Wanneer ik de naam Monolord hoor zie ik direct een kerel in een donkere vintage outfit dat een flying-V hanteert dat lager gestemd is dan de stem van Morgan Freeman moest hij al 100 jaar roken. Wie het geluid van Monolord kent en regelmatig beluistert zal alvast niet teleurgesteld zijn om te beseffen dat dit album hun goeie oude sound behouden heeft. Het is een album om je na een lange werkdag neer te zetten met een goeie IPA, doods voor je uit te staren en te accepteren dat je dag best kut was, maar dat nu wel alles oke is.
Op de albumcover staat een uil die langs achter belicht is, waar ook nog eens een ruimteschip uit vliegt. Hoewel dat heel erg random klinkt, is het ook heel erg mooi. Blauw en oranje is nu eenmaal de best werkende kleurcombinatie, maar de manier waarop alles in beeld is gebracht zegt veel over het album. De donkere achtergrond en het serieuzere font zetten een toon die hoorbaar is doorheen alle zes nummers.
Met een mooie kalmerende intro start het nummer Larvae. In goeie oude Monolord fashion begint een stuk later het gruizelige basgeluid dat mij al talloze keren omver heeft geblazen zoals bij het nummer Empress Rising al die jaren terug. Het klinkt niet vrolijk. Het klinkt somber, traag maar troostend. Het album bezit drie nummers die elk 10 minuten duren, naast andere iets kortere nummers. Niets is onder de vijf minuten lang, maar dat is ook het mooie aan dit genre. Het dwingt je om tijd te nemen. Geen easy access pop songs die makkelijk te verteren zijn, nee, gij daar gaat nu even een moment nemen om te reflecteren.
Skywards start met een riffje dat hariger is dan de ballen van Chewbacca. Het nummer neemt even tijd om te ontplooien, en na een minuut of vijf start het begin van het einde met een mooi atmosferisch stuk. Heel het album zit in deze zelfde melancholische vibe, er is geen enkel nummer dat er niet bij past.
De vocals van Thomas Jäger sieren het genre, maar soms hoefde het zelfs helemaal niet. Hun riffs zijn vaak al genoeg atmosfeer en soms breken de vocals de emotie een klein beetje af omdat ze zo statisch zijn. Volledig instrumentaal gaan is hun stijl niet, maar sommige nummers hadden nog sterker geweest moesten ze dat wel zijn. Dat valt vooral op in het nummer No Comfort. Na 5 minuten zijn er geen bijna vocals meer en dat laat je toe om veel meer in de sfeer te geraken. Fans van Briqueville en Miava zullen mij wel verstaan.
Monolord heeft zichzelf niet heruitgevonden. Er is niets te vinden in dit album dat ze niet al eerder gedaan hebben. Zijn er spetters bij zoals Rust en Empress Rising? Nee. Is het album de moeite waard? Ja. Het is gewoon een andere belevenis. Een somberder hoofdstuk in een avonturenverhaal. Een uur lang durende regenstorm tijdens een zes uur lange rit. Mooi, als je jezelf toelaat om ervan te genieten.
Score: 78/100
Info
Release datum: 20 September 2019
Label: Relapse Records
Producer: -
Uitgaven: CD/LP/Digital/Cassette
Singles
Tracklist
The Bastard Son
The Last Leaf
Larvae
Skywards
Alone Together
No Comfort
