De organisatoren zetten dit jaar zwaar (vat dit gerust letterlijk én figuurlijk op) in op jong, grotendeels Belgisch, geweld. Naast de beide gekende podia waar mooi afwisselend een breed spectrum aan Rock/Metal geprogrammeerd werd, kregen de bezoekers een extra toetje gerserveerd.
La Morgue, een kleinere, donkere circustent die helemaal de sfeer van underground clubs wist op te roepen én elke dag zo goed als vol zat, mag nu al de kers op de taart worden genoemd en zien we méér dan graag volgend jaar terug.
Van diezelfde mening zijn enkele bands die we naar hun ervaringen in deze vroegen.
(met dank om te reageren, guys!)
An Evening With Knives (09/08) Dag één en ik zou al meteen kennismaken met de nieuwe stage tijdens mijn allereerste Alcatraz bezoek ooit! Ik had er reeds 5 bands opzitten van allerlei pluimage maar een potige portie Post-Metal, Post-Rock, Stoner-Doom ontbrak er nog aan. De waarschuwing van een maat indachtig dat het geluid op niets trok indachtig trok ik nog even snel aan mijn laatste restje 'toeter': ik was helemaal klaar om het knekelhuisje in te duiken. Bij de eerste noten leek het alsof al mijn zintuigen extra scherp stonden, mijn knieën uit rubber vervaardigd waren en heel de tent begon te zweven. Ik moest gaan zitten en nam de lange, speced-out jams en het gedreun in me op. De sfeer, het geluid, het publiek (jonger en bleker dan bij de andere podia) stroomde geleidelijk aan binnen en naar het einde van de set zat de keet goed vol. Enige minpunt wat mij betreft was de zang, maar die werd ook slechts sporadisch ingezet. Voor de rest: wat een trip! Voor de drie uit Eindhoven was het een heerlijke ervaring binnen een fantastisch concept dat zeker mag behouden blijven. Het feit dat op loting geprogrammeerd werd was een extra plus die ook kleinere bands de gelegenheid gaf eens af te sluiten.
Speedözer (10/08) Motörhead met het gaspedaal constant op overkill en met nog minder nuance dan de legendes zelf. Maar wel potverdorie een ideale manier om opgewarmd te raken op dag twee. Vuile, compromisloze Punk/Rock&Roll, wat mij betreft goed voor een klein halfuurtje, dan had ik noog aan wat zonlicht.
Nailed To Obscurity (10/08) Hier stond voor mij eigenlijk Fifth Angel (Swamp) op het programma, pure nostalgie en benieuwd wat er van die éne goede schijf zou gebracht worden. Ik bleef twee nummers, ging lopen richting La Morgue en maakte zo kennis met 5 Duitsers die Melodic Death/Doom Metal brengen. Niet voorzien op dit podium, maar wel een perfecte match. Zanger Raimund Ennenga gesticuleerde en keek nogal vervaarlijk, had een stevige growl maar faalde wat in de cleane passages. Dit werd echter ruimschoots goedgemaakt door een schitterend veelzijdige drummer en prachtig melodieus lead werk. Ik werd echter steeds afgeleid/gescharmeerd door drie jongedames die zich helemaal gaven vooraan. Typische teens, wat slungelig in hun bewegingen (eentje had zelfs een héél 'eigen' gevoel voor ritme), volledig in zwart gekleed, bleke huid, lang sluik haar, ... maar wat een passie! Een perfecte fit voor La Morgue. De twee op de foto bleken zelf muzikanten te zijn (bas/zang en drums als ik het me nog goed herinner) en, geloof het of niet, vaste klanten bij de lokale platenboer: vynil vanzelfsprekend. Zeg nog eens dat het niet goed gaat met de jeugd van tegenwoordig.
Black Mirrors (10/8) We schrijven 27 oktober 2018. In de AB Club staat een Brusselse band die ik voor het eerst aan het werk zag. Ik was lichtjes weggeblazen, o.a. door de energie die van het podium spatte. Van bij de eerste noten in La Morgue krijg ik een brede glimlach op mijn gezicht: die energie en dat enthousiasme zijn er nog steeds en de 4 spelen strakker dan ooit. Het gaat er bij momenten zo wild aan toe op het podium dat zangeres Marcella en bassist Loïc ei zo na meerlaals tegen elkaar aan knallen. De gitaar van Pierre giert erdoor en drummer Paul, met de oranjerode bles, houdt de teugels strak in de hand. Hoe gekker de band tekeer gaat, hoe doller het publiek wordt en vice versa. Geraakt door al dat enthousiasme raakt Marcella even niet meer uit haar Engels.
Ik ben ervan overtuigd dat Black Mirrors voor velen dè verrassing onder de Belgische bands is en hun schare fans opnieuw is toegenomen.
Pierre verteld nadien: "Een ongelooflijk indrukwekkende ervaring dankzij een perfect concept en een waanzinnige feedback vanuit het publiek. Dit concept moet behouden blijven. Jonge bands worden gepromoot en krijgen de kans op een groter festival te staan. Wat ons betreft staan we hier nog een stuk of 100 keer."
