Voor de derde dag op rij zakken we af naar het gezellige Leffinge, voor een dag vol muzikale ontdekkingen rond de kerktoren.
Beginnen doen we met Jordan Mackampa, een sympathieke Engelsman met Congolese roots. Zijn sympathie blijkt vooral uit zijn bindteksten, zo vertelt hij dat het lang geleden is dat ze nog een aan deze kant van de plas mochten spelen en ze hier eigenlijk alleen komen voor onze wafels. Zijn stem doet wat denken aan die van Michael Kiwanuka en heeft vooral een ontwapenend effect. We wanen ons even in onze zetel voor een ‘lazy Sunday afternoon’ met deze chille muziek.
Vervolgens worden we volledig wakker geschud in de kapel door de mannen van Civic. Gewoon rechtdoor knallen en blijven gaan, dat is alles waarvoor deze mannen naar hier gekomen zijn. Deze Australiërs spelen aan een hoog tempo het ene na het andere nummer tot de set plots volledig stilvalt omdat de gitarist een snaar gebroken heeft. Een backup gitaar of een roadie die alles kan vervangen hadden ze niet meegenomen, dus dan maar even wachten tot hij het kon vervangen. Na deze pauze gaan ze gewoon door aan hetzelfde elan, maar toch jammer dat er zo’n lange pauze in hun set zat.
Hierna gaan we terug naar de zaal voor Bedouine. Ze werd aangekondigd als een dromerige trip terug in de tijd en dat is te merken aan haar kledij en setting. Ze krijgt de zaal zo stil, dat je zelfs de spiegels van de fotografen kan horen afgaan. Nice and quiet is de titel van één van haar eerste nummers, het liedje beschrijft perfect de sfeer op dat moment in de zaal. Ze doet ons qua stemgeluid een beetje denken aan Katie Melua, in onze contreien enkel bekend van het wondermooie Nine Million bicycles.
Na een drank en lunchpauze zakken we snel terug af naar de zaal voor een waar dansfeestje met De Staat. Dansbare Rock ’n Roll, dat is wat ze brengen. Een beetje vreemd dat ze hier in Leffinge zo vroeg op de avond geprogrammeerd staan, terwijl ze toch al hoofdpodia op Lowlands of zelfs Rock Werchter plat speelden. Zowel de band als het publiek laten dit niet aan hun hart komen en amuseren zich te pletter. Stilstaan is gewoon niet mogelijk op deze muziek. Misschien wel het beste concert van dit jaar op Leffingeleuren?!
Nicklas Paschburg laten we na een liedje of twee aan ons voorbij gaan. Totaal ons ding niet, zeker niet na zo’n energiek feestje met De Staat. Nog wat genieten van die laatste zon dan maar en terug naar de zaal afzakken voor de volgende band. The Mystery lights is een Amerikaanse rockband die hier in Leffinge zijn meest recente plaat Too Much Tension komt voorstellen en promoten. Een donkere setting met veel rook doet hun naam (Mystery Lights) alle eer aan. De titelsong Too Much Tension doet ons iets teveel denken aan Jump on it van The Sugarhill gang. Maak gerust zelf eens de vergelijking, eens je het gehoord hebt kan je het niet meer uit je hoofd krijgen.
We blijven met plezier in datzelfde genre plakken bij Frankie & The Witch Fingers. Opnieuw aan energie totaal geen gebrek bij deze mannen. Heel opzwepende garagerock, rechtstreeks uit een garage ergens in LA. De nummers razen voorbij als een ontspoorde trein die niet van plan is om zomaar te stoppen.
Dan rest ons enkel nog de afsluiter van een weekendje Leffingeleuren. Die eer valt dit jaar aan Whispering Sons. Je moet deze zomer wel op een andere planeet geleefd hebben om ze niet al eens live gezien te hebben. Ze brengen een zeer sterke set en Fenne is duidelijk ‘in form’. Ze gaat opnieuw volledig op in haar muziek en zingt vanuit een uitgesproken woede of kwaadheid, dat zich uit in een energie-uitbarsting op het podium. Die energie zorgt er mede voor dat ze toch wel een sterke set neerzetten, een waardige afsluiter van eigen bodem!
Dan volgt de bittere ernst dat het ondertussen al laat begint te worden en dat dat leuke festival, dat laatste zomerfestival er alweer op zit dit jaar. Daarmee is de festivalzomer in schoonheid afgesloten en kunnen we alvast niet wachten tot het weer juni is en we er weer kunnen invliegen.