Een mooie warme zomer hadden we de voorbije maanden op weervlak. Op festivalvlak kan een zomer pas afgesloten worden in Leffinge. Traditioneel het laatste festival waar we onze drukke festivalzomer mee afsluiten. Al enkele jaren trekken ze in Leffinge de kaart van “ontdekkingsfestival rond de kerktoren”. Gezien het succes van vorige edities is dat ook dit jaar niet anders.
Op vrijdag is het al bijna 20u wanneer we Leffinge binnenrijden. Volgens velen hebben we al 1 van de beste bands van de avond (Peuk) gemist. Na een drukke werkweek op tijd ergens geraken is echter dikwijls een hele opgave.
Beginnen doen we dit jaar met de Britse groep Squid. Een bizarre naam met veel tentakels, lees invloeden uit verschillende genres. Gaande van Rock of punk tot elektro tot funk. Qua setting doen ze ons denken aan Sons, ware het niet dat ze een volledig andere sound hebben. Britten met een “Je m’en fou”-mentaliteit. Doe vooral voorts jullie eigen zin jongens, goed bezig. Een mooie opener van dit weekend.
Vervolgens gaan we richting de Zwerver, waar een vijftal rockers nogal statisch rock’n roll brengen. De sfeer zit goed maar om de een of andere reden worden we er niet warm van The Warlocks.
Al snel gaan we dan ook terug wat sfeer opsnuiven rond de kerktoren. Daar mogen dit jaar de jongens van Highkick Wizzard het Busker street podium openen. Vorig jaar wonnen ze nog “De zwaarste editie van Verse Vis” en dat is meteen al veelbelovend. Vraag is of ze dat kunnen waarmaken. Trash metal op Leffingeleuren, van lokaal talent nog wel. Het kan aan het genre liggen, maar ons kan deze band meer bekoren dan wat we eerder zagen in de zaal. Aan de zang/scream van de zanger kan misschien hier en daar nog wat gewerkt worden, maar als ze nog wat groeien mogen zij wat ons betreft tijdens 1 van de volgende edities gerust op een groter podium plaatsnemen.
De volgende band waarvoor we afzakken naar de Kapel, wat net als andere jaren een mooi aangeklede tent is, heet Yin Yin. Ze brengen een genre dat ze zelf hebben uitgevonden, “Thaichedelic”. Deze Nederlandse band kent veel oosterse invloeden, naast een mix van Psych en funk. Enkele veelbelovende eerste nummers, maar dan vraagt plots 1 van de bandleden om alle frontlight te doven. Nu zijn er enkel nog silhouetten te zien en heeft onze fotograaf ook meteen gedaan voor dit concert. We blijven nog even hangen maar gaan dan alvast een plaatsje zoeken in de zaal voor de eerste echte headliner van de avond, The Soft Moon.
In de aanloop naar leffingeleuren kon een podcast beluisteren waar met verschillende gasten een voorbeschouwing geplaatst werd voor het festival. Zo was er een aflevering met o.a. Fenne Kuppens van Whispering Sons, wie we later dit weekend nog aan het werk zullen zien. Fenne gaf aan dat The Soft Moon steeds een groot voorbeeld en inspiratiebron geweest is voor de band. Van vorige concerten van Whispering Sons viel het ons al op dat Fenne soms volledig opgaat in haar muziek en als het ware in een soort van trance kan verkeren op het podium. Iets wat bij deze band duidelijk terugkeer, ze nemen het publiek volledig mee in deze opzwepende trance. Een zeer donkere setting, (die trouwens een dikke 10 minuten te laat begon), maar ze slagen erin het publiek volledig op te nemen in hun verhaal. Terecht een eerste topper van de avond. De energie die van het podium spat is enorm en dat werkt zeer aanstekelijk bij het publiek.
Op weg naar een welkom, verfrissend pintje onder de kerktoren belanden we bij de tweede band die vanavond op het Busker street podium speelt. De nieuwste telg van de Oostendse rock ’n roll scene brengt garage, punk, rock, kortom alles waar luide gitaren aan te pas komen. Net als de vorige band krijgen we hier een band die volgend jaar misschien wel een plaatsje verdiend in de kapel of de zaal.
Voor we ons naar de zaal begeven voor de mokerslag van de avond die ongetwijfeld zal komen dankzij Raketkanon, gaan we nog even luisteren naar de synthpop van de mannen van Lust For Youth. Opnieuw moeten alle frontlights gedoofd worden (hopelijk geen trend voor de rest van het weekend!) en wordt er nogal veel rook op het podium gespoten. Als stiekeme fan van groepen zoals Depeche Mode, wilden we deze toch een kans geven. Spijtig genoeg konden ze ons niet overtuigen, net als de rest van Leffinge, want de tent stond niet eens halfvol.
Aangekomen in de zwerver bleek meteen duidelijk waar al dat volk plots heen was. Het was drummen voor Raketkanon. Eerder deze maand kondigde de vierkoppige Gentse band aan dat ze er na een tiental jaar mee stoppen. Eind februari kan je in de Vooruit hun laatste concert gaan bekijken, maar een passage op Leffingeleuren kan ook tellen als waardig afscheid. De aangekondigde mokerslag bleef niet uit en deze band doet zijn livereputatie alle eer aan. Ook al zijn we niet zo’n fan van postmetal, de screams van de zanger blijven verbazen en we blijven met plezier tot het einde plakken. Het dak gaat er net niet af, maar toch een waardige afsluiter van een eerste avond Leffingeleuren.
Tekst en Foto's: Lies Decramer en Pieter Bouckhout