Een festival staat wat mij betreft vooral voor ontdekken en nostalgie. Wanneer je dan elke dan minstens één top performance kan beleven en zo nu en dan je kinlade naar beneden klapt, dan was de 'investering' de moeite waard.
Hier geven we een kort overzicht van welke optredens ons doen knielen hebben, of toch op z'n minst onze tikker een versnelling hoger deden slaan..
De absolute top!
Opeth (09/08) Bij de laatste drie Opeth doortochten in ons land, telkens in de AB, was ik erbij en ook dit optreden zou ik niet missen. Het was immers al drie jaar geleden, Hoogtijd dus voor een nieuwe injectie. Dat de Zweden zelden of nooit ontgoochelen is een gegeven, enkel over de setlists kan je wat 'neuten', maar op muzikaal vlak staan ze er telkens opnieuw. Een dik uur kregen ze van de organisatie, en dat wil zeggen serieus kiezen uit een immens repertoire. Neen, geen nieuwe nummers van de aankomende In Cauda Venenum, dat houden ze voor hun doortocht op 6 november (AB). Wel 7 nummers uit evenveel albums en dus véél variatie in de set. Deze was trouwens subliem opgebouwd: vrij rustig openen met Sorceress, een dreun van jewelste met Ghost Of Perdition, het gedreven Cusp Of Eternity erachter en dan putten uit het rijke verleden om met een mokerslag - zijnde Deliverance - af te sluiten. Dit nummer MOET gewoon in elke set, zij het helemaal op het einde of als slot van de reguliere set, zitten. Het viel me nadien trouwens op dat de laatste 4' perfect bij de stijl van die andere klepper Meshuggah aansluit: ultra strakke, complexe, repetitieve en ritmische genialiteit!
Vrij logisch dat ook een portie droge humor niet kon uitblijven, en zo verwees de frontman met een liefdevolle knipoog naar het net afgelopen optreden op de Prison stage met: "They're Saxons, we're Vikings!"
Dag één kon niet beter eindigen: hoogtepunt 1 op de perfecte locatie, t.t.z. de Swamp, waar het geluid telkens opnieuw zéér goed was.
Amenra (10/08) De Swamp hulde zich in duisternis. Colin Van Eeckhout knielt voor het drumstel, één kille spot op hem gericht, en slaat monotoon op een ijzeren staaf. De andere muzikanten stellen zich op, het geluid zwelt langzaam aan en barst dan in volle geweld los. Boden is een machtig intense opener en die intensiteit neemt op geen enkel moment af. Of je nu fan bent of niet, niemand kan ontkennen dat Amenra hun geheel eigen ding doen: "Mee erte en ziele", om even de woorden van de frontman/bezieler te gebruiken. Zoals steeds met de rug naar het publiek, op een drietal momenten na waar Van Eeckhout zich naar de massa keert en je de razernij in zijn ogen kan lezen, alsof hij iedereen wil verscheuren. In woorden omgezet klinkt dit banaal, maar ik kan jullie verzekeren dat het je tijdens zo'n optreden niet onberoerd laat. Het zijn soms van die 'subtiele' momenten die het verschil maken. Wanneer met Diaken een einde komt aan de set, sta ik toch wat op mijn benen te wankelen en moet ik alles even laten bezinken.
Dag twee evenaarde qua slot de openingsdag: een tweede hoogtepunt op exact dezelfde locatie. De Swamp is samen met La Morgue veruit mijn favoriete stek. Amenra aan het werk zien? Voor OLT Rivierenhof op 1 september ben je te laat, maar als een tripje richting Paradiso (Amsterdam) je niet afschrikt, staat je eind september een héél speciaal event te wachten.
Meshuggah (11/08) Ik zag ze nog nooit aan het werk en hoopte eigenlijk op een clubshow als eerste kennismaking. Het zou een festival worden, en dan nog op een buitenpodium ...damn!
Anderzijds, eindelijk mijn eerste Meshuggah, of zoals een jeugdvriend hen noemt: "The best fuckin' band in the world!". Het heeft verdorie enkele jaren geduurd voor ik hen kon appreciëren, maar plots was die klik er en ben ik toch al trotse eigenaar van 3 van de 8 full albums.
Ik laat de laatste song van Tesseract aan me voorbij gaan en positioneer me net voor de P.A. Volgens kenners de beste stek op een festival om en zo goed mogelijke sound te hebben. En jawel, van bij de eerste noten van Pravus - miljaarde, die kerels laten er ook geen gras over groeien - over het 'staccato' Stengha tot monsters als Bleed en Demiurge staat het geluid als een huis. De Zweden laten vooral de albums obZen en Nothing aan bod komen en laat dat nu net 2 van de 3 zijn die in mijn cd-kast prijken. Het duurt volgens mij geen half nummer voor de fans van Powerwolf gaan lopen zijn. Het ritmisch spervuur is zo strak dat je wel moet geloven dat de heren allemaal synchroon afgestemde metronomen hebben ingeslikt. De (8-string!) gitaarriffs en het drumwerk (zei iemand "Neil Peart op Peyote"?) zijn zo laag gestemd en repetitief dat een spontaan ontstane moshpit plots stilvalt. De strot van jens Kidman spuwt de meest agressieve klanken. Het merendeel van het publiek staat als aan de grond genageld en laat de polyritmiek met tegendraadse wendingen en haaks erop staande solo's over zich heen gaan. Ook al lijken gitaren en drums elk een eigen leven te leiden, toch vormt alles één geheel. Ook al is het nog niet helemaal donker, toch is het ook genieten van de lichtshow, die al even retestrak geprogrammeerd is én perfect synchroon loopt met de ritmes. TOP!
Wanneer ook dag drie met een dergelijk hoogtepunt tot zijn einde komt, dan kan je eigenlijk enkel maar met een fantastisch gevoel naar huis gaan ...of toch nog even La Morgue induiken en een feestje bouwen met Off The Cross.
De verrassingen
Crobot (09/08) Wanneer een festivalopener bands als Clutch, The Bakerton Group, Soundgarden, Earthless, etc tot de favorieten telt, dan wil je die toch aan het werk zien, ook al betekent dit vroeg vertrekken en in de regen staan.
Ik had geen specifieke verwachtingen en stond helemaal open voor wat de vier uit Potsville, PA zouden brengen. Dat bleek potige rock met héél veel groove én een immense portie fun te zijn. Tel daarbij een frontman - Brandon Yeagley - met een sterke stem en loads off podium présence en je krijgt toch al aanzienlijk een deel van het nog afwachtende publiek mee. Leuk extraatje: een stevige rocker beginnen en afronden op de tonen van Africa ...zalig!
Op 23 augustus verschijnt het nieuwe album Motherbrain. Als alles goed gaat, lees je bij ons een review a.d.h.v. Goedele G.
Crystal Lake (09/08) De Hardcore/Metal waar deze jongens uit Tokyo voor staan behoort niet tot mijn favoriete muziek, maar de energieke stage act was zo pakkend dat ik toch bleef kijken. En maar goed ook. Dit was écht heavy shit, op het extreme af, vol tempowissels en sporadische rustmomenten gevolgd door de hel die losbrak. Het publiek ging volledig mee en naar het einde van de set toe leek héél de Swamp los te gaan. Je moet het maar flikken, zo vroeg op de dag. Crystal Lake hou ik zeker in de gaten.
Uriah Heep (09/08) Nog nooit live gezien en ze behoren ook niet tot die bands die ik volg. Ik heb ooit wel eens één album gekocht, The Magician's Birthday, en vind dat nog steeds een ferme schijf. Vanzelfsprekend ken ik als 'ouwe rocker' ook songs als Easy Livin', Lady In Black en zelfs Gypsy, maar dat is het dan ook. Dit kon gewoon niet goed zijn wegens in mijn ogen een band die haar houdbaarheidsdatum reeds lang heeft overschreden.
Dik mis dus! De ouwe rukkers namen een vliegende start. Oerlid/oprichter Mick Box stond als een jonge gitaargod te spelen en zanger Bernie Shaw, die er pas in 1986 bij kwam, bleek nog verrassend goed bij stem, ook al ging die af en toe eens in de mix tenonder. De spelvreugde spatte ervan af en het geluid katapulteerde je terug naar de jaren '70: dominante gitaren met melodieuze 'classic' solo's en véél keyboards (lees orgelklanken). Toen naast de eerder genoemde klassiekers ook nog eens Sunrise door de speakers knalde, kon de pret voor mij niet op. Blijkbaar kon ook het publiek dit smaken, want naarmate de set vorderde, groeide ook het aantal nieuwsgierigen. Van een verrassing gesproken.
Bury Tomorrow (10/08) Terwijl ik dacht rustig in de Swamp te schuilen tegen de regen, noopte hevige wind de organisatoren het schema iets om te gooien en kreeg ik plots een lading Metalcore om de oren. Van een stel jonge Britten dan nog wel. Nog zo'n sub genre waar ik niet veel mee kan. Opnieuw spatte de energie echter van het podium en was de power doordrenkt van melodie, typisch voor het genre.
Ik zal nooit (grote) fan worden, maar deze jongens konden toch mijn aandacht vasthouden gedurende een dik halfuur.
Hypocrisy (10/08) Niet hypocriet zijn en luisteren naar de kenners ter zaken, dat moet kunnen vind ik. Death Metal, daar heb ik ook niets mee, maar om één of andere reden flikken Zweden het om alles een stuk beter te laten klinken dan de rest. Volgens Jeffrey S. de absolute top in het genre, moordend goed én ze speelden bovendien nog eens àl hun 'hits'. Een aangename kennismaking voor mij, een vet feestje voor de fans, zeker toen Roswell 47 (voor de gelegenheid Alcatraz 47) het tentzeil eraf deed gaan.
Nog eentje die mij een dik halfuur konden boeien.
Alien Weaponry (11/08) Uitchecken om 10u, vruchteloos proberen een établissement te vinden dat open is op een zondagvoormiddag in Kortrijk, en dus toch maar vrij vroeg naar De Lange Munte voor een verse kop koffie aan één van de leuke standjes. Daarna rustig het programma voor deze laatste dag bekijken en verrast worden door Haka-klanken vanop de Prison stage. Met een kop koffie in de hand dan toch maar richting het VIP-deck om te genieten van een jong trio uit Nieuw-Zeeland.
Opgericht in 2010, toen de broertjes de Jong nog erg... ehm... jong waren, staat Alien Weaponry voor een fusie van Te Reo Māori en Thrash Metal. De stijl en boodschap is direct, in your face, maar wordt op een geloofwaardige manier gebracht. Je kan niet anders dan véél sympathie hebben voor de energie en het enthousiasme dat hier gebracht wordt. Bijna beter dan een goede kop koffie op dit uur....bijna!
De laatste dag is i.i.g. mooi van start gegaan.
Tesseract (11/08) Na een pak mindere optredens trek ik op aangeven van Jeffrey S. naar Tesseract. "Zeker niet vergeten!" luidt de sms die ik een dik halfuur ervoor nog binnen krijg. Goed, waarom niet, even opwarmen voor mijn eerste Meshuggah ervaring kan zeker geen kwaad, temeer ik dreig stil te vallen en toch nog enkele uren te gaan heb.
Progressive Metal met veel groove en een flinke scheut Djent, leentjebuur bij de big M. dus. De opkomst is wat magertjes, vooral jong volk. De rest geniet nog na van Powerwolf blijkbaar, of toch van de laatste zonnestralen. Wat ik hoor bevalt me wel, ook al ben ik niet zo aan die cleane vocals met de lange noten. De stem is me hiervoor net te 'jongensachtig'. Beter zijn dan de harsh vocals en de sporadische growls.
Opnieuw een leuke ontdekking voor een dik halfuur plezier. Tijd voor het échte werk nu.
Foto's: Andy Maelstaf
Lees ook: pt.1, La Morgue pt.3, De rest