To Speak Of zijn twee nummers die zeker hun plaatst verdienen op dit album: goed uitgevoerde en catchy songs. Ransom is weer een kortere song want ook deze moeten er uiteraard tussen zitten op Blink-182 albums. Een goeie song die traag start en tijdens het refrein al snel oppikt. Een energiek tussenstuk, zoals we dat gewoon zijn van deze jongens. De eerste tonen van On Some Emo Shit krijgen je ook helemaal in de mood voor oldschool Blink en sluit perfect aan bij het eerste liedje van dit album. Bij Hungerover You keren de Hip Hop beats weer erg terug en daarna zijn we alweer aanbeland bij het laatste liedje. Het album eindigt op een trieste noot met Remember To Forget Me. Een triest en traag liedje, maar ook een zeer mooie afsluiter van een geslaagd album.
Niet veel bands doen het hun na maar Blink-182 slaagt er na acht albums nog steeds in een sterke prestatie neer te zetten. Kort samengevat bestaat het nieuwe album uit diepere en donkere teksten gecombineerd met veel drumwerk. We horen de klassieke Pop-Punk en Rock vibes terugkomen maar er wordt ook geëxperimenteerd met Hip Hop sounds. De band is net terug van touren dus we hopen op de aankondiging van een Europese tournee binnenkort!
Score: 75/100
Info Release datum: 20 september 2019 Label: Columbia Records Producer: John Feldmann and others Uitgaven: CD/Vinyl Website
Tracklist The First Time Happy Days Heaven Darkside Blame It On My Youth Generational Divide Run Away Black Rain I Really Wish I Hated You Pin the Grenade No Heart to Speak Of Random On Some Emo Shit Hungover You Remember to Forget Me