Psychonaut (10/8) Om 19u was het dan aan dit Psychedlisch Post-Metal collectief uit Mechelen. Vrijdag nog indachtig liet ik het 'toeteren' voor wat het was, ook al was de match er opnieuw. Vrij lange jams, spacy gitaarwerk en opnieuw sporadisch ingezette zang waarbij Thomas (b) de meer aggressieve partijen voor zijn rekening nam en Stefan (g) de cleane. Slechts met drie staan ze toch garant voor een ware geluidsmuur. Wanneer saxofonist Dieter Vaganée erbij gehaald wordt, is het toch even serieus trippen. "Een zot idee van de organisatie om plaats te maken voor beloftevolle en grotendeels Belgische bands, je moet het maar doen." was hun reactie. "Tijdens onze show zat de tent stampvolen was het publiek laaiend. Veel applaus, veel respect, veel support. Daarvoor doe je het als band." De Mechelaars geven graag nog een tip mee: "De tent wat groter maken én een merch booth eraan vast koppelen.". Als het van hen afhangt, komen ze graag terug om LM af te sluiten of om eens één van de andere podia 'op te blazen'.
Fire Down Below (11/08) Op de laatste festivaldag mogen de 5 Stoner stropkes de boel op gang trekken. En dat doen ze best memorabel met enkele verrassingen voor een opnieuw talrijk opgekomen publiek (ik denk dat sommigen gewoon in de tent blijven overnachten/leven). Stevig beuken met een scheut psychedelische invloeden. Jan Coudron (King Hiss, Carneia) zorgt voor een extra (vocale) aggressie boost en vanzelfsprekend zijn kenmerkende 'stage performance'. Nadat z/g Jeroen even gaat polsen hoe het met alle aanwezigen is gesteld - hij wandelt rustig verder spelend tussen het publiek tot helemaal achteraan en terug - wordt Peter Gaelens (d, Cowboys & Aliens) erbij gehaald. Samen met Sam zorgt hij voor zoveel ritmisch vuurwerk dat het tentzeil eraf gaat.
En ook hier enkel lof voor de op en top professionele organisatie én de super sympathieke medewerkers. Nogmaals valt op dat LM zelfs vroeg op de dag tot de nok gevuld is en het publiek enorm veel energie terug geeft aan de bands, wat vanzelfsprekend erg goed aanvoelt. Of FDB graag terugkomt? You bet ya!
Miava (11/8) Ook al gaan mijn gedachten nu vooral richting het komend optredend van Meshuggah, toch wil ik dit instrumentale viertal uit Lichtervelde een kans geven. Hun geluid is dreunend, repetitief en werkt erg hypnotiserend. Gedragen door een oersterke ritmesectie gaat hun Stoner Rock, met een Garagerock/Grunge kantje er zéér goed in. Opnieuw een leuke verrassing wat mij betreft, al lijkt het merendeel van de aanwezigen best goed op de hoogte van deze jongens.
Ze hadden helemaal niet verwacht dat de tent afgeladen vol zou zitten en dat iedereen zo geconnecteerd zou zijn. Niet evident bij instrumentale muziek. "De Belgische underground scène een dergelijk platform geven kan zeker een springplank naar méér betekenen voor veel bands. We zijn zéér dankbaar dat we die kans kregen, dus ....roep maar en we staan er terug!"
Off The Cross (11/8) Professioneel omgaan met controverse én er sterker uitkomen. Dat is wat met Jens en de zijnen recent gebeurde. Eerst neemt zanger Steven Van Crombruggen na jaren trouwe dienst afscheid (we wensen hem van hieruit alle succes toe) en met je een vervanger zoeken. Dan krijg je te horen dat je de Swamp niet zal openen, maar wel La Morgue mag afsluiten ...na een knallende set van Meshuggah! Blijkt dat niet enkel ikzelf, samen met héél wat fans, dit een mooie switch vonden, maar ook de band zelf hier nadien best tevreden mee was. De show werd dus een héél stuk intiemer en dat was de perfecte vibe om niemand minder dan Daan Swinnen (ex-Lemuria) op de fans los te laten. Wat een beest is me dat zeg! Op wat vocale verschillen na had ik eerst niet eens door dat daar een 'nieuwe' stond. Daan en Steven lijken wel evil twins. Het verschil merk je dan wel duidelijk wanneer Steven tijdens Red Seas Flowing zijn afscheid neemt. Grote 'broer' gaat, kleine 'broer' neemt het roer over. Een erg geslaagde doorstart.
"Het toevoegen van La Morgue is een geweldige statement die duidelijk impact heeft gehad. Een erg knappe en gedurfde zet van de organisatoren. We moedigen hen dan ook aan om dit podium te behouden en zoveel mogelijk lokale helden op die manier aan een groter publiek voor te stellen." Volgend jaar terugkeren? "Absoluut. We hebben LM overleefd ...op naar de Prison!"
Onze excuses aan Alkerdeel, Maudlin, Wolvennest, Cowboys & Aliens, The Spirit, Glowsun (FR), Tangled Horns en vooral...Hemelbestormer. We zijn er spijtig genoeg niet geraakt. Alléén op pad wil zeggen: keuzes maken.
Foto's: Andy Maelstaf en Arne Cardinals (Off The Cross)
Lees ook: pt.2, Toppers en verrassingen pt.3, De rest