woensdag 4 september 2019, Ancienne Belgique (Brussel) | foto's: Magali Decamps
Rock stars going Country Het is een gekend fenomeen in de V.S.: bekende sterren uit diverse muziekgenres die (plots) een Country album op de markt brengen. Niet geheel onlogisch ginder over de grote plas gezien 'Nashville' nog steeds een enorme aantrekking heeft en de 'Schlager van de Noord-Amerikanen' na Rock, R&B en Alternative samen met Rap op de vierde plaats van meest populaire genres prijkt. Of het nu is om een tanende carrière terug uit het slop te halen, een slimme marketing truc, de vervulling van die kinderdroom of gewoon omdat het in je genen zit, van Bob Dylan over Nelly tot vrij recent nog Steven Tyler, de lijst groten die de spreekwoordelijke 'Stetson' op zetten is lang.
Europa echter... Neen, hier hebben we niets, maar dan ook helemààl niets met het levenslied van de 'poor lonesome cowboy' die 'a long way from home' is. Ook al zal je de échte muziekliefhebber geen kwaad woord (meer) horen spreken over Johnny Cash, Merle Haggard noch Willie Nelson.
De erg magere opkomst voor de G&R/Velvet Revolver/Loaded/etc bassist/gitarist toonde dit overduidelijk aan, maar de sympathieke man liet dit niet aan zijn hart komen en trakteerde de aanwezigen op een toch wel verbazend leuke set. Hij nam vooraf trouwens ruimschoots de tijd om enkele winnaars van een 'meet&greet' te woord te staan, waarbij hij duidelijk interesse bleek te hebben voor zijn gasten: geen verbaal éénrichtingsverkeer, maar een gezellige babbel over muziek, kinderen, geografie én...een héél klein beetje politiek.
Pure Country&Western brengt Duff natuurlijk niet. Jawel, de songs komen uit het hart en gaan over alledaagse beslommeringen van de gewone man, de pijn waarmee je geconfronteerd wordt en een wereld die uiterst oneerlijk is. Dat allemaal gedrenkt in een sausje van akoestische gitaar, een jankend lap steel en een viool. De muziek leunt echter eerder bij Americana/Heartland Rock aan en ook de stem heeft wel iets van een Tom Petty. Parkland - misschien wel de sterkste song van het vrij gemiddelde album Tenderness - is sterk door Pink Floyd beïnvloed en rocken kan de man vanzelfsprekend nog steeds, ook al zijn Dust n' Bones, Clampdown en Dead Horse een stuk rustiger dan de originelen. Terwijl Parkland het wapenbeleid in de V.S. bekritiseerd (ditmaal 17 doden op een high school in Florida), wordt Tenderness opgedragen aan de Belgische vrouw die de dag erop uit het leven zal stappen en deze avond dus niet kan bijwonen. Feel eert dan overleden collega's Chris Cornell en Scott Weiland en River Of Deceit doet hetzelfde voor Layne Staley en John Baker Saunders.
De charismatische frontman neemt ook rustig de tijd om tussen de songs door te vertellen. Geen oeverloos gezwets, maar telkens uit het hart en relevant. Slechts één keer dreigt hij zijn geduld te verliezen, met 'dank' aan de idioot die doorlopend luidruchtig zijn naam roept en hierdoor geregeld de knusse sfeer verstoord. Het moment én zijn reactie konden echter niet beter getimed zijn wanneer hij net voor You Can't Put Your Arms Around A Memory naar het gebruik van wiet/acid verwijst en erbij vermeld "Leuk dat je je amuseert, probeer echter het plezier van de anderen niet te verstoren."
Afsluiten doet McKagan zijn set met een 'high': de Mark Lanegan cover wordt rustig ingezet en zwelt dan aan tot een vrij bombastisch crescendo. Neen, een bisnummer krijgen we niet, maar wanneer je op dergelijke wijze afrondt, dan hoeft dit ook niet. Nog even kort over Shooter Jennings, zoon van en net als zijn vader grossierend in Outlaw Country (naast Alt-Country, Southern Rock en Psychedelic Rock. Naast fungeren als keyboard speler voor Duff, mocht hij ook nog eens de avond inzetten met zijn band. Niets mis mee, ook al zijn schoenen door zijn vader én maatje Willie Nelson in dit genre nagelaten toch een héél stuk te groot voor de singer-songwriter/producer.
(nvdr: neem het hem niet kwalijk, maar onze verslaggever is opgegroeid met de klassieke Country & Western uit de jaren 70, m.a.w. Merle Haggard, Ronnie Milsap, Dollie Parton, Willie Nelson, Waylon Jennings, Loretta Lynn, Tammy Wynette, Charlie Pride, Charlie Rich, ... maar ook de groten uit de jaren 60 en zelfs 80 knalden hele dagen door de speakers ten huize Van de Mergel)
Setlist
You Ain't The First (G&R song) Breaking Rocks Tenderness Chip Away Feel Wasted Heart (Loaded song) River Of Deceit (Mad Season cover) Dust n' Bones (G&R song) Last September It's Not Too Late Falling Down Cold Outside Parkland
You Can't Put Your Arms Around A Memory (Johhny Thunders cover) Clampdown (The Clash cover) Dead Horse (G&R song) Don't Look Behind You Deepest Shade (Mark Lanagan cover)