Dit wil niet zeggen dat we jullie hier een overzicht geven van ALLE ANDERE bands die nog op het festival geprogrammeerd waren, neen, daarvoor verwijzen we graag door naar de website van Alcatraz zelf.
Wel gaat het om die bands waar we ofwel een volle set van hebben gezien, of toch op z'n minst een dik halfuur, kwestie van een eerlijk oordeel te kunnen vellen.
Nervosa (09/08) Het contrast met Crobot kon niet groter zijn. Als een wervelwind raasden de drie Braziliaanse deernen door de Swamp, full speed ahead, wars van enige nuance noch dynamiek. Agressie genoeg en véél geposeer van Fernanda Lira (b, v) die wel over een serieuze strot beschikt. Verder had het muzikaal weinig om het lijf en vroeg ik me vooral af wat die dame op gitaar allemaal aan het uitspoken was.
Wayward Sons (09/08) Een hoop (Blues) Rock cliché bij elkaar, maar wel best fun...voor op een zonnige dag. Spijtig genoeg hield de regen nog aan, ook al brak dat zonnetje naar het einde van de set toch even door. In de juiste setting valt hier zeker van te genieten.
Thy Art Is Murder (09/08) Energieke Deathcore die voor een eerste circle pit zorgde en de kopjes lieten bangen. De mannen van Crystal Lake die ik eerder bezig zag in de Swamp hadden de lat echter immens hoog gelegd en waren een stuk meer dynamisch en fun. TAIM klonk hierna wat ééntonig.
Queensrÿche (09/08) Hier keek ik op dag 1 echt naar uit. Back in the early '80s was ik nl. grote fan en zag hen welgeteld één keer aan het werk: op 19 oktober 1984 in het voorprogramma van Dio (Vorst Nationaal). Ik bleef fan tot aan Empire, maar hield het dan voor bekeken. Tot The Verdict me dit jaar af en toe deed wegdromen naar die gloriejaren. Ik zou de lat echter niet te hoog leggen qua verwachtingen maar volop genieten van dit moment. Voor fans van het eerste uur kon de setlist bijna niet beter gekozen zijn. Van start gingen ze nog met Light-Years, één van de betere nummers van The Verdict, maar vanaf dan was het pure nostalgie. Vooral vanaf het derde nummer, NM156, kon de pret niet op en was het om vingers en duimen af te likken. Meneer Tate wordt niet zo erg gemist. Todd LaTorre haalt alle hoge noten en doet het ook goed in de middentonen. Het grote verschil met zijn legendarische voorganger zit hem echter in de diepe regionen: daar was Tate subliem en moet LaTorre de duimen leggen. Wie een pak meer gemist wordt is drummer Scott Rockenfield. Zijn herkenbare stijl stuwt een pak nummers vooruit en geeft ze die broodnodige extra dynamiek. Bij Screaming In Digital werd zijn gemis duidelijk: het nummer viel vrij vlak uit en dat viel verder in de set - zij het in iets mindere mate - nog op. Naast het uitmuntende songwriting is Rockenfield voor mij de reden waarom de songs op O:M zo geniaal zijn.
Altijd een hoogtepunt blijft Take Hold Of The Flame. Hier botst LaTorre echter voor het eerst tegen zijn grenzen aan en laat zelf een tweetal keer een serieus valse noot ontglippen. Spijtig, maar we vergeven het hem, temeer hij het aandurft om de set af te sluiten met één van mijn alltime favs: Eyes Of A Stranger. Jawel, ik pink een traantje weg en kreeg tijdens de set meermaals een krop in de keel. Watje! Queensrÿche staan op 8 december in Trix! Ga dat zien.
Saxon (09/08) 40 jaar als Saxon de hort op en still standing. Naast Iron Maiden, Judas Priest, Motörhead en laten we ook Def Leppard niet vergeten, toch één van de pioniers van de NWOBHM die kunnen terugkijken op een erg lange carrière. Onder de noemer '40 Years The Eagle Has Landed' pakken ze het ook op Alcatraz groots aan en wordt zelf de legendarische 'eagle light rigg' van stal gehaald.
Weetje: het eerste live album (1982) van de Britten droeg diezelfde naam, bevatte echter de song met diezelfde titel niet, gezien die pas op The Power & The Glory (1983) stond.
Main man blijft natuurlijk de charismatische zanger Biff Byford die nog steeds over die erg kenmerkende stem beschikt. Aan zijn zijde tevens oudgediende Paul Quinn (g) en Nigel Glockler (d). Uit de startblokken schieten ze met Motorcycle Man, iets later gevolgd door Wheels Of Steel en Strong Arm Of The Law. Doorheen de hele set worden dergelijke klassiekers afgewisseld met minder materiaal dat gewoonlijk de meer recente of de oudste nummers zijn. Het verschil valt me enorm op. De metalen arend doet zijn intrede tijdens het machtige The Eagle Has Landed, maar daarna zakt alles toch als een pudding in elkaar en wordt het ook op muzikaal vlak uiterst saai. Met Heavy Metal Thunder komt een waardig einde aan de reguliere set. Dankzij de bisronde (Crusader, 747 en Princess Of The Night) worden uiteindelijk de meubelen nog gered.
Het zal wel duidelijk zijn dat ik ook bij deze 'grootheden' ergens halfweg de jaren '80 heb afgehaakt.
Anvil (11/08) Niet lullen, dit zijn Lips en Robb Reiner, zowat de meest tragische figuren uit de geschiedenis van Heavy Metal. Die op vandaag nog steeds evenveel vreugde uitstralen op een podium als back in the days. Bijna niet te geloven.
Wanneer de setlist dan nog eens bestaat uit songs als March Of The Crabs, 666, Winged Assassins, Mothra en Metal On Metal, dan straalt ook het zonnetje in ons hart. Dit is Anvil, period!
Toch nog even vermelden, gewoon voor de lol, wegens opgegeven na één à twee nummers max.
Helstar & Fifth Angel: Tja, er is een goede reden waarom deze bands nooit uit de massa zijn opgestegen. Het volstaat niet om een vijftal best goede nummers te pennen om een succesvolle carrière uit te bouwen.
Wel een stukje nostalgie voor deze jongen.
Firewind
Ik zag geen vuur, voelde weinig wind, enkel maar regen.
Vltimas
Dit is het soort Black/Death Metal dat ik helemaal niet aanvoel.
Hell City
Op basis van het album vond ik dat ik hen toch eens live moest zien. Ondanks enkele goede flitsen en een best sterke zangeres, kwam de performance erg incoherent over, alsof elke muzikant in een soort eigen wereld vertoefde. Werk aan de winkel, het zit erin.
Flotsam&Jetsam
Nooit echt mijn ding geweest en zal het ook nooit worden. Eén nummer volstond.
Thin Lizzy
Waar Uriah Heep op hoog niveau en vooral vol passie stond te performen, was dit een erg makke vertoning.
Avatar
Mijn kinlade klapte naar beneden van verbazing bij de intro. Mijn maag keerde bij de eerste (vocale) noten. Deze band staat voor alles waar ik van gruwel in muziek. Maar ze hebben wel een pak toegewijde fans.
Metal Church
Een makke brij op een véél te immens podium.
Voivod
Ooit pioniers met hun unieke mix van Prog en Thrash Metal. Op vandaag compleet irrelevant en zwak.
Powerwolf
Op weg naar Miava (La Morgue) voelde ik plots iets als een hevige rugwind die me snel vooruit stuwde. Het was het afgrijselijke geluid van Powerwolf die net van start gingen op de Prison stage. Ik ben zelden zo hard weggelopen van 'muziek'.
Foto's: Andy Maelstaf
Lees ook: pt.1, La Morgue