Amper bekomen van de mokerslagen van gisteren door The Soft Moon en Raketkanon stranden we in de namiddag terug in Leffinge voor een tweede dag vol muzikale ontdekkingen.
We worden meteen wakker geblazen dankzij The Blinders. Ouderwetse rock/punk met présence, meer moet dat niet zijn. We horen invloeden van Queens of the Stone Age en Arctic Monkeys, de zanger doet ons dankzij zijn make-up zelfs een beetje aan Alice Cooper denken. Muzikaal zit het allemaal goed strak bij deze Britten uit Manchester, een mooie opener als je het mij vraagt.
We gaan richting de kapel om volgens velen “één van de grootste talenten uit de Belgische urban scene” te aanschouwen. Ze mag dan zelfs air-time op Stubru vergaard hebben en als actrice bekend zijn uit “Black”, ons kan ze niet overtuigen. Het feit dat we geen liefhebbers zijn van het genre kan hier natuurlijk ook mee te maken hebben.
Opnieuw naar de zaal dan maar voor Bill Ryder Jones. Deze gitarist heeft nog bij The Coral gespeeld, maar is sinds 2011 al bezig aan een solo-carrière. Sterke gitaren zorgen voor de rocksound, een vleugje indie en sterke songs, dat is het recept van zijn optreden.
Alvorens we tot rust komen in de kerk voor het duyster-programma passeren we nog even langs Satanique samba trio in de kapel. Een trio, ondanks het feit dat ze met vijf zijn brengt zeer experimentele muziek dat niet meteen voor iedereen toegankelijk is. Even wilden we hun muziek omschrijven als “Braziliaans getjingtjangel”, maar dat zou afdoen aan hun kunnen.
Erg lang blijven we echter niet hangen, want ondertussen begint de kerk al aardig vol te stromen voor het duyster-programma. We waren niet vroeg genoeg om Mirek Coutigny aan het werk te zien in de zaal, maar wilden zijn livesessie in de kerk toch niet missen. Hij wisselt zijn akoestische piano af met elektrische instrumenten wat voor een leuke mix zorgt. We blijven even hangen op de tonen van de plaatjes die Ayco en Eppo voor ons selecteren. Tot rust komen in de kerk en wegdromen, meer moet dat opnieuw niet zijn voor ons. We blijven zitten tot na de livesessie van Toman. Dit is de Belgische duyster band bij uitstek. Hun muziek past perfect in de stijl van het programma en het feit dat ze ‘ontdekt’ zijn in Leffinge (Winnaars van Verse Vis in 2003), maakt de combinatie compleet. Niet meteen het soort muziek die je in een kerk verwacht, maar ze komt er wel zeer mooi tot zijn recht. Het eerste hoogtepunt van de dag is een feit.
We moeten ons vervolgens echt inspannen om van die stoel te geraken en niet de hele avond in de kerk te blijven hangen, maar er valt immers nog veel anders te ontdekken vandaag. We worden opnieuw in de zaal wakker geschreeuwd door de mannen van Crows. De leadzanger lijkt wel kwaad op alles en iedereen en schreeuwt de zaal op een hoopje. Ze brengen hun platen uit onder hetzelfde label als Idles (de ontdekking van een vorige editie van Leffingeleuren!), wij zien alvast de gelijkenissen. Een sterk optreden van een band die gewoon hier was om alles kapot te spelen en zijn energie over te brengen op het publiek!
Na een uitgebreide drank en eetpauze waar er lustig werd bijgepraat met vrienden die we toevallig tegengekomen zijn pikken we draad weer op in de kerk. Daar was het de beurt aan Marissa Nadler. We zagen haar reeds aan het werk eerder dit jaar in De Roma en keken dan ook uit naar dit optreden. Haar prachtige stem en dromerige muziek klinken prachtig in de kerk. De natuurlijke galm van deze ruimte geeft haar stem nog dat tikkeltje meer, we worden opnieuw weggeblazen door het talent van deze vrouw! Het is altijd moeilijk als je veel verwacht van een concert, want dan kan het natuurlijk enkel maar tegenzitten, maar niets is minder waar, dit was ongetwijfeld het tweede hoogtepunt van vandaag.
Een volgende set die we uitgekozen hadden vandaag was die van Steve Gunn in de zaal. Je hoort al snel dat deze man een unieke stem heeft en een deftig stukje gitaar kan spelen. Desondanks klinken veel van zijn nummers hetzelfde en kan zijn volledige set ons niet meteen boeien. Naar het einde toe werd het een pak boeiender dankzij enkele gitaarsolo’s en zat er meer schwung in hun set. Jammer van de trage inleiding, want ik vrees dat er veel mensen hierdoor afgehaakt zijn en zo het slot gemist hebben.
Op aanraden van vrienden gaan we verder met The Germans in de kapel. Dit blijken gewoon vlamingen te zijn en maken duidelijk een pak plezier op het podium. Zeer vreemde en experimentele pop zou ik hun muziek omschrijven. Veel elektronische invloeden en vreemde klanken worden ons vol overtuiging gebracht. Opnieuw zo goed als geen frontlicht in deze tent/kapel, het is dan toch een jammere trend geworden blijkbaar. Leuk voor de sfeer en de artiesten, maar onze fotograaf wordt er niet blij van. Na enkele nummers hebben we door dat dit absoluut niks voor ons is en verlaten we dan ook de kapel.
Kunnen we vandaag na de vele ups en downs toch nog in schoonheid afsluiten? Oh ja, want net als gisteren staat er een stroomstoot van eigen bodem klaar om de zaal plat te spelen. Het drietal van Brutus brengt waarvoor ze gekend zijn. Een brok rauwe energie en drumspel, aangevuld met de vocale overgave van Stefanie Mannaerts. Ongelofelijk hoe ze zo enthousiast kan drummen en terwijl zingen. Een mix van rock, hardcore en zoveel meer, maar maar toch die typische sound waarvoor ze gekend zijn. Voor het eerst viel me op dat er naast het geschreeuw en de voortrazende drums en bassen ook een derde gitaar voor melodie zorgde. Iets wat hun set zeker ten goede kwam en onze complimenten voor de geluidsmannen om dit zo goed uit te laten komen. Zo kunnen we deze zaterdag mooi afsluiten en toch met een voldaan gevoel terug huiswaarts gaan, na een sterk optreden van Brutus.
Tekst en foto's: Lies Decramer en Pieter Bouckhout